(20 Ramazân 8 H./11 Ocak 630 M.)

Hicretin 8. yılında Ramazan ayında vuku bulmuştur. 
Mekke; Arap yarımadasının Hicaz bölgesindedir
Mekke; her taraftan yükselen dağlarla çevrili bir vadide kurulmuştur.
Mekke'nin akarsuları yoktur, suyu gökten gelir. 
Kuyu suları içinde devamlı olarak içilen Zemzem'den daha tatlısı yoktur. 
Mekke'de, çöl ağaçlarıyla tektük hurma ağacından başka, meyve ağaçlarına da pek rastlanmaz. 
Fakat, Mekke Hareminin sınırı dışına çıkılınca, birçok akarsuları, bahçe, bostan ve ekinlikleri bulu­nan vadilerle karşılaşılır.

İbrahim Aleyhisselam, zevcesi Hz. Hacer'le süt emen oğlu İsmail Aleyhisselamı Şam'dan alıp Mekke şehrinin bulunduğu vadiye getirdi.
Onları bugün Mescid-i Haram'ın bulunduğu yerde, Zemzem kuyusunun yukarısındaki büyükçe bir ağacın yanına bıraktı.
O tarihte Mekke'de ne bir kimse, ne de içecek su vardı.
İbrahim Aleyhisselam, Yüce Allah'ın emriyle getirdiği Mekke'nin bu ilk sakinlerine, bir kırba su ile bir dağarcık hurma bıraktı.
Kendisi, dönüp Şam'a gitti.
Gideceği sırada, ellerini kaldırarak: "Ey Rabbim! Zürriyetimden bir kısmını, ekin bitmez bir vadide, Senin dokunulmaz Beyt'inin yanında yerleştirdim.
İnsanlardan bir kısmını, namaz kılmak için, zürriyetimin bulunduğu bu yere meylettir, heveslendir!
Onları her çeşit meyvelerden rızıklandır!
Umulur ki, Sana şükrederler"diyerek dua etti. 
Onlara Yüce Allah tarafından gönderilen melek (Cebrail Aleyhisselam), Zemzem kuyusunun suyunu meydana çıkardı.
Bu ana oğul orada yaşayıp dururlarken, günün birinde, yurt edinmeye çıkan Cürhümilerden bir cemaat, Kedâ yolu ile gelip Mekke'nin alt tarafına kondular. Onlar, oraya bir kuşun gelip gittiğini görünce: "Herhalde, şu kuş, su başında dönüp dolaşıyordur''dediler dönüp suyun bulunduğunu topluluklarına haber verdiler.
Bunun üzerine, Cürhümîler, Hz. Haceri Zemzem'in başında görünce: "Bizim de gelip şuraya, senin çevrene konmamıza izin verir misin?" diye sordular.
Hz. Hacer: "Evet! Konabilir ve bir hak iddia etmemek şartıyla bu sudan da yararlanabilirsiniz!" dedi.
Cürhümîler bu şartla oraya kondular.
Hz. Hacer de, böylece, ıssızlıktan kurtulmuş oldu. 
Cürhümilerin geride kalan cemaatleri de geldiler, Mekke şehir haline gelmeye başladı. 
İsmail Aleyhisselam, büyüyüp yiğitlik çağına basınca, Cürhümilerden bir kızla evlendi.
Daha sonra, İbrahim Aleyhisselam Şam'dan geldi.
Oğlu ile birlikte, Kabe'yi eski temeli üzerine yeniden çattı. 
Yüce Allah'ın emriyle, insanları hacca çağırdı.

Fethin tek sebebi, Hudeybiye muahede ve musalahasının Kureyş müşriklerince ihlal edilişi, bozu­luşu idi.

Hicretin 6. yılında Hudeybiye'de Peygamberimiz Aleyhisselamla Kureyş müşrikleri arasında yapılmış olan muahedenin 8 ve 9. maddelerine göre; Peygamberimiz Aleyhisselamın da, Kureyş müşrik­lerinin de akd ve ahdlerine girmek isteyenler, serbest bırakılmışlardı.
Muahede ve musâlahayı yazdırma işi bittiği sırada:"Resûlullah Aleyhisselamın akd ve ahdine girmek isteyen, girsin!" denilince: Peygamberimiz Aleyhisselam: "Bu yoldaki taahhüt ve şartlarım, yanıma katılacak olan kişiler hakkında da caridir!" buyurmuştu. 
Bunun üzerine, Huzâalar, Ka'b oğulları sıçraşmıslar: "Biz, Muhammed'in akdine ve ahdine girdik!
Yâ Rasûlallah!
Biz senin yanındayız!
Bizim bu sözümüz, gerimizdeki kavmimizden olan kişilerin de adınadır!" demişlerdi.
Kureyş müşrikleri de: "Bizim bu yoldaki taahhüt ve şartlarımız, yanımıza katılacak olan kişiler için de caridir, geçerlidir!" demişlerdi.
Bunun üzerine, Bekr oğulları sıçraşıp: "Biz de, Kureyşîlerin akdine ve ahdine girdik!
Bizim bu sözümüz, gerimizdeki kavmimizden olan kişilerin de adınadır!" demişler; böylece, Bekr oğulları Kureyş müşriklerinin, Huzâalar da Peygamberimiz Aleyhisselamın akd ve ahdine girmişlerdi.
Huzâalar; Peygamberimiz Aleyhisselamın dedesi Abdulmuttalib b. Hâşim'in antlaşmalısı, müttefiki idiler. Abdulmuttalib b. Hâşim'in bu hususta yazdığı yazı, Huzâaların elinde bulunuyordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, onu, Hudeybiye günü Übeyyb. Ka'b'a okutturmuştu. Abdulmuttalib'in Mekke'deki biricik yardımcısı, savunucusu ve işlerinin görüp gözeticisi olan amcası Muttalib b. Abdi Menaf ölünce, öteki amcası Nevfel b. Abdi Menaf, Abdulmuttalib'in dağ eteklerindeki mülklerini gaspetmiş, Abdulmuttalib bundan dolayı çok bunalmıştı.
Abdulmuttalib, Kureyş kavminin ileri gelenlerine gidip, amcasının gasbına karşı kendisine yardım etmelerini istemişse de, onlar: "Biz seninle amcanın arasına girici değiliz! (Bu, sizin iç işiniz!)" demişlerdi. Bunun üzerine, Abdulmuttalib, Medine'deki Hazrecîlerden, dayıları Neccar oğullarına yazdığı bir manzume ile durumu anlatmıştı.
Ebu Es'ad en-Neccârî, hemen, 80 süvari ile birlikte yola çıkıp Ebtah'a geldi.
Abdulmuttalib, onun yanına vardı ve: "Ey dayı! Evime in!" dedi.
Ebu Es'ad: "Nevfel ile hesaplaşmadıkça, olmaz!" dedi.
Kabe'nin yakınında, develerini ıhdırdılar.
Nevfel b. Abdi Menaf, o sırada, Hicr'de Kureyşlilerin yaşlılarıyla birlikte oturuyordu.
Onları görünce: "Herhalde bunlar bir kötülük için gelmişlerdir!" dedi .
Ebu Es'ad gidip onun başucuna dikildi, kılıcını sıyırdı ve: "Şu Beyt'in Rabbine andolsun ki; ya Abdulmuttalib'e dağ eteklerindeki mülkünü geri vereceksin, ya da seni kılıçtan geçireceğim!" dedi. 
Nevfel korktu ve: "Şu Beyt'in Rabbine andolsun ki; Abdulmuttalib'e, dağ eteklerindeki mülkünü geri verdim!"dedi özür diledi.
Huzâaların ileri gelenleri, Abdulmuttalib'in yanına vardılar ve gel, seninle ittifak ve antlaşma yapalım" dediler.
Bu teklif Abdulmuttalib'in hoşuna gitti. 
Huzâaların davetini hemen kabul etti.

Abdulmuttalib'le Huzâalar Arasında 
İttifak Antlaşması Yapılışı 

Birbirlerine yardım ve iyilik yapmak hususunda antlaştılar.
Abdulmuttalib ile Huzâalar, aralarında bir de yazı yazıp, Kabe'nin duvarına astılar. Abdulmuttalib; Huzâalarla yaptığı bu antlaşmaya riayet edilmesini, oğlu Zübeyr'e, söylediği bir manzume ile sıkı sıkı vasiyet etti.
Zübeyr de bunu Ebu Talib'e, Ebu Talib de Hz. Abbas'a öylece vasiyet etti. 

Benî Bekrlerle Huzâalar Arasındaki Düşmanlık 

Kureyş müşriklerinin müttefiki olan Benî Bekr'lerin, öteden beri, Huzâalarla aralarında düşmanlık vardı.
Benî Hadramilerden Malik b. Abbâd adındaki adam, ticaret maksadıyla yola çıkıp Huzâaların yurtlarının ortasına geldiği sırada Huzâalar tarafından baskına uğratılarak öldürülmüş ve malı da alınmıştı. 
Bekr oğulları da, buna karşı, Huzâalardan bir adamı öldürmüşlerdi. 
Benî Bekrlerle Huzâalar birbirlerine karşı böyle kinli ve hınçlı bir tutum içindelerken, İslâmiyet araya girdi, onları ister istemez Hudeybiye musalahasına kadar oyaladı.

Benî Bekrlerden Benî Di'llerin Huzâalardan Öç Almaya Niyetlenmeleri 

Benî Dillerin başkanı ve kumandanı Nevfel b. Muaviye, bu yolda bazı girişimlerde bulundu. 
Ferve b. Hübeyretü'l-Kuşeyrî, Hicretin 7. yılında umre yapmak üzere Mekke'ye gidince Kureyş müşrikleriyle düşüp kalkmış, onların Peygamberimiz Aleyhisselama karşı son derecede düşmanlık beslediklerini görmüş, Kureyş müşrikleri ona: "Ya senin görüşün nedir? Sen göçebe halkın ulususun" diye sordukları zaman: "Sizinle onun arasındaki şu musalaha müddeti içinde dâvamızı halledeceğiz.
Bütün Arapları kendimize çekeceğiz, sonra da, yurdunun ortasında onunla çarpışacağız!" demiş, Mekke'de bulunduğu müddetçe, Kureyş müşriklerinin danışma meclislerine katılmıştı.
Nevfel b. Muaviye, Ferve'nin Mekke'den geldiğini ve Kureyş müşriklerinin meclislerine katılmış olduğunu işitince, 
Ferve'nin çölüne indi.
Ferve, Kureyş müşriklerine neler söylediğini, ona haber verdi.
Nevfel: "O halde, ben sizde muhakkak birşeyler bulacağım demektir. 
Hayırsız, kötü Huzâalar! 
Muhammed'in sağ yanına oturdular!" dedi. 
Ferve: "Bu da ne demek?" diye sordu.
Nevfel: "Sen Kureyşîlerin Huzâalara karşı bize yardım etmelerini iste ve sağla!
Ötesine karışma!" dedi.
Ferve: "Ben size bu hususta yeterim!" diye söz verdikten ve Nevfel'e yardımlarını sağlamak için Kureyş müşriklerinin Safvan b. Ümeyye, Abdullah b. Rebia ve Süheyl b. Amr gibi ileri gelenleriyle buluştuktan ve onların aradaki muahedeyi bozmanın akıbetinden korktuklarını gördükten sonra, "Kureyş kavminde iş yok!" dedi.

Huzâalara Saldırmak İçin Bahane Edilen Son Hadise 

Huzâalarla Kinaneler arasında en son olarak şöyle bir hadise vuku buldu: Kinanelerden Enes b. Züneym ed-Di'lî, bir gün, söylediği bir şiirle Peygamberimiz Aleyhisselamı hiciv ve tahkir edince, Huzâalardan bir genç kızmış, vurup Enes'in başını varmıştı.
Benî Bekrler, Enes'in başının yarılmasını da, Huzâalardan öç almak için bahane etmişlerdir.

Kureyş Müşriklerinin Nüfâseleri Gizlice
Destekleyerek Huzâaları Öldürtmeleri 

Şaban ayının başında Benî Bekrlerden Nüfâse oğulları, Kureyş müşriklerinin eşrafının yanlarına git­tiler. 
Müdlic oğulları ise, Hudeybiye muahedesi hükmünü bozmuş olmaktan sakındıkları için, Benî Nüfâselerden uzak durdular. 
Nüfâse oğulları, düşmanları olan Huzâalara karşı, kendilerine adam ve silah vererek yardım etmelerini Kureyş müşriklerinden istediler.
Huzâaların vaktiyle adamlarını nasıl öldürmüş olduklarını anlattılar.
Kureyş müşriklerine, aralarındaki akrabalığı ve Hudeybiye muahedesinde nasıl kendilerinin tarafını tutup akd ve ahdlerine girdiklerini, Huzâaların ise Muhammed (Aleyhisselam)ın akd ve ahdine girdiğini hatırlattılar.
Bütün Kureyş müşriklerini bu işe seğirtir ve çok istekli buldular. 
Ebu Süfyan'a bu hususta danışılmamıştı.
Onun bu işten haberi yoktu. 
Kureyş müşrikleri, Nüfâse ve Bekroğullarına, silah, at ve adamlar vererek yardım edeceklerini söylediler.
Yaptıkları yardımı, Huzâalar yüzünden doğabilecek sorumluluktan sakındıkları için, gizli gizli yap­tılar.
Huzâalar ise, muahede halinin gereği olarak, herhangi bir topluluğun baskınına uğramak endişesin­den uzak ve gafil bulunuyorlardı.
Öyle olmasaydı, düşmanlarına karşı, hazırlıklı ve tetikte bulunurlardı.
Huzâalar, Mekke'nin aşağı tarafında Vetir diye anılan mevkide kendilerine ait bir suyun başında oturmakta idiler.
Vetir; Arafat dağı ile Edam arasındadır. Edam da, Mekke'nin en meşhur vadilerindendir.
Benî Bekr kabilesinden Benî Dillerin başkanı ve kumandanı Nevfel b. Muaviye idi. 
Benî Bekrlerin hepsi ona tâbi değillerdi. 
Nevfel b. Muaviye; Benî Dillerle Benî Bekrlerden kendisine tâbi olanları yanına alarak Vetir'de suları başında oturan Huzâalara geceleyin birden baskın yaptı. 
Huzâalardan birisini yakalayıp öldürdü.
İki taraf birbirleriyle çarpışmaya başladılar. 
Kureyş müşrikleri de, Benî Bekrleri silahlarla, atlarla,kölelerle ve su ihtiyaçlarını karşıla­makla desteklediler. 
İçlerinden bazıları da: "Bizi şu gece karanlığında hiç kimse görmez. Muhammed, bizim yaptığımızı bilmez!" diyerek,geceleyin gizlice Benî Bekrlerin yanında çarpışmaya katıldılar.
Kureyş müşriklerinin ileri gelenlerinden olup, kendilerini bildirmemek için yüzlerini örterek gizlice çarpışmaya katılanlar arasında:
Safvan b. Ümeyye,
Mikrez b. Hafs, 
Huvaytıb b. Abduluzzâ,
İkrime b. Ebu Cehil, 
Süheyl b. Amr, 
Şeybe b. Osman... 
gibi kişiler ve köleleri de bulunuyordu.
Benî Bekrlerin baskın gecesinde Huzâalardan ilk yakalayıp öldürdükleri kişi Münebbih adındaki kimse olup,kendisi çok korkak, yüreksiz bir kimse idi.
Benî Nüfâselerin baskına geldiklerini, Münebbih ile onun Temim adındaki arkadaşı görmüşlerdi.
Münebbih, arkadaşıyla birlikte Huzâaları uyarmaya giderlerken, ona: "Ey Temim! Sen kendini kurtarmaya bak!  dedi.
Temim hemen kaçıp kurtuldu.
Münebbih yakalanıp öldürüldü.
Benî Bekrler, Kureyş müşriklerinin yardımlarıyla çarpışmaya devam ederek Huzâaları yerlerinden ayırdılar ve Harem'e kadar sürdüler.
Harem sınırını işaretleyen dikilmiş taşlara kadar çarpışmaktan, onları öldürmekten geri durmadılar.
Harem sınırına varıp dayanınca, Benî Bekrler, kumandanlarına: 
"Ey Nevfel!
Biz Harem dahiline girmiş bulunuyoruz!
Allah'ından kork!
Allah'ından kork!
Sen Harem dahiline girdin!
Harem'i helâlleştirme!" dediler.
Nevfel: "Ağır bir söz amma, bugün benim için ilah yoktur!
Ey Bekr oğulları!
Öcünüzü almaya bakınız!
Vallahi, siz Harem'de hırsızlık yaptığınız (bunda bir sakınca görmediğiniz) halde, orada öcünüzü almak için Huzâaları ne diye öldüremeyesiniz!" dedi.
Huzâalar geri çekile çekile Mekke'ye girdiler ve Huzâalardan Büdeyl b. Verkâ ile köle Râfi'in evler­ine sığındılar.
Büdeyl b. Verkâ'nın evine sığınanlar, Huzâalardan kadınlar, çocuklar ve zayıf kimselerdi. 
Benî Bekrler, onlan Büdeyl b. Verkâ'nın evine sığınmak zorunda bıraktılar. 
Oraya sokuluncaya kadar da, onları öldürmekten geri durmadılar.
Bu hadise, Hudeybiye mua­hedesinden onsekiz ay sonra idi.

Kureyş Müşriklerinin Yaptıkları İşin 
Sonucunu Düşünerek Korkuya Düşmeleri 

Benî Bekrleri geceleri gizlice desteklemiş olan Kureyş müşriklerinin ileri gelenleri, sabah karan­lığında gelip evlerine girmişlerdi.
Onlar, geceleyin yaptıkları yardımı hiç kimsenin görmediğini, bunu Peygamberimiz Aleyhisselamin bilmediğini, bilemeyeceğini sanıyorlardı.
Sabaha çıkıp da, Râfi ile Büdeyl'in evine sığınmış olan Huzâalardan yirmi erkeğin sığındıkları evin kapılarının önünde boğazlanmış olduklarını görünce, Kureyş müşriklerinin akılları başlarından gitti, yüreklerine korku düştü.
Yaptıklarına çok pişman oldular. Peygamberimiz Aleyhisselamla aralarındaki mütareke ve muahedeyi bu tutum ve davranışlarıyla bozmuş olduklarının anlaşılacağını anladılar.
Kureyş müşriklerinden Haris b. Hişam'la Abdullah b. Ebi Rebia; Safvan b. Ümeyye'ye, Süheyl b. Amr'a ve İkrime b. Ebu Cehil'e gidip: "Sizin bu yaptığınız şey o mütareke ve muahedeyi bozmaktır!" diyerek, onları Benî Bekrlere yapmış oldukları yardımdan dolayı kınadıktan sonra, Ebu Süfyan'ın yanına vardılar.
Ebu Süfyan, o sırada, Şam'dan gelmiş bulunuyordu.
Haris b. Hişam'la Abdullah b. Ebi Rebia, ona: "Bu, düzeltilmesi gereken bir iştir.
Vallahi, bu iş düzeltilmezse, muhakkak, Muhammed ashabıyla birlikte gelip bizi Mekke'den zorla sürer, çıkarır!" dediler.
Ebu Süfyan, işin kendileri için hiç de iyilik getirmeyeceğini anlayınca: "Bu iş, vallahi, ne içinde bulunduğum, ne de bir müddet bulunup bıraktığım bir iştir.
Bunun sorum­luluğu, benim üzerime yüklenemez!
Vallahi, bu iş ne bana danışılmıştır, ne de vukuunu işittiğim zaman onu benimsemişimdir!
Vallahi, Muhammed bize savaş açar ve bütün bu işleri benden sanırsa, hakkı vardır!
Herhalde, bu işi haber almadan önce Muhammed'in yanına varıp mütarekenin müddetini arttırmak, muahedeyi yenilemek hususunda kendisiyle görüşmem gerekecek" dedi. 
Abdullah b. Sa'd b. Ebi Şerh, onlara: "Benim bu hususta bir görüşüm ve kanaatim vardır ki, ona göre; Muhammed sizin için savaştan daha kolay olan üç şeyden birini seçmekte sizi serbest bırakacak, onlardan birini seçtiğiniz takdirde özrünüzü kabul edecek, size savaş açmayacaktır" dedi.
Müşrikler: "Nedir bu şeyler?" diye sordular.
Abdullah b. Sa'd: "Ya Huzâalardan, öldürülen yirmiüç kişinin kan bedellerinin gönderilmesini, yahut aramızdaki mua­hedeyi bozan kimselerle ittifak ve ilişkinin kesilmesini, ya da size karşı savaşılmasını kabul edersiniz!
Bunlardan hangisi elinizden gelir?" dedi. Süheyl b. Amr: "Benî Nüfâseler hakkındaki ahd ve akdden geri durmak, bize hepsinden kolay gelir!" dedi. 
Şeybe b. Osman: 
"Benî Nüfâselere kızdın da, dayıların olan Huzâaları korudun!
Onları öldürmek bizim için daha hayırlı, daha kolaydır!" dedi. 
Kurata b. Abdi Amr: "Hayır! Vallahi, biz ne kan bedeli öderiz, ne de Nüfâseler hakkındaki ahd ve akdimizden el çekeriz! Fakat, biz onunla [Muhammed Aleyhisselamla demek istiyor!] savaşırız!" dedi.
Ebu Süfyan: "Bu görüş, hiçbir şey değildir!
Bizim için yerinde ve uygun olan görüş; Kureyşîler ahdi bozmak veya mütareke süresini kesmekle suçlanıyorsa, bunu bizim rıza ve muvafakatimizi almadan, bize danışmadan bir cemaat yapmışsa, bun­dan bize ne?' diyerek inkâr yolunu tutmaktır!" dedi.
Kureyş müşrikleri: "Yerinde olan görüş işte budur!
Daha başkası yok!" dediler.
Bütün olan bitenleri inkâr yoluna saptılar. Ebu Süfyan: "Ben bu işte hiç bulunmadım. 
Bu hususta benimle bir görüşme de yapılmadı.
Doğrusu, yaptığınız bu işi ben hiç beğenmedim!
Size bundan dolayı karanlık bir gün geleceğini sanıyorum!" dedi.
Kureyş müşrikleri, Ebu Süfyan'a: "Sen Muhammed'e git!
Muahedeyi yenile!
Halkın arasını bul!
Vallahi, biz muahedeyi bozmadık! Çarpışma yapmadık!
Ancak, onlara yardım ettik:
Onların su ihtiyaçlarını karşıladık!" dediler.
Bununla beraber, Huzâalara karşı Benî Bekrlere yaptıkları yardımla muahede hükmünü bozmuş olmaktan da korktular durdular.
Çok pişman oldular.
Peygamberimiz Aleyhisselamın, savaşmadıkça, kendilerini bırakmayacağını anladılar. 

Huzâaların Yardım Dileklerini Peygamberimiz Aleyhisselamın Medine'den Cevaplayışı

Peygamberimiz Aleyhisselamın zevcesi Hz. Meymûne binti Hâris'in bildirdiğine göre; Peygamberimiz Aleyhisselam, onun evinde gecelediği ve namaz için kalkıp abdest aldığı sırada, üç kere: "Lebbeyk! Lebbeyk! Lebbeyk! (Davetine icabet ediyorum! Davetine icabet ediyorum! Davetine ica­bet ediyorum!)"
Üç kere de: "Nusirte! Nusirde! Nusirte!
(Sen yardım olundun gitti!
Sen yardım olundun gitti!
Sen yardım olundun gitti!)" buyurdu.
Hz. Meymûne: "Sen sanki bir insanla konuşuyorsun!
Yanında bir kimse mi var?" diye sordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Şu Ka'b oğullarının recez okuyucusu, feryad ederek bana sesleniyor ve imdatlarına yetişmemi istiyor! Kendilerine karşı Kureyş'lerin Benî Bekrlere yardım ettiklerini söylüyor!" buyurdu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, hadisenin vuku bulduğu gecenin sabahında da, Hz. Âişe'ye: "Huzâalarda bir hadise çıktı!" buyurdu.
Hz. Âişe: "Yâ Rasûlallah! Kılıç kendilerini yok etmişken, Kureyşîler, seninle aralarındaki muahedeyi bozmaya mı kalkıştılar dersin?" diye sordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Onlar, Allah'ın olmasını dilediği iş için, muahedeyi bozdular!" buyurdu.
Hz. Âişe: "Yâ Rasûlallah!
Bu iş hayırlı mıdır, yoksa zararlı mıdır?" diye sordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Hayırlıdır!" buyurdu.

Huzâaların Medine'ye Gelişi

Aradan üç gün geçmiş, Peygamberimiz Aleyhisselam halka sabah namazını kıldırmıştı.
Arkası halka dönük olarak Mescidde oturuyordu.
Kureyş müşriklerinin Benî Bekrleri gizlice desteklemesi ile Benî Bekrler Huzâaları yenip onlardan öldüreceklerini öldürdükleri ve böylece Peygamberimiz Aleyhisselamla aralarındaki ahd ve misakı boz­dukları zaman, Amr b. Salim el-Huzâî, yanına Huzâalardan kırk süvari alarak, başlarına gelenleri anlatmak ve yardımını dilemek üzere Medine'ye, Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına geldi ve başucunda durdu.
Amr b. Salim, şairdi.
Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına gelince,söylemiş olduğu şiirini okumasına izin istedi.  
Müslüman olduk ve sana yardımdan el çekmedik!
Öyleyse, Allah'ın sana hazırlamış olduğu yardımla, bize yardım et, destek ol!
Allah'ın kullarını çağır, acele gelip, imdadımıza yetişsinler! İçlerinde Allah'ın Resûlü de olduğu; yapılan zulme öfkesinden renkten renge girdiği, savaşmaya hazırlandığı ve büyük bir ordunun başına geçmiş bulunduğu halde, denizler gibi köpükler saçarak akıp gelsinler!
Çünkü, Kureyşîler sana verdikleri sözde durmadılar; seninle yaptıkları en sağlam misakı bozdular:
Bizi Mekke'nin aşağı tarafındaki yerimizde gözetlediler, gafil avladılar.
Halbuki, onlar hem çok zayıf ve önemsiz, hem de sayıca çok az idiler.
Benim kimseyi yardıma çağırmayacağımı, çağıramayacağımı sandılar.
Bizi Vetir'de, geceleyin uykuda iken, birden baskına uğrattılar.
Bizi, Müslüman olduğumuz halde, rükû ve sücud halinde iken öldürdüler!"
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Siz bu hususta kimi suçluyor, suçlu buluyorsunuz?" diye konuştu.
Amr b. Salim: "Benî Bekrleri!" dedi. Peygamberimiz Aleyhisselam: "Hepsini mi?" diye sordu.
Amr b. Salim ve yanındakiler: "Hayır! Suçladığımız, onların amca oğulları Benî Nüfâselerdir!
Kavmin başkanı da, Nevfel b. Muaviyetü'd-Di'lîdir!" dediler.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Bu, Benî Bekr'lerden bir kabiledir.
Ben Mekkelilere adam gönderip bu işi onlara soracak, kendilerini bazı hususları seçmekte muhayy­er kılacağım!" buyurdu.
Şair Hassân b. Sabit de, söylediği birşiirde, Benî Ka'blardan (Huzâalardan) birçok kişilerin kılıçları kınlarına sokulu olduğu halde Mekke Bathâ'sında öldürülüp bırakıldıklarını açıklar.
Öldürülenler, yirmi  kişi idi.  
Peygamberimiz Aleyhisselam, Amr b. Sâlim'in şiirini dinledikten sonra, ridasının eteğini toplayarak ayağa kalktı ve kalkarken de: "Eğer kendime yardım ettiğim şeylerle Benî Ka'blara yardım etmezsem, ben de yardım görmeyeyim!
Varlığım Kudret Elinde bulunan Allah'a andolsun ki; kendimi ve ev halkımı koruduğum şeylerle, bun­ları da koruyacağım!

Huzâalar bendendir, ben de Huzâalardanım!

Ey Amr b. Salim! Sen yardım olundun gitti!" buyurdu.
O sırada, Peygamberimiz Aleyhisselama, gökte bir bulut göründü.
Gök, gürlemeğe başladı.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Bu gök gürlemesi, Benî Ka'blara (Huzâalara) yardıma işarettir.
Bu bulut, yağmur yağdırırcasına Benî Ka'blara yardım olunacağına işarettir" buyurdu. Hz. Âişe'nin bildirdiğine göre; Peygamberimiz Aleyhisselam Benî Ka'blara (Huzâalara) yapılana o kadar kızmıştı ki, o güne kadar, hiç bu kadar kızdığı görülmemişti.

Kureyş Müşriklerine Mektup Gönderilişi

Peygamberimiz Aleyhisselam, Kureyş müşriklerine bir yazı gönderdi.
Gönderdiği yazısında şöyle buyurdu: "...Bundan sonra derim ki; siz ya Benî Bekrlerle olan ittifakınızdan vazgeçersiniz, ya da Huzâalardan öldürülmüş olanların diyetlerini (kan bedellerini) ödersiniz! Bunlardan birini yerine getirmeyecek olursanız, sizinle çarpışacağımı bildiririm!" Peygamberimiz Aleyhisselamın bu mektubunu, Kureyş müşriklerine, ashabdan Damrâ götürdü.
Damrâ, Kureyş müşriklerine, kendilerinin üç şeyden birini seçmekte muhayyer bırakıldıklarını; ya öldürülen Huzâaların kan bedellerini ödemek veya Benî Bekr ve Benî Nüfâselerle olan ittifak, ahd ilişkilerini kesmek zorunda bulunduklarını, ya da Hudeybiye muahedesini bozan kötülükleri yüzünden kendi­leriyle çarpışılacağım kendilerine tebliğ etti.
Kurata b. Abdi Amr b. Nevfel b. Abdi Menaf: "Benî Bekr'ler, uğursuz, yaramaz bir kavimdir.
Benî Bekrlerden Nüfâseler de, yoksulluk ve darlık içindedirler.
Huzâalardan öldürülenlerin kan bedellerini biz ödeyemeyiz.
Bunu ödemeye kalkmak, bizde tüy tozak bırakmazsın.
Nüfâselerle ittifak ve ahd ilişkilerimizi kesmemize gelince; Araplar içinde, Nüfâseler kadar şu Beytullah'ı hac ve ziyaret eden, Beytullah'ı tazime onlar kadar özenen bir kavim yoktur.
Onlar, bizim müttefiklerimizdir.
Biz, onlarla olan ittifak ve ilişkilerimizi kesmeyiz.
Fakat, biz onunla [Muhammed Aleyhisselamla demek istiyor] savaşacağımızı bildirelim!" dedi.
Damrâ, hemen geri dönüp, Kureyş müşriklerinin söylediklerini Peygamberimiz Aleyhisselama haber verdi.
Kureyş müşrikleri, elçiyi bu biçimde reddettiklerine pişman oldular.
Hudeybiye muahedesini yenilemek üzere, Ebu Süfyan b. Harb'i Peygamberimiz Aleyhisselama gönderdiler.
Ebu Süfyan'a: "Muahedeyi yenile.
Mütareke süresini de uzat" dediler.

Ebu Süfyan Medine Yolunda

Ebu Süfyan, azadlısıyla birlikte iki hayvana binip Medine'ye doğru hızla yol almaya başladı.
Mekke'den yola çıkıp Peygamberimiz Aleyhisselama doğru gidenlerin ilkinin kendisi olduğunu sanıyordu.
Amr b. Salim ve arkadaşlarından sonra, Büdeyl b. Verkâ da, Huzâalardan bazılarıyla birlikte, Medine'ye, Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına geldiler  ve Peygamberimiz Aleyhisselama seslendiler.
Onlara: "Sizin davetinize icabet ediyorum!" buyurdu.
Büdeyl b. Verkâ, Kureyş müşriklerinin yardımlarıyla Benî Bekrlerin Huzâaları nasıl öldürdüklerini Peygamberimiz Aleyhisselama haber verdikten sonra, Mekke'ye dönmek üzere Medine'den ayrıldı.
Peygamberimiz Aleyhisselam, ashabına: "Ebu Süfyan, Hudeybiye muahedesini sağlamlaştırmak ve mütareke süresini uzatmak için yanınıza gelmek üzere bulunuyor gibidir!
Fakat, istediğini elde edemeden, öfke ile geri dönüp gidecektir!" buyurdu.

Ebu Süfyan'ın İşlenilen Cinayeti Gözardı
Etmeye Çabalayışı

Ebu Süfyan Medine'ye gelip kızı Ümmü Habibe'nin evine girdi.
Ki, Ümmü Habibe, Peygamberimiz Aleyhisselamın zevcesi idi.
Ebu Süfyan Peygamberimiz Aleyhisselamın döşeğine oturmak isteyince, Hz. Ümmü Habibe babasını onun üzerine oturtmadı.
Ebu Süfyan Sen kötüleşmişsin!" dedi.
Hz. Ümmü Habibe: "Hayır! Allah bana kötülüğü değil, İslâmiyeti nasip etti!
Sen ise, işitmez, görmez, taştan yontulmuş puta hâlâ tapıp duruyorsun!?
Babacığım! Senin gibi, Kureyşîlerin ulusu ve yaşlısı olan kişi  nasıl olur da İslâmiyete uzak kalır?!" dedi.
Ebu Süfyan: "Yazıklar olsun sana! Demek, ben senden bunu da (bu azarı da) mı işitecektim ha?! Ben atalarımın tapageldiklerini bırakacağım da, Muhammed'in dinine mi tâbi olacağım?!" dedi.
Ebu Süfyan: "Yâ Muhammedi Ben Hudeybiye barışında bulunamamıştım.
O muahedeyi pekiştir ve mütareke müddetimizi de uzat!  Gel! Aramızdaki muahedeyi bir yazı ile yenileyelim?" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ey Ebu Süfyan! Sen bunun için mi geldin?" diye sordu. Ebu Süfyan: "Evet!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam da: "Biz de, Hudeybiye gününde yaptığımız mütareke ve musalahanın üzerinde duruyoruz!
Ona ne aykırı davranışta bulunuruz, ne de onu değiştiririz!" buyurdu.
Ebu Süfyan muahedeyi yenilemek hususundaki dileğini tekrarladı.  
Fakat, Peygamberimiz Aleyhisselam ona hiçbir cevap vermedi
Bundan sonra, Ebu Süfyan, Hz. Ebu Bekir'in yanına gitti ve Peygamberimiz Aleyhisselamla konuş­masını istedi  ve: "Ey Ebu Bekir Aramızdaki muahedeyi yenilen Mütareke müddetimizi uzat
 Halkın arasını bul!" dedi.
Hz. Ebu Bekir: "Ben bu işi yapamam!
Bu, bana ait bir iş değildir.
Allah'a ve Allah'ın Resûlüne ait bir iştir.
Sen Ömer'le de buluş!" dedi.
Ebu Süfyan: "Öyleyse, beni himayeye alır ve bunu halkın içinde açıklar mısın?" diye sordu.  
Hz. Ebu Bekir: "Biz, ancak Resûlullah Aleyhisselamın himaye ettiğini himaye edebiliriz!" dedi.
Ebu Süfyan, Hz. Ebu Bekir'den sonra, Hz. Ömer'e gitti.
Ona da, Hz. Ebu Bekir'e söylediği gibi söyledi: "Muahedeyi yenile, halkın arasını düzelt!" dedi.
Hz. Ömer: "Demek muahedeyi bozdunuz hâ?
Eğer ondan yeni birşey kalmışsa, Allah onu da yok etsin Onun sağlam,  bitişik  olan tarafı varsa,Allah onu da kesip atsın.
Ben sizin için mi Resûlullah Aleyhisselama gidip şefaat dileyeceğim?
Ben mi bu işi yapacağım?!
Vallahi, ben küçücük bir karıncadan başkasını bile bulamasam, yine, ondan yararlanmaya çalışır, sizinle çarpışırım!" dedi.
Kendi kendine de: "Ben bugünkü gibi çetin bir gün görmedim!
Ebu Süfyan, Hz. Osman'a gitti ve: "Şu cemaat içinde, bana akrabalık yönünden senden daha yakın bir kimse yoktur.
Sen şu mütarekeyi uzat ve muahedeyi yenile!
Çünkü, sahibin seni hiçbir zaman reddetmez!
Vallahi, ben Muhammed'in ashabına yaptığı kadar çok ikram yapan hiçbir kimse görmemişimdir" dedi.
Hz. Osman: "Ben ancak Resûlullah Aleyhisselamın himayesinde bulunanı himaye edebilirim!" dedi.
Ebu Süfyan, Ensarın ileri gelenlerinden Sa'd b. Ubâde'nin yanına vardı ve: "Ey Ebu Sabit! Sen ikimizin arasındaki dostluğu biliyorsun!
Ben senin için Mekke Haremimizde bir himayeciyim!
Sen şu memleketin (Medine'nin) ulu kişi sisin!
İki taraf halkını himayene al, mütareke müddetini uzat!" dedi.
Sa'd b. Ubâde: "Ey Ebu Süfyan!
Ben ancak Resûlullah Aleyhisselamın himayesinde olanları himaye edebilirim.
Resûlullah Aleyhisselama karşı hiç kimse himayeye alınamaz!" dedi.
Ebu Süfyan, bundan sonra, Hz. Ali'nin evine gitti.
O sırada, Hz. Fâtıma Hz. Ali'nin yanında bulunuyor ve henüz bir çocuk olan Hz. Hasan da önlerinde gezip duruyordu.
Ebu Süfyan: "Ey Ali!
Şu cemaat içinde akrabalık yönünden bana en yakın olan sensin!
Ben bir iş için gelmiştim.
Umduğumu elde edemeden, geldiğim gibi geri dönüp gideceğim.
Resûlullaha gidip benim için şefaatçi ol!
Araya girip, kavmine karşı himayeci ol.
Onlar için, mua­hede ve mütareke yazısını yenile.
İki taraf arasında himayeci, arabulucu ol da, Muhammed'le mütareke müddetinin uzatılmasını konuşup sağla!" dedi.
Hz. Ali: "Bu, bana ait bir iş değildir. Allah'a ve Allah'ın Resûlüne ait bir iştir. Allah senin iyiliğini versin ey Ebu Süfyan! Vallahi, Resûlullah Aleyhisselam bir işe karar verdi mi, onu muhakkak yapar.
Resûlullah Aleyhisselama ait bir iş hakkında ben hüküm veremem!
Biz bu iş hakkında onunla da konuşamayız.
Hiç kimse, onun istemediği şeyi konuşamaz!" dedi.
Ebu Süfyan, Hz. Fâtıma'ya dönerek: "Ey Fâtıma!
Sen, kavminin kadınları arasında büyüklüğünü gösterecek bir iş yapmak istemez misin?" dedikten sonra, ona da Hz. Ali'ye söylediği gibi söyledi ve: "Sen iki taraf halkını himayene alıp uzlaştırsan da, Araplar içinde büyük kadınların hayırlısı olsan olmaz mı?" dedi.
Hz. Fâtıma: "Ben ancak bir kadınım!" dedi.
Ebu Süfyan: "Senin himayeci olman caizdir.
Nitekim, kızkardeşin (Zeyneb), Ebu'l-Âs b. Rebi'i himayesine almıştı.
Bunu Muhammed de caiz görmüştü Buna aykırı davranılmamıştır" dedi.
Hz. Fâtıma: "Bu, bana ait bir iş değildir.
Allah'a ve Allah'ın Resûlüne ait bir iştir.
Ben Resûlullah Aleyhisselama ait bir iş hakkında hüküm veremem" dedi.
Bunun üzerine, Ebu Süfyan: "Ey Muhammed'in kızı!
Şu yavrucuğuna emretsen de, iki taraf halk arasında himayeci olduğunu söylese olmaz mı?
O, böyle yaparsa, kendisi, zamanın sonuna kadar Arapların ulusu olur!" dedi.
Hz. Fâtıma: "Vallahi, benim bu yavrum ne halk arasında himayeci olacak yaşa gelmiştir, ne de Resûlullah Aleyhisselama karşı bir kimse himayeye alınabilir!" dedi.
Ebu Süfyan, Hz. Ali'ye dönerek: "Ey Hasan'ın babası!
Bana karşı, işlerin çok zorlaşmış olduğunu görüyorum.
Sen bana bir öğüt ver!
Senin bu husustaki görüşün nedir?
Zorlaşmış bulunan şu işimi bir kolay­laştır!
Sence, benim için yararlı olabilecek işi, çareyi bana emret!" dedi.
Hz. Ali: "Ben şu gündeki kadar, senin gibi, ne yapacağını şaşırmış bir adam görmedim.
Vallahi, ben senin için yararlı olabilecek birşey bilmiyorum.
Fakat, sen Benî Kinanelerin ulu kişisisin!
Kalk, iki taraf halkını uzlaştırmak için himayene aldığını ilân et!
Sonra da yurduna çekgit!
Halkın arasını bul!" dedi.
Ebu Süfyan: "Bunun benim için bir yarar sağlayacağını sanıyor musun?" diye sordu.
Hz. Ali: "Hayır!
Vallahi, yarar sağlayacağını pek sanmıyorum.
Fakat, senin için, bundan başka, yapılacak birşey de bulamıyorum!" dedi.
Ebu Süfyan: "Sen doğru söyledin!
Ben bunu yapmalıyım!" dedi.
Bunun üzerine, Ebu Süfyan, Peygamberimiz Aleyhisselamın Mescidine gidip ayakta dikilerek: "Ey insanlar!
Ben iki taraf halkını ahd ve emanım altına aldım !
Vallahi, benim bu ahdime hiç kimsenin muhalefet edeceğini sanmıyorum.
Muahedeyi yeniledim, halkın arasını bulacağım!" dedi.
Böyle derken de, sağ elini sol elinin üzerine koydu.
Sonra da, Peygamberimiz Aleyhisselamin yanına vardı ve: "Ey Muhammedi Sen benim bu eman ve himaye taahhüdümü zannetmem ki reddedesin!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ey Ebu Süfyan!
Bunu sen söylüyorsun! (Bu, senin sözündür!)" buyurdu.
Ebu Süfyan, devesine binip Mekke'ye döndü.
Ebu Süfyan'ın Mekke'ye dönüşü gecikince, Kureyş müşrikleri: "Vallahi, onun Muhammed'e gizlice tâbi olduğunu ve Müslümanlığını gizli tuttuğunu sanıyoruz!" diy­erek, onu suçlamaya başlamışlardı.
Ebu Süfyan, geceleyin Mekke'ye varıp evine girince, karısı Hind: "Kavmin seni Müslüman oldu diye suçlayıncaya kadar, orada tutuldun kaldın.
Kalışını kavminin yanına başarıyla dönmek için uzattınsa, değer!" dedi.
Ebu Süfyan, olan bitenleri haber verip: "Ali'nin dediğini yapmaktan başkasına yol bulamadım!" deyince, Hind ona: "Sen Kureyş kavminin iyilikten uzaklaştırılmış, kötüleşmiş bir elçisi oldun" diyerek hakaret etti.
Ebu Süfyan, sabaha çıkınca, İsaf ve Naile putlarının yanında başını kazıtıp onlara kurban kestikten sonra: "Ben, babamın üzerinde öldüğü şeyden, ölünceye kadar sizinle birlikte bulunmaktan ayrılmayacağım" diyerek kurbanın kanını putların başlarına sürdü.
Bunun üzerine, Kureyş müşrikleri onun Müslüman olmadığını anladılar, kendisini suçlamaktan vazgeçtiler.
Kureyş müşrikleri, Ebu Süfyan'a: "Gerinde ne haber var?
Muhammed'den bize bir yazı getirdin mi?
Yahut mütareke müddetini uzatabildin mi?
Ya da, onun bize savaş açmamasını sağlayabildin mi Ne getirdin bize?" diye sor­dular.
Ebu Süfyan: "Ben, kalbleri bir tek kalb haline gelmiş bir kavmin yanından geliyorum.
Vallahi, onlardan yarar umduğum, küçük büyük, kadın erkek hiçbirini bırakmaksızın, hepsiyle konuştum.
Onlardan birşey koparmayı başaramadım !
Muhammed'in yanına vardım, kendisiyle konuştum.
Vallahi, bana hiçbir cevap vermedi.
Sonra, Ebu Kuhâfe'nin oğluna (Ebu Bekir'e) gittim.
Onda da bir hayır bulmadım.
Sonra, Hattab'ın oğluna (Ömer'e) gittim.
Onu düşmandan daha düşman buldum!
Sonra, Ali'nin yanına vardım.
Kendisini kavmin en yumuşağı buldum.
Ali bana birşey işaret etti.
Ben de onu yaptım.
Vallahi, o yaptığım şeyin bana bir yararı olur mu, yoksa olmaz mı, bilmiyorum" dedi.
Kureyş müşrikleri: "O sana neyi emretti?" diye sordular.
Ebu Süfyan: "Bana insanların arasında ahd ve eman vermemi emretti. Ben de onu yaptım" dedi.
Kureyş müşrikleri: "Muhammed buna icazet, izin verdi mi?" diye sordular.
Ebu Süfyan: "Hayır!
 Ben, bunu yaptıktan sonra Muhammed'in yanına vardım ve: 'Ben iki taraf halkını, uzlaştırmak için, himayeme aldım.
Zannetmem ki, sen bu himayeye alışımı reddedesin! dedim.
Bana: 'Ey Ebu Süfyan!
Ey Hanzale'nin babası!
Bunu sen söylüyorsun "Bu, senin sözündür!" dedi ve bun­dan başka birşey söylemedi" dedi.
Kureyş müşrikleri: "Yazıklar olsun sana!
Vallahi, adam (Ali) sana oyun etmiş, seninle eğlenmekten başka birşey yap­mamış!
Yaptığın şey sana bir yarar sağladı, bir işine yaradı mı?" dediler.
Ebu Süfyan: "Hayır!
Bir yarar sağlamadı.
Fakat, vallahi, bundan başka da, yapacak birşey bulamadım" dedi.
Kureyş müşrikleri: "Demek, sen hiçbir şey yapamamışsın!
Bize hiçbir şey getirememişsin.
Vallahi, biz bugün dönen elçi gibi başarısız hiçbir elçi görmedik.
Sen bize ne savaş haberi getirdin ki savaşa hazırlanalım, ne banş haberi getirdin ki güvenlik içinde bulunalım!" dediler. 

Acele Sefer Hazırlığına Girişilişi ve Bunun Gizli Tutuluşu

Ebu Süfyan, dönüp Mekke'ye gittikten sonra, Peygamberimiz Aleyhisselam, kendisinin sefer hazır­lığını görmesi için Hz.Âişeye emir verdi.
"Sefer hazırlığımı yap!
Bunu hiç kimseye söyleme! İşini gizli tut!" buyurdu.
Hiç kimse, ne için hazırlanıldığını bilmiyordu.
Hz. Ebu Bekir, kızı Hz. Âişe'nin evine gitmişti.
O sırada, Hz. Âişe, Peygamberimiz Aleyhisselam için sevık, un ve hurmadan yol azığı hazırlamak­la uğraşıyordu.
Hz. Ebu Bekir: "Ey kızcağızım!
Resûlullah Aleyhisselam sefer hazırlıklarını görmenizi mi size emretti?" diye sordu
Hz. Âişe: "Evet!  Resûlullah Aleyhisselam, kendisi için yol, sefer hazırlığı yapmamı bana emretti" dedi
Hz. Ebu Bekir: "Sence, nereye gitmek istiyor olabilir?" diye sordu.
Hz. Âişe: "Vallahi, bilmiyorum!" dedi.
Hz. Ebu Bekir, kendi kendine: "Vallahi, şu Benî Asfarlar(Rumlar)la savaş zamanında Resûlullah Aleyhisselam nereye gitmek istiy­or ola?!
Resûlullah Aleyhisselam, bir sefere niyetlenseydi, bizim de hazırlanmamızı bildirirdi" dedi.
Hz. Âişe: "Bilmiyorum.
Belki Benî Süleymlere gitmek istiyor, belki Sakîflere gitmek istiyor, belki de Hevâzinlere gitmek istiyor olabilir" dedi.
O sırada, Peygamberimiz Aleyhisselam içeri girdi.
Hz. Ebu Bekir: "Yâ Rasûlallah!
Sefere mi çıkmak istiyorsun?" diye sordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Evet!" buyurdu.
Hz. Ebu Bekir: "Ben de hazırlanayım mı?" diye sordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Evet!" buyurdu.
Hz. Ebu Bekir: "Nereye gitmek istiyorsun yâ Rasûlallah?
Sanırım ki; Benî Astarların (Rumların) üzerine gitmek istiyorsundur" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Hayır!" buyurdu.
Hz. Ebu Bekir: "Yoksa, Necd halkının üzerine mi gitmek istiyorsun?" diye sordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Hayır!" buyurdu.
Hz. Ebu Bekir: "Öyleyse, Kureyşîlerin üzerine gitmek istiyorsundur" diye sordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Evet!  Kureyş'lerin üzerine gideceğim ey Ebu Bekir! Bunu gizli tut!" buyurdu ve hemen hazırlanmasını emretti.
Hz. Ebu Bekir: "Yâ Rasûlallah!
Onlarla senin aranda bir mütareke müddeti belirlenmiş değil miydi?" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Sen onların Benî Katılara (Huzâalara) yaptıklarını işitmedin mi?
Hudeybiye muahede ve mütarekesinin hükmüne riayetsizlik edenlerin ilki onlar oldu.
Onlar ahdlerine vefasızlık ettiler ve muahedelerini bozdular.
Ben de onlarla savaşacağım!
Sana söylediğim şeyi gizli tut, açığa vurma!" buyurdu.
Kimi Peygamberimiz Aleyhisselamın Şam'a gitmek istediğini, kimi Sakîflere gitmek istediğini, kimisi de Hevâzinlere gitmek istediğini sanıyordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, ashabına sefer için hazırlanmalarını emretti ve fakat, önce, nereye gidileceğini gizli tuttu, açıklamadı
Sonra, Mekke'ye doğru gidileceğini bildirdi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Mekke'ye giden dağ yollarını ve geçitleri nöbetçilerle tuttu.
Hz. Ömer'i de, nöbetçiler üzerinde denetçi olarak görevlendirdi.
Hz. Ömer, dağ yolları ve geçitler üzerinde dönüp dolaşmakta  ve nöbetçilere: "Rastlayacağınız, gizlice Mekke'ye geçip gitmek isteyen hiçbir kimseyi bırakmayacaksınız! Onları geri çevireceksiniz!" demekte, hiç kimsenin Mekke'ye gitmesine meydan vermemekte idi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ey Allah'ım!
Yurtlarına ansızın varıp kavuşuncaya kadar, Kureyşîlerin casus ve habercilerini tut, görmez ve işitmez et!
Kureyşîlerin gözlerini bağla!
Beni birdenbire görsünler!" diyerek dua etti.
Peygamberimiz Aleyhisselam, çöl halkına, Medine çevresindeki Müslümanlara ve her tarafa davetçiler gönderip:"Allah'a ve ahiret gününe imanı olan, Ramazan'da Medine'de hazır bulunsun!" diyerek, onları sef­ere katılmaya davet etti.
Esma b. Harise ile Hind b. Hârise'yi Eşlemlere gönderdi.
Bunlar, Eşlemlere: "Resûlullah Aleyhisselam, Ramazan'da Medine'de bulunmanızı size emrediyor!" dediler.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Cündüb b. Mekîs ile Râfi' b. Mekîs'i Cüheynelere gönderdi. Bunlar, Bişr b. Süfyan ile Büdeyl b. Verkâyı Benî Ka'blara (Huzâalara) gönderdi.
Benî Ka'blar da Kudeyd'de; gelip Peygamberimiz Aleyhisselamın ordularına katılacaklardı.
Eşlemler, Cüheyneler, Eşca'lar ve daha başka Arap kabileleri Medine'ye geldiler.
Ebu İnebe kuyusunda ordugâh kuruldu, toplanıldı.

Toplananların mevcudu 10.000 idi.
Medine'den 10.000 kişi ile çıkılmış, 2.000'i yolda gelip katılmıştı.
Muhacirlerlerle Ensardan, sefere katilmayan kimse yoktu.
Muhacirlerin sayısı 700 idi, yanlarında da 300 at vardı.
Ensarın sayısı 4.000 idi, yanlarında da 500 at vardı.
Müzeynelerin sayısı 1.000 idi  veya sayıları 1.300 olup, yanlarında 100 at vardı.
Eşlemlerin sayısı 400 idi,  yanlarında 30 at vardı.
Cüheynelerin sayısı 800 idi. Yanlarında da, 50 at vardı.
Gıfârîlerin sayısı 400 idi.
Süleymlerin sayısı 1.400 idi.
Diğerleri, Muhacirlerden ve Ensardandı.
Kays, Esed, Temim ve başka kabilelerden de, gelip mücahidler arasına katılanlar vardı.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Medine'de yerine Ebu Rühm Külsûm b. Husayn'ı vekil bıraktı.
Abdullah b. Ümmi Mektum'un vekil bırakıldığı da rivayet edilir.
Sanıldığına göre; Abdullah b. Ümmi Mektum imamlıkla,Ebu Rühm de idarî işlerle görevlendirilmişti. 

Hâtıb'ın Kureyş Müşriklerine Harekât Durumunu Bir Yazı ile Bildirmeye Yeltenişi

Peygamberimiz Aleyhisselamın Mekke üzerine yürüyeceği sırada, ashabdan Hâtıb b. Ebi Beltea, Mekkeli müşriklere biryazı yazarak, Peygamberimiz Aleyhisselamın bu husustaki kararını bildirmek iste­di.
Hâtıb; yazısını,
Safvan b. Ümeyye,
Süheyl b.Amr ve
İkrime b. Ebu Cehil'e verilmek üzere yazdı ve yazısında şöyle dedi: "Resûlullah Aleyhisselam; gazaya çıkacağını halka bildirdi.
Kendisinin sizden başkasına gitmek isteyeceğini sanmıyorum.
Size gönderdiğim yazımla, yanınızda benim bir iyilik ve minnet elimin bulunmasını arzu ettim."
Başka rivayetlere göre, Hâtıb mektubunda şöyle dedi: "Peygamber (Aleyhisselam); geceler gibi karaltılı, seller gibi akan askerleri ile size doğru yönelmiş geliyor!
Allah' a yemin ederim ki; o size yalnız başına bile gelecek olsa, Allah, muhakkak yardım edip onu size galip kılacaktır.
Çünkü, Allah ona yaptığı va'dini yerine getiricidir!
Hiç şüphesiz, Allah onun dostu ve yardımcısıdır."
"Muhammed Peygamber (Aleyhisselam), amma size karşı, amma sizden başkasına karşı, savaş­maya hazırlanmış bulunuyor.
Hazırlıklı ve uyanık olunuz!"
"Hâtıb b. Ebi Beltea'dan: Resûlullah (Aleyhisselam), sizin üzerinize yürümek istiyor!
Tedbirinizi alınız!"
"Muhammed Aleyhisselam, kesin olarak sizin üzerinize yürümek üzeredir!"
"Bundan sonra, derim ki: Muhammed (Aleyhisselam) kesin olarak sizin üzerinize yürümek istiyor.
Tedbirinizi alınız!
Hazırlanınız!"  

Mektubun Kureyş Müşriklerine Bir Kadınla Gönderilişi

Hâtıb b. Ebi Beltea, Kureyş müşriklerine yazdığı mektubu bir kadına vermişti.
Rivayete göre; kadın, Müzeynelerdendi.
Müzeynelerin de Arc halkından, Kenud adında bir kadındı. 
Kendisi,Ebu Leheb'in azadlı cariyesi olup, Sâre diye anılırdı.
Sâre Medine'ye geldiği sırada, Peygamberimiz Aleyhisselam Mekke'yi fetih hazırlığıyla uğraşıyordu.
Sâre'ye: "Sen Müslüman olarak mı geldin?" diye sordu.
Sâre: "Hayır!" dedi
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Öyleyse, sen ne için geldin?" diye sordu.
Sâre: "Sizler köle azadlayıcılarsınız, aşiret sahibisiniz!
Köle azadlayıcılar Bedir günü ölüp gittiler.
Ben son derecede muhtaç duruma düştüm.
Bana yiyecek ve binecek veresiniz, beni giydirip kuşatasınız diye yanınıza geldim!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, ona: "Tagannilerin, şarkı söylemelerin, ağıt yakmaların seni ihtiyaçtan kurtarmadı mı?" diye sordu.
Sâre: "Yâ Muhammedi Kureyşliler, kendilerinden birçok kimseler öldürüldüğünden beri, şarkı dinlemeyi bıraktılar.
Bedir vak'asından sonra, benden birşey söylememi isteyen olmadı. Ben de, şarkı söylemeyi, ağıt yakmayı bıraktm" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Abdulmuttalib oğullarını, Sâre'ye yardıma teşvik etti. Onlarda, hemen onu giydirip kuşattılar.
Birde, hayvan bulup kendisini bindirdiler, yol azığını da koy­dular.
Hâtıb b. Ebi Beltea, Sâre'nin yanına vardı.
Ona on dinar (altın lira) ile bir elbise verdi.
Bunlar, Kureyş müşriklerine yazdığı mektubu onlara ulaştırma ücreti idi.
Hâtıb, Sâreye: "Bunu, elinden geldiği kadar gizli tut!
Mekke'ye giderken de, anayoldan gitme!
Çünkü, yol üzerinde bekçiler, nöbetçiler var!
Sen dağ yolları ve geçitlerinden başka bir yol tutup, Mahacce'nin solundan Fuluk içine, Akik yoluna doğru git!" dedi.
Sâre, mektubu başına yerleştirdikten sonra, üzerinden, saçlarını bölükler halinde örerek gizledi, Kureyş müşriklerine teslim etmek üzere yola çıktı.
Hâtıb'ın bu uygunsuz tutum ve davranışı hakkında gökten haber geldi.

Hâtıb'ın Sorguya Çekilişi

Peygamberimiz Aleyhisselam; Hz. Ali ile Zübeyr b. Avvam ve Mikdad b. Esved'e:  "Acele gidiniz!
Hâh bahçesine vardığınızda, orada, hayvan üzerinde giden ve yanında bir mektup bulunan bir kadın bulacaksınız!
Mektubu ondan alınız ve bana getiriniz!
Kendisini serbest bırakınız!
Mektubu vermek istemezse, boynunu vurunuz!" buyurdu.
Hz. Ali ve arkadaşları, atlarını koştura koştura Hâh bahçesine varıp kavuştular.
Orada, yolcu bir kadına rastladılar.
Peygamberimiz Aleyhisselam; Hz. Ali ve arkadaşlarına, devesinin üzerinde giden bir kadının Hâtıb b. Ebi Beltea tarafından müşriklere yazılan ve Resûlullahın kendilerine doğru gelmekte olduğunu haber veren bir sahifeyi yanında taşıdığını haber vermişti.
Hz. Ali ve arkadaşları, kadına: "Yanında götürmekte olduğun mektup nerede?" diye sordular.
Kadın: "Benim yanımda mektup falan yok!" dedi.
Bunun üzerine, kadının devesini ıhdırdılar.
Kadını devenin üzerinden indirdiler.
Eşyasını aradılar.
Mektup olarak hiçbir şey bulamadılar.
Kadın yemin ederek inkârda bulununca, geri dönecek oldular.
Hz. Ali: "Allah'a yemin ederim ki; ne Resûlullah Aleyhisselam yanılır, ne de biz yanılırız!
Sen bu mektubu bize ya kendiliğinden çıkarırsın, ya da seni soyar, ararız!" dedi
Kadın: "Siz Müslüman değil misiniz?!
(Bunu bana nasıl yaparsınız?)" dedi.
Hz. Ali: "Elbette Müslümanız!
Resûlullah Aleyhisselam bize senin yanında mektup bulunduğunu söyledi" dedi,  kılıcını sıyırdı ve: "Ya mektubu çıkarırsın, ya da kılıcı tepene indiririm!" dedi.
Kadın, işin sıkı tutulduğunu görünce, Hz. Ali'ye: "Yüzünü benden başka yana çevir!" dedi.
Hz. Ali yüzünü başka tarafa çevirince, kadın örgülü saçlarını çözdü, mektubu çıkarıp Hz. Ali'ye verdi.
Mektubu Peygamberimiz Aleyhisselama getirdiler.
Mektubun müşriklerden bazı kişilere Hâtıb b. Ebi Beltea tarafından yazılıp gönderilmiş ve içinde Peygamber Aleyhisselamın savaş işinin onlara bildirilmiş olduğu görüldü
"Yâ Rasûlallah!
Hâtıb, Allah'a, Resûlullaha ve mü'minlere hainlik etmiştir!?" dediler.
Peygamberimiz Aleyhisselam haber saldı, Hâtb'ı yanına çağırttı.
Hâtıb gelince, mektup kendisine okundu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, ona: "Bunu sen mi yazdın?" diye sordu.
Hâtıb: "Evet!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ey Hâtıb!
Bu ne biçim iş?!
Sen bunu ne için yaptın?!" diye sordu.
Hâtıb: "Yâ Rasûlallah! Bu hususta hakkımda hüküm vermekte acele etme!
Ben, Kureyşîler içinde, yanaşma bir kişiyim
Asıl Kureyşîlerden değilim.
Senin yanındaki Muhacirlerin Mekke'de ailelerini ve mallarını koruyacak akrabaları var.
Ben ise, Kureyş cemaati içinde ne soyu, ne de kabilesi olmayan bir kişiyim.
Üstelik, çoluk çocuklarım da onların aralarında bulunuyor.
Ben bunu onlara bir iyilik edeyim, kendilerini minnet altında bırakayım da oradaki ev halkımı korusunlar diye yaptım.
Yoksa, bunu küfre saptığım veya dinimden döndüğüm veya İslâmiyetten sonra küfre rıza göster­diğim için yapmış değilim ! 
Yâ Rasûlallah!
Vallahi, ben Allah'a ve Allah'ın Resûlüne iman etmişim ve dinimi de asla değiştirmemişimdir!
Ben, Müslüman olduğumdan beri, Allah hakkında hiçbir şüpheye düşmemiş, küfür yoluna sap­mamışımdır!
Müşriklerden ayrıldığımdan beri, kendilerine hiçbir sevgi de beslememişimdir.
Fakat, ev halkım hakkında endişe duyduğum için, onların yanında bir iyiliğimi bulundurmak istedim.
İyi biliyorum ki; Yüce Allah'ın onlara indireceği azap karşısında benim bu mektubum kendilerine hiçbir yarar sağlamayacak, gelebilecek azaptan onları kurtarmayacaktır.
Yâ Rasûlallah!
Ben, bu iyiliği, çoluk çocuğumla malıma onlardan gelebilecek zararlardan Allah belki korur diye yapmak istedim!
Muhacir ashabından hiçbiri yoktur ki, orada kavim ve kabilesinden bazı kimseler bulunsun da, Yüce Allah, onun ev halkını ve malını onlarla korumamış olsun!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Doğru söyledin!" buyurdu  ve yanındaki ashabına da: "O size doğru söyledi.
Kendisi hakkında, hayırdan başka birşey söylemeyiniz!" buyurdu.
Hz. Ömer: "Yâ Rasûlallah!
Bu adam Allah'a, Allah'ın Resûlüne ve mü'minlere hainlik etmiştir.
Yâ Rasûlallah!
Bırak beni de, şu münafığın boynunu vurayım?" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "İzin verecek olursam, onu öldürür müsün?" diye sordu.
Hz. Ömer: "Evet!
Bana izin verirsen, onu öldürürüm!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Hayır!
Bu kişi Bedir savaşında bulunanlardan değil midir?
O Bedir savaşında bulunmuş­tur.
Ne bilirsin?
Belki de, Yüce Allah, Bedir savaşına katılmış olanlara, Bedir gününde bakıp, 'Siz iste­diğinizi yapın!
Ben sizi bağışlamışımdır!
Cennet size vacip olmuş, siz Cennete girmeyi haketmişsinizdir!' buyurmuştur" buyurunca, Hz. Ömer'in gözleri yaşla doldu ve: "Yüce Allah ve Resûlü daha iyi bilir!" dedi.

Hâtıb'ın bu husustaki tutum ve davranışı üzerine indirilen âyetlerde şöyle buyuruldu:
"Ey iman edenler!
Benim de, sizin de düşmanınız olanları dost edinmeyiniz.
Kendileriyle aranızdaki sevgi yüzünden, onlara Peygamberin maksadını ulaştırırsınız, değil mi?!
Halbuki, onlar haktan size gelene (İslâm dinine ve Kufân'a) küfretmişlerdir.
Onlar, Peygamberi de, sizi de, Rabbiniz olan Allah'a iman ediyorsunuz diye yurtlarınızdan çıkarıy­orlardı
Eğer siz Benim yolumda savaşmak, rızamı aramak için çıkmışsanız (onlan dost edinmeyiniz)!
Siz onlara hâlâ muhabbet mi besleyecek (sırlarımı ifşa mı edecek)siniz?!
Halbuki, ben sizin gizlediğinizi de, açıkladığınızı da çok iyi bilenim!
İçinizden kim bunu yapar (Resûlullahın sırlarını açıklar)sa, muhakkak ki, o, yolun ta ortasından sapmıştır!
Eğer onlar size bir tırnak tuttururlar (sizi ele geçirirlerse, hepinizin düşmanları olacaklar; ellerini, dil­lerini kötülükle size uzatacaklardır.
Zaten, onlar, (ah bir dininizden dönüp) kâfir olsanız diye temenni de etmişlerdir.
Ne hısımlarınız, ne evladlarınız, ahiret azabına karşı size asla yarar veremezler.
Kıyamet gününde, Allah onlarla aranızı ayıracaktır.
Allah, ne yaparsanız, hakkıyla görendir.
İbrahim'de ve onun maiyyetinde bulunan (Müslüman)larda (onların sözlerinde ve işlerinde) sizin için gerçekten uyulacak güzel bir ömek vardı.
Hani onlar kavimlerine: 'Biz sizden ve Allah'ı bırakıp tapmakta olduğumuz şeylerden kesin olarak uzağız!
Sizi inkâr ettik.
Siz Allah'a bir olarak iman edinceye kadar, bizimle aranızda temelli düşmanlık ve buğz belirmiştir!' demişlerdi.
Yalnız, İbrahim'in, babasına: 'Her halde, senin yarlığanmanı dileyeceğim!
Fakat, senin için Allah'tan gelecek herhangi birşeyi celb veya def etmeye gücüm yetmez!' demesi müstesnadır.
(Siz şöyle deyiniz): 'Ey Rabbimiz!
Biz ancak Sana güvenip dayandık!
Ve Sana yöneldik!
Son dönüş de ancak Sanadır!
Ey Rabbimiz!
Bizi, o küfredenler için bir fitne (konusu) yapma!
(Onlan bize musallat etme)!
Ey Rabbimiz!
Bizi yarlığa!
Çünkü, Azîz ve Hakîm Sensin Sen!'
Mümtahine: 1.5.

 Medine'den Mekke'ye Doğru Yola Çıkış

Peygamberimiz Aleyhisselam; Hicretin 8. yılında Ramazan ayında Müslümanlardan 10.000 kişi askerî bir topluluğun başında, Medine'den Mekke'ye doğru yola çıktı.
Peygamberimiz Aleyhisselam da, mücahidler de hep oruçlu idiler. 
Yola çıkılırken, Peygamberimiz Aleyhisselam: "Orucunu tutmak isteyen, tutsun.
Orucunu açmak isteyen de, açsın!" diyerek nida ettirdi.
Peygamberimiz Aleyhisselam orucunu açmadı, tuttu.
Mücahidler de açmadılar, tuttular.
Sulsul mevkiine eriştiler.
Sulsul; Medine nahiyelerinden olup, Medine'ye uzaklığı yedi mildir.

Zübeyr b. Avvam'ın Bir Süvari Birliğinin Başında Öncü Olarak İleri Sürülüşü ve Hevâzin Casusunun Yakalanıp Sorguya Çekilişi

Peygamberimiz Aleyhisselam; Zübeyr b. Avvam'ı, 200 kişilik bir süvari birliğinin başında, öncü ve gözcü olarak ileri sürmüştü
Bunlar;  Hevâzin casuslarından birini yakalayıp Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına getirdiler ve: "Yâ Rasûlallah!
Bizden saklanmaya çalışıyordu.
Atlar ona doğru koşturmaya başlayınca, kaçmak istedi.
Kendisine: 'Sen kimsin?  diye sorduk.
'Benî Gifarlardan bir adamım!' dedi.
'Bu memleket halkından, Benî Gifarların hangilerindensin?' diye sorduk.
Aykırı cevap verdi, bize soyunu anlatamadı, şüphemizi arttırdı, kendisi hakkında bizi suizanna düşürdü.
'Senin ev halkın nerededir?' diye sorduk.
Eliyle bir tarafa işaret ederek: 'Yakındadır!' dedi.
Kendisinin işi karıştırdığını, gerçeği sakladığını görünce: 'Ya bize doğrusunu söyleyeceksin, ya da boynunu vuracağız!' dedik.
'Ben size doğrusunu söylersem, bu, bana, sizin katınızda bir yarar sağlar mı?' dedi.
'Evet!' dedik.
Bunun üzerine, bize: 'Ben Benî Nadrlardan, Hevâzinlerden bir adamım.
Beni Hevâzinler casus olarak gönderdiler ve: 'Medine'ye git, Muhammed'le buluş!
Müttefiklerinin (Huzâaların) işi hakkında ne yapmak istediğini, bizim için öğrenmeye çalış!
O, Kureyşîlere askerî bir birlik mi gönderiyor?
Yoksa, kendisi mi gidip onlarla savaşacaktır?
Biz onun Kureyşîlere büyük bir ordu ile baskın yapacağını sanıyoruz.
İster kendisi gitsin, ister askerî bir birlik göndersin, sen de onlarla birlikte Batn-ı Şerife kadar git!
Eğer onlar önce bizim üzerimize yürümek isterlerse, Batn-ı Şerif yolunu tutar, bizim yanımıza çıkar­lar.
Eğer Kureyşîlerin üzerine yürümek isterlerse, yollarına devam ederler!' dediler' dedi."
Peygamberimiz Aleyhisselam, casusa: "Hevâzinler neredeler?" diye sordu.
Casus: "Onları Buk'â'da pek çok yığınak yapmış oldukları halde geride bıraktım
Onlar bütün Arapları kendilerine yardıma çağırdılar, Sakîflere de haber saldılar.
Onlar da yapılan davete icabet ettiler.
Sakîfleri de, savaşmak üzere pek çok yığınak yapmış oldukları halde geride bıraktım.
Onlar, debbabe ve mancınık yapma işini öğrenmeleri için, Cüreş'e adamlar gönderdiler. Kendileri de, Hevâzinlerin topluluklarıyla birlikte bulunmak üzere gidiyorlar!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Hevâzinler işlerini yürütmeyi kime havale ettiler?" diye sordu.
Casus: "Eşraf gençlerinden Malik b. Avf'a havale ettiler!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Hevâzinlerin hepsi, Malik'e ve onun davet ettiği işe icabet ettiler mi?" diye sordu.
Casus: "Güçlülük ve dayanıklılıklarda tanınmış olan Benî Âmirler, davete aldırış etmediler" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Onlar, Benî Âmirlerden hangileridir?" diye sordu.
Casus: "Ka'blar ve Kilablar!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Hilaller ne yaptı?" diye sordu.
Casus: "Hevâzinlere onlardan pek azı katıldı. Akşamleyin, senin kavmine uğramıştım.
Ebu Süfyan, yanlarına gelmişti.
Medine'den getirdiği haberden dolayı, Kureyşîlerin Ebu Süfyan'a çok kızmış olduklarını gördüm.
Onlar çok korkuyor ve ürperiyorlardı" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Allah bize yeter.
O, ne güzel Vekîl'dir!
Sanırım ki, sen bana ancak doğru olanı söyledin!" buyurdu.
Casus: "Bu, bana yarar sağlayacak, beni ölümden kurtaracak mıdır?" dedi.
Casusun gidip halkı uyarmasından korkuldu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, onu tutuklamasını, Halid b. Velid'e emretti.
İslâm ordusu Merruz-zahran'a vardığı zaman, casus kaçtı.
Halid b. Velid, ardına düşüp onu aradı,Erâk  yanında yakaladı ve: "Eğer senin için söz vermiş olmasaydım, boynunu vururdum!" dedi.
Durumu Peygamberimiz Aleyhisselama arzetti.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Mekke'ye girinceye kadar onu tutuklu bulundurmasını Halid b. Velid'e emretti.

Uyeyne b. Hısn Mücahidlere katılıyor

Uyeyne b. Hısn; Necd'de ev halkının yanında bulunduğu sırada, Peygamberimiz Aleyhisselamin yanına birçok Arap kabilelerinin toplanarak bir yana doğru gitmek istediklerini haber alınca, kavminden bazı kimselerle birlikte Medine'ye gelip, Peygamberimiz Aleyhisselamı iki gün önce gitmiş buldu ve hızla Arc'a doğru gitti.
Orada, Peygamberimiz Aleyhisselamla buluştu ve: "Yâ Rasûlallah! Senin bir tarafa gideceğini haber aldım, geldim.
Ben sizde savaş hali görmüyorum: Ne çekilmiş sancaklar görüyorum, ne de bayraklar!
Yoksa, umr­eye mi gitmek istiyorsunuz?
Halbuki, sizde ihram hali de görmüyorum!?
Yâ Rasûlallah!
Siz nereye yönelmiş gidiyorsunuz?" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Allah her nereye gitmemizi dilerse oraya gideceğiz!" buyurdu.
Uyeyne b. Hısn, mücahidlere katılıp Peygamberimiz Aleyhisselamla birlikte gitti.

Peygamberimiz Aleyhisselamın Orucunu Açışı ve Mücahidlere Oruçlarını Açmalarını Emredişi 

Peygamberimiz Aleyhisselam, Arc'a geldiği zaman, çok susamıştı.
Susuzluğunu gidermek için, başına su döktü.
Yüzünü yıkadı.
Müslümanlar, yaya ve binitli olarak, Peygamberimiz Aleyhisselamla birlikte Kurâu'l-Gamîm'e vardılar.
"Yâ Rasûlallah!
Oruçluluk halka çok ağır gelmeye başladı.
Halk, senin ne yapacağına bakıyorlar!" dediler.
Peygamberimiz Aleyhisselam; Usfan ile Emeç arasındaki Kudeyd mevkiine gelince, ikindi namazından sonra, hayvan üzerinde iken bir bardak su  getirtti.
Bardağı herkesin göreceği şekilde kaldırıp onu içti,  orucunu açtı.
Müslümanların da oruçlarını açmalarını emretti.
Müslümanlardan bazısının orucunu açtığı, bazısının ise oruçlarını açmayıp tutmaya devam ettikleri haber verilince, Peygamberimiz Aleyhisselam: "Onlar âsilerdir (Emre karşı gelenlerdir)!
Onlar âsilerdir! (Emre karşı gelenlerdir)!
Siz, sabahleyin düşmanlarınızla karşılaşacaksınız!
Orucu açmak sizin için zindeliktir!" buyurdu.
Düşmanla karşılaşacakları haber verilince, hepsi Merru'z-zahran'da oruçlarını açtılar.

Medine'ye Gelmek Üzere Yola Çıkan Hz. Abbas'ın Yolda Peygamberimiz Aleyhisselamla Buluşması 

Hz. Abbas, ailesiyle birlikte gelirken, Cuhfe'de,Peygamberimiz Aleyhisselamla buluştu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, ona, yanındaki ağırlıklarını Medine'ye göndermesini emretti.

Peygamberimiz Aleyhisselamın Mücahidleri Savaş Düzenine Koyuşu

Peygamberimiz Aleyhisselam, Kudeyd'e gelince, orada konakladı.
Sancaklar ve bayraklar bağladı.
Bağladığı sancak ve bayrakları kabilelere, kabilelerin bayraktar ve sancaktarlarına verdi.
Uyeyne b.Hısn, kabilelerin sancak ve bayraklar aldıklarını görünce, canının sıkıntısından, parmak­larını ısırmaya başladı.
Hz. Ebu Bekir, ona: "Yoksa, geldiğine pişmanlık mı duyuyorsun?" diye sordu.
Uyeyne b. Hısn: "Ben kavmimin Muhammed'le birlikte bulunmadığına üzülüyorum!" dedi ve "Ey Ebu Bekir!
Muhammed nereye gitmek istiyor?" diye sordu.
Hz. Ebu Bekir: "Allah her nereye gitmesini isterse, o oraya gidecektir!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselamın Kudeyd'de bulunduğu sırada, Süleymler  1.000 atlı olarak geldiler.
Onların zırhları sırtlarında, mızrakları ve silahları yanlarında bulunuyordu.
Peygamberimiz Aleyhisselamın onlara gönderdiği iki elçisi Peygamber Aleyhisselamın yanına gelmekte acele etmelerini söyleyince, derlenip toparlanarak geldiler ve: "Yâ Rasûlallah! Biz, senin dayıların oluruz.
Bizim savaş zamanında nasıl sebatlı, seninle buluştuğumuz zaman nasıl sadakatli olduğumuzu göreceksin" dediler.
Süleymlerin yanlarında durulmuş iki sancak ve beş bayrak bulunuyordu.
Bayraklar siyahtı.
"Yâ Rasûlallah!
Bizim bayraklarımızı da bağla ve istediğine ver!" dediler.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Cahiliye çağında bayraklarınızı taşıyan, bugün de taşısın!
Evvelce yanıma hepinizle birlikte gelen o güzel yüzlü, tatlı dilli kişi ne yapıyor?
Siz gidiniz!
Ordunun önüne geçiniz!" buyurdu.
Onları öncü birliği yaptı.
Benî Süleymlerle buluşuluncaya kadar, bu görevi Halid b. Velid yapmıştı.

Muhacirlerin bayraktarları: 
1. Hz. Ali,
2. Zübeyr b. Avvam, 
3. Sa'd b. Ebi Vakkas,

Ensarın bayraktarları: 
1. Evsîlerin Abduleşhel oğullarından Ebu Naile, 
2. Evsîlerin Zafer oğullarından Katâde b. Numan, 
3. Harise oğullarından Ebu Bürde b. Niyar, 
4. Muaviye oğullarından Cebr b. Atîk, 
5. Hatma oğullarından Ebu Lübâbe b. Abdulmünzir, 
6. Ümeyye oğullarından Mübeyyaz, 
7. Sâide oğullarından Ebu Useydü's-Sâidî, 
8. Benî Haris b. Hazreclerden Abdullah b. Zeyd, 
9. Selime oğullarından Kutbe b. Âmir b. Hadîd, 
10. Malik b. Neccar oğullarından Umâre b. Hazm, 
11. Mazin oğullarından Salît b. Kays, 
12. Dinar oğulları, 

Müzeynelerin sancaktarları: 
1. Numan b. Mukarrin,
2. Bilal b. Haris, 
3. Abdullah b. Amr, 
Eslemlerin sancaktarları: 
1. Büreyde b. Husayb, 
2. Naciye b. A'cem, 
Cüheynelerin sancaktarları: 
1. Süveyd b. Sahr, 
2. Rafi' b. Mekîs, 
3. EbuKer'a, 
4. Abdullah b. Bedr, 
Benî Amr b. Ka'bların sancaktarı: 
Büsr b. Süryan, 
Benî Gıfârların bayraktarı: 
Ebu Zerri'l-Gıfârî 
Damrâ ve Sa'd b. Bekrlerin sancaktarı: 
1. Ebu Vâkıd el-Leysî,
Eşca'ların sancaktarları: 
1. Ma'kıl b. Sinan, 
2. Nuaym b. Mes'ud idi. 

Ebu Süfyan b. Hâris'le Abdullah b. Ebi Ümeyye'nin Peygamberimiz Aleyhisselamla Buluşmaları ve Müslüman Olmaları 

Peygamberimiz Aleyhisselamın amcası Haris b. Abdulmuttalib'in oğlu Ebu Süfyan ile Abdullah b. Ebi Ümeyye, Mekke ile Medine arasında, Nîku'l-akab mevkiinde Peygamberimiz Aleyhisselamla buluş­tular, Müslüman olmak istediler.
Ebu Süfyan b. Haris, Peygamberimiz Aleyhisselamın süt kardeşi ve yaşıtı idi.
Ebu Süfyan, eskiden Peygamberimiz Aleyhisselama dost ve arkadaş idi.
Fakat, Peygamberimiz Aleyhisselama peygamberlik gelince, düşman kesilmişti.
Hiçbir düşmanın yapmadığı düşmanlığı yapardı.
Şı'b'a varıp da, Peygamberimiz Aleyhisselamla ashabını hicv ve tahkir etmediği gün yoktu.
Yirmi yıl, hicv ve tahkir etmekten geri durmadı.
Müşriklerin Peygamberimiz Aleyhisselamla yaptıkları çarpışmaların hiçbirinden geri kalmadı.
En sonunda, Yüce Allah, Ebu Süfyan b. Hâris'in kalbine İslâm sevgisini düşürdü.
Bir gün Rum Kayseri ile görüşmüş olan Ebu Süfyan b. Haris der ki: "Rum Kayserinin yanında ne İslâmiyetten kaçıldığını, ne de Muhammed'den başkasının tanındığını gördüm.
Bunun üzerine, kalbime İslâmiyet sevgisi girdi.
İçinde bulunduğum müşrikliğin bâtıl ve boş olduğunu anladım.
Ne çare ki, biz akılları başlarında bir kavimle birlikte bulunuyorduk.
İnsanların akıllarına ve görüşlerine göre yaşadıklarını sanıyordum.
Onlar bir yol tutup gittiler, biz de o yolu tutup gittik.
Şerefli, yaşlı kişiler putlarından yardım dileyerek Muhammed'e karşı ayaklandıkları ve ataları yüzün­den ona kızdıkları zaman, onlara uyduk.
Bir gün, kendi kendime: 'Ben kimlere arkadaş oluyorum?!
Kimlerin yanında bulunuyorum?!
İslâm yolu belli olmuş ve kararlaşmış bulunuyor!  dedim ve zevcemle oğlumun yanına vardım ve: 'Yola çıkmak için hazırlanınız!
Muhammed'in yanınıza gelmesi çok yaklaşmıştır!' dedim.
Zevcem ve oğlum: 'Canımız sana feda olsun!
Arapların ve Arap olmayanların Muhammed'e tâbi olduğunu görüyorsun da, hâlâ ona karşı düş­manlık mevkiinde bulunuyor, düşmanlıkta direnip duruyorsun!?
Halbuki, ona yardım etmek herkesten çok sana düşerdi!
Ona yardım edenlerin ilki sen olmalı idin!?' dediler.
Uşağım Mezkûr'a: 'Bir deve ile atımı acele yanıma getir!' dedim
Resûlullah ile buluşmak üzere Mekke'den yola çıktık.
Ebvâ'ya varıp indiğimiz zaman, Resûlullah Aleyhisselamın öncü birliği oraya gelmiş bulunuyor ve Mekke'ye gitmek istiyordu.
Resûlullah Aleyhisselam, benim kanımın dökülmesini helâl ve gerekli kılmıştı.
Bunun için, öldürülmemden korktum ve gizlendim.
Oğlum Cafer'in elinden tutup yaya olarak bir mil kadar gittik.
Sabahleyin Resûlullah Aleyhisselamın yanına vardık.
Halk, takım takım geliyordu.
Onlardan gizlendim.
Resûlullah Aleyhisselam hayvanına bineceği zaman, kendisiyle görüşmek istedim.
Resûlullah Aleyhisselam, bizden, yüzünü başka tarafa çevirdi.
Yüzünü çevirdiği tarafa geçtim.
Tekrar tekrar, benden yüzünü çevirdi.
Bütün yakın uzak herşey beni tuttu, sıktı!
Ona erişemedikçe, ben bir ölüyümdür!
Onun iyiliğini, merhametini ve bana olan yakınlığını düşünmüş, bu yüzden beni tutar diye ummuş­tum.
Resûlullah Aleyhisselamın akrabası olduğum için, benim Müslüman olmama sevineceklerini sanıy­or ve bunda şüphe etmiyordum.
Resûlullah Aleyhisselamın benden yüzünü çevirdiğini görünce, bütün Müslümanlar da benden yüz çevirdiler.
Ebu Kuhâfe'nin oğlu (Hz. Ebu Bekir) bana rastladı ve benden yüzünü çevirdi.
Ensardan biri, beni kandırarak Ömer'in yanına yanaştırdı.
Ömer, bana bakınca: 'Ey Allah düşmanı!
Resûlullah Aleyhisselamı ve ashabını inciten sensin hâ!?
Sen ona düşmanlığını yeryüzünün doğularına, batılarına kadar ulaştırdın!" dedi.
Hemen onun yanından ayrılıp amcam Abbas'ın yanına vardım ve: 'Ey Abbas! Ben Resûlullahın yakını ve asâletli oluşum dolayısıyla Müslümanlığımın Resûlullahı sevindireceğini ummuştum.
Kendisinden umduğum iltifatı göremedim!
Beni kabul etmesi için onunla konuş!' dedim.
Abbas: 'Hayır! Vallahi, onun senden yüz çevirdiğini gördükten sonra, kendisiyle bir tek kelime bile konuşa­mam!
Resûlullah Aleyhisselamı celallendirmiş olmaktan korkarım!' dedi.
'Ey amca!
Bari, gidip başvuracağım bir kimseyi bana söyle!' dedim.
Amcam, Ali'yi göstererek: 'İşte o!' dedi.
Ali ile buluşup konuştum.
O da, bana Abbas'ın söylediğinin tıpkısını söyledi.
Abbas'ın yanına döndüm ve: 'Ey amca!
Bana sövüp sayan adamı bu davranışından vazgeçir!' dedim.
Abbas: 'Bana onu tarif et!' dedi.
'O, çok esmer tenli, kısa boylu, iki gözünün arası yaralıdır!' dedim.
Amcam: 'O, Numan b. Haris en-Neccârîdir!  dedi.
Ona: 'Ey Numan!
Ebu Süfyan, Resûlullah Aleyhisselamın amcasının oğludur ve benim de kardeşimin oğludur.
Resûlullah Aleyhisselam her ne kadar ona kızmış bulunuyorsa da, ileride ondan hoşnut da olacak­tır.
Bundan sonra, kendisine herhangi bir suretle hakaret etmekten vazgeç!' diye haber gönderdi."
Ebu Süfyan b. Haris ile Abdullah b. Ebi Ümeyye, Peygamberimiz Aleyhisselamın huzuruna girme çarelerini araştırdıkları ve kendilerinden yüz çevirildiği sırada, Peygamberimiz Aleyhisselamın zevcesi Hz. Ümmü Seleme de, onlar hakkında Peygamberimiz Aleyhisselamla konuştu: "Biri amcanın oğlu ve süt kardeşindir.
Öbürü de halanın oğludur ve hısımındır.
 Allah, bunları sana Müslüman olarak getirdi.
Bunlar, senin katında halkın en yaramazı olamazlar!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Bana onların ikisi de gerekmez!
Amcamın oğlu benim haysiyet ve şerefimi dili ile lekelemek istedi!
Halamın oğlu ve hısmım olan kişi ise, Mekke'de bana söylememesi gereken sözleri söylemiştir!" buyurdu.
Ebu Süfyan b. Haris der ki: "Gidip Resûlullahın kapısına oturdum.
Cuhfeye varıncaya kadar, oturmaktan ayrılmadım!
Ne kendisi, ne de Müslümanlardan hiçbirisi benimle konuşuyordu.
Her konakladığı yerde, gidip Resûlullahın kapısında duruyordum.
Oğlum da, ayakta dikiliyordu.
Resûlullah, beni gördükçe, yüzünü benden çeviriyordu.
Ezâhir yokuşundan Mekke'nin Ebtah vadisine inince, Resûlullahın çadırının kapısına yaklaştım.
Resûlullah bana baktı!
Bu bakış, onun bana ilk yumuşak bakışı idi.
Kendisinin bana gülümseyeceğini de ummaya başladım."
Hz. Ali, Ebu Süfyan b. Hâris'e: "Resûlullah Aleyhisselama arka tarafından varıp, Yusuf'un kardeşlerinin Yusuf Aleyhisselama söylediği sözü söyle ki, onlar: 'Allah'a yemin ederiz ki; Allah seni gerçekten bizden üstün kılmıştır!
Biz, doğrusu, sana karşı yap­tıklarımızda suçlu idik! dediler 
[Yusuf: 91]. 
Bundan daha güzel bir söz bulunabileceği kabul edilemez!" dedi.
Ebu Süfyan b. Haris böyle yapınca, Peygamberimiz Aleyhisselam, Yusuf Aleyhisselamın kardeş­lerine verdiği cevabı bildiren:
"Size bugün hiçbir başa kakma ve ayıplama yoktur!
Allah sizi yarlıgasın!
O, Esirgeyenlerin en Esirgeyicisidir!
(Yusuf 92) mealli âyeti okudu.
Ebu Süfyan b. Haris, Peygamberimiz Aleyhisselamın: "Bana, onların ikisi de gerekmez!" buyurduğunu haber aldığı zaman: "Vallahi, ya yanına girmeme izin verecektir, ya da şu oğlumun elinden tutup yeryüzünde açlıktan, susuzluktan ölünceye kadar çekip gideceğiz!
Sen ki, benim hem akrabam, hem de halkın en uslusu, yumuşak huylusu, en iyilik severi ve cömer­di bulunuyorsun!" demişti.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Ebu Süfyan'ın bu sözlerini işitince, her ikisine de acıdı ve kendilerinin huzuruna girmelerine izin verdi.
Girdiler ve Müslüman oldular.
Ebu Süfyan b. Haris, Müslüman olduktan sonra, utancından, başını kaldırıp Peygamberimiz Aleyhisselamın yüzüne bakamazdı. 

Peygamberimiz Aleyhisselamın Merru'z-zahran'da Konaklayışı

Peygamberimiz Aleyhisselam, mücahidlerle birlikte Merruz-zahran'a gelip konakladı.
Peygamberimiz Aleyhisselamın Merru'z zahran'a gelişi, yatsı vaktine rastlamıştı.
Mücahidler Merruz-zahran'da toplandılar.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Merru'z-zahran'da geceleyin ashabına: "Mekke'de Kureyşîlerin aklı erenlerinden dördü, müşriklikten sıyrılıp İslâmiyete girmek istiyor buyurdu.
"Yâ Rasûlallah!
Kimdir onlar?" diye sorulunca, Peygamberimiz Aleyhisselam: 
"1. Attâb b. Esîd, 
2. Cübeyr b. Mut'im, 
3. Hakîm b. Hizam, 
4. Süheyl b. Amr'dır!" buyurdu.

Peygamberimiz Aleyhisselam Merruz-zahran'a gelinceye kadar, Kureyş müşriklerine bütün haberler gizli kalmıştı.
Onlar Peygamberimiz Aleyhisselamın ne yapacağını bilmiyorlar, fakat kendilerine savaş açağından korkup duruyorlardı.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Merru'z-zahran'a gelince, geceleyin, ateş yakmalarını mücahitlere emretmiş, 10.000 ateş yakılmıştı.

Kureyş Müşriklerinin Ebu Süfyan b. Harb'i Denetçi ve Elçi Olarak Göndermeyi Kararlaştırmaları 

Kureyş müşrikleri, Ebu Süfyan b. Harb'i, haberler araştırmak üzere göndermekte sözbirliği ettiler ve: "Muhammed'le buluşursan, ondan bizim için eman sözü al!
Ancak, onun ashabını gevşek görürsen, savaşılacağını kendilerine bildir!
Biz sizin arkanızdan hazırlanıp gelmeyeceğiz
Çünkü, Muhammed'in kiminle; bizimle mi, yahut Hevâzinlerle mi, ya da Sakiflerle mi savaşmak istediğini bilmiyoruz" dediler.
Bir gece, Ebu Süfyan b. Harb ile Hakîm b. Hizam, Mekke'den çıkıp gittiler.
Yolda, Büdeyl b. Verkâ'ya rastladılar.
Onun da kendileriyle birlikte gelmesini sağladılar.
Bunlar; Peygamberimiz Aleyhisselam hakkında haber araştıracaklar, toplayacaklar, işittikleri haberleri gözden geçirecekler, değerlendireceklerdi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Ensardan bazılarına: "Ebu Süfyan'a göz kulak olunuz!
Siz muhakkak onu bulacaksınız!" buyurmuştu.
Casuslar; Merruz-zahran'da Erâk mevkiine eriştikleri zaman, pek çok çadırlar, askerler ve yanan ateşler gördüler, at kişnemeleri, deve böğürmeleri işittiler.
Bunlar onları ürküttü, son derecede korkuttu.
Vakit, yatsı vakti idi.
Arefe gecesinde yakılan ateşler gibi yanan ateşleri görünce, Ebu Süfyan: "Bu ne kadar çok ateş? Sanki, arefe gecesi ateşlerini andırıyor!?
Ey Büdeyl!
Yoksa bu ateşler, senin kavmin olan Benî Ka'bların mıdır?" diye sordu.
Büdeyl b. Verkâ: "Bunlar, Benî Amrların ateşleri olsa gerek!" dedi.
Ebu Süfyan: "Benî Amrların ateşi bundan az olur, onların bu kadar çok ateşleri olamaz!" dedi.
Büdeyl b. Verkâ: "Belki de seninle çarpışmak üzere toplanmışlardır.
Müzeyneleri de, bu gece kendilerine bekçi tutmuşlardır" dedi.
"Bunlar, herhalde, Benî Ka'blar (Huzâalar)'dır. Savaş için toplanmışlardır" dediler.
Ebu Süfyan: "Evet! Ama bunlar Benî Ka'blardan daha kalabalık görünüyorlar!" dedi.
Vallahi, bunların kimler olduklarını pek anlayamadık!" dediler.
Peygamberimiz Aleyhisselam, casusları yakalamak için, atlılardan bir birliği ileri göndermişti.
Huzâalarda yolu kesmişler, arkaya kimseyi bırakmıyorlardı. 

Ebu Süfyan'la Hakîm b. Hizam ve Büdeyl b.Verkâ'nın Müslüman Olmaları 

Mücahidler Merruz-zahran'a gelip konunca, Hz. Abbas, kendi kendine: "Vâh Kureyşîlerin başlarına geleceklere!
Vallahi, onlar gelip Resûlullah Aleyhisselamdan eman dilemeden önce Resûlullah Aleyhisselam Mekke'ye harple girecek olursa, bu Kureyş'lerin temelli helâkları olur!" demiş, Peygamberimiz Aleyhisselamın boz katırına binip Erâk mevkiine kadar gitmişti.
"Orada ben muhakkak bir oduncu veya bir sütçü ya da bir iş güç sahibi bulup Mekke'ye gönder­meliyim ki; önce, üzerlerine Resûlullah Aleyhisselamın gelmekte olduğunu Mekkelilere bildirsin de, Mekkeliler Resûlullah Aleyhisselam üzerlerine harple girmeden önce gelip ondan eman dilesinler" dedi.
Hz. Abbas bu maksatla gider ve maksadını gerçekleştirmek üzere bir adam ararken, Ebu Süfyan'la Büdeyl b. Verkâ'nın seslerini işitti.
Ebu Süfyan'ı sesinden tanıdı.
Ona: "Ebu Hanzale!"dedi.
O da, Hz. Abbas'ı sesinden tanıdı ve: "Ebu'l-Fadl! Sensin ha!" dedi.
Ebu Süfyan: "Babam, anam sana feda olsun!
Ne var?
Arkandakilerden, ne haber var?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Yazıklar olsun sana ey Ebu Süfyan!
Arkamdaki, Resûlullah Aleyhisselamdır ve Müslümanlardan 10.000 kişilik, karşı koyamayacağınız askerlerin başında size doğru yönelmiş, geliyor!
Vallahi, vay Kureyşîlerin başlarına geleceklere!" dedi.
Ebu Süfyan: "Babam, anam sana feda olsun!
Buna bir çare, bir tedbir var mı?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Evet! Vardır!" dedi.
"Sen, ne yapmamı bana emir ve tavsiye edersin?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Vallahi, Resûlullah Aleyhisselamdan başkası tarafından ele geçirilecek olursan, muhakkak öldürülürsün!
Sen, haydi şu katırın sırtına bin de, seni Resûlullah Aleyhisselamın yanına kadar götüreyim.
Kendisinden senin için eman dileyeyim!" dedi.
Ebu Süfyan: "Vallahi, benim görüşüm de böyledir!" dedi.
Hz. Abbas, Ebu Süfyan'ı süvarilerin ellerine düşmekten kurtardı.
Ebu Süfyan, hemen Hz. Abbas'ın terkisine bindi.
Hz. Abbas Peygamberimiz Aleyhisselamın boz katırının üzerinde, Ebu Süfyan da terkisinde olduğu halde, mücahidlerin ateşlerinden her bir ateşin yanından geçerken, "Kim bu?" diye soruyorlar; Peygamberimiz Aleyhisselamın katırını ve Hz. Abbas'ın da onun üzerinde bulunduğunu görünce: "Resûlullah Aleyhisselamın amcası, Resûlullahın katırına binmiş!" diyorlardı.
Hz. Ömer'in ateşinin yanından geçerken, Hz. Ömer: "Kim bu?" dedi ve hemen ayağa kalktı.
Hz. Abbas: "Abbas'ım!" dedi ve geçip giderken, Hz. Ömer ona bakıyordu.
Terkisinde Ebu Süfyan'ı gördü.
Görür görmez: "Allah düşmanı Ebu Süfyan hâ!
Seni ahdsiz ve akidsiz olarak ele geçirmeye fırsat ve imkân veren Allah'a hamd olsun!" dedi ve hemen Peygamberimiz Aleyhisselama doğru hızla gitti.
Hz. Abbas da, katırı tepip yürümesini hızlandırdı.
Yavaş yürüyen hayvanın yavaş yürüyen adamı geçebileceği nisbette, Hz. Ömer'i geçti ve Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına vardı.
Hz. Ömer de, onun izince gelip içeri girdi ve: "Yâ Rasûlallah!
Bu Ebu Süfyan'ı, Allah, akidsiz ve ahdsiz olarak ele geçirmek imkân ve fırsatını verdi.
Bırak beni de, onun boynunu vurayım!" dedi.
Hz. Abbas: "Yâ Rasûlallah!
Ben ona eman vermiş bulunuyorum!" dedi ve Peygamberimiz Aleyhisselamın yanı­na oturdu.
Resûlullah Aleyhisselamın başını tutup: "Vallahi, bu gece benden başka hiç kimse Ebu Süfyan'la başbaşa kalmayacak!" diye yemin etti.
Hz. Ömer Ebu Süfyan'ın boynunu vurmak hakkındaki dileğinde direnip durunca, Hz. Abbas: "Yeter ey Ömer!
Vallahi, Ebu Süfyan Adiyy b. Ka'b oğullarından bir kimse olsaydı, böyle söyle­mezdin!
Fakat, sen bunun Abdi Menaf oğullarının erkeklerinden olduğunu bildiğin için boynunu vurmak istiyorsun!" dedi.
Hz. Ömer: "Sus ey Abbas!
Vallahi, babam Hattab sağ olup da Müslüman olsaydı, ona, senin Müslüman olduğun gün sevindiğim kadar sevinmezdim!" dedi.
Hz. Abbas: "Yâ Rasûlallah! Hakîm b. Hizam ve Büdeyl b. Verkâ'ya da eman vermiş bulunuyorum!
Onlar huzu­runa girecekler!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Onları içeri al!" buyurdu.
İçeri girdiler.
Onlar, gecenin geç vakitlerine kadar, Peygamberimiz Aleyhisselamın yanında kaldılar.
Peygamberimiz Aleyhisselam, onlardan Mekkeliler hakkında bilgi aldı ve kendilerini İslâmiyete davet etti: "Allah'tan başka ilah olmadığına ve benim de Allah'ın Resûlü olduğuma şehadet ediniz!" buyurdu.
Hakîm b. Hizam'la Büdeyl b. Verkâ hemen şehadet getirdiler ve Müslüman oldular.
Allah onlardan razı olsun!
Ebu Süfyan ise: "Vallahi, ey Muhammedi Senin Resûlullah olup olmadığın hakkında kalbimde azıcık bir kuşku var!
Bana biraz mühlet versen olmaz mı?" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Hz. Abbas'a: "Biz bunlara eman verdik!
Kendilerini artık yerine götür!"
Ebu Süfyan hakkında da: "Ey Abbas! Onu da sen konak yerine götür, sabahleyin yanıma getir!" buyurdu.
Hz. Abbas, onu alıp konak yerine götürdü.
Ebu Süfyan geceyi Hz. Abbas'ın yanında geçirdi.
Sabah namazı vakti olup da müezzin ezan okuyunca, Müslümanlar silkinip kalkmaya başladılar.
Ebu Süfyan, onların kendisi için kalktıklarını sandı.
Çok korktu ve: "Bunlar ne yapmak istiyorlar?
Ey Abbas!
Halkın bu halleri nedir?
Yoksa, beni mi öldürmek istiy­orlar?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Hayır! Namaza kalkıyorlar!" dedi.
Ebu Süfyan: "Muhammed'in münâdîsi (müezzini) bunların hepsini kaldıracak mı?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Evet!" dedi.
Ebu Süfyan: "Bunların hepsi, kalkınca ne yapacaklar?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Onlar Müslümandırlar, Resûlullah Aleyhisselamın yanına gidecekler!" dedi.
Kendisi de, Ebu Süfyan'ı yanına alıp gitti.
Peygamberimiz Aleyhisselam abdest almaya kalktı.
Abdest alırken, Müslümanlar, Peygamberimiz Aleyhisselamın abdest suyunu yüzlerine sürmek için üşüştüler.
Ebu Süfyan, bunu görünce: "Ey Fadl'ın babası!
Ben şimdiye kadar ne Kisrâ'da, ne de Benî Asfar'ların (Rumların) 
hükümdar­larında, hakimiyet ve saltanatın böylesini görmedim!
Kardeşinin oğlu kadar büyük saltanatlısını görmedim!" dedi.
Hz. Abbas: "Bu saltanat değildir, fakat peygamberliktir!
Bunun içindir ki, onun üzerine düşüyorlar!
Yazıklar olsun sana!
Sen de iman et ona!
Eğer Müslüman olmaz ve Muhammed'in Resûlullah olduğuna şehadette bulunmazsan, muhakkak, öldürülürsün!" dedi.
Ebu Süfyan, Hz. Abbas'ın istediği şeyleri söylemek istiyor, fakat onlara bir türlü dili dönmüyor, düzgün söyleyemiyordu!
Peygamberimiz Aleyhisselam namaza başlama tekbirini aldı, Müslümanlar da tekbir aldılar.
Peygamberimiz Aleyhisselam rükûa gitti.
Müslümanlar da, hep birlikte rükûa gittiler.
Peygamberimiz Aleyhisselam rükûdan doğruldu.
Müslümanlar da, hep birlikte rükûdan doğruldular.
Peygamberimiz Aleyhisselam secdeye vardı.
Müslümanlar da, hep birlikte secdeye vardılar.
Namaz kılındıktan sonra, Ebu Süfyan: "Ey Abbas! Muhammed onlara (Müslümanlara) birşey emretse, onlar o emri hemen yapar, yerine getirirler mi?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Evet! Vallahi, onlara yemeyi, içmeyi bırakmalarını da emredecek olsa, yine ona itaat ederler, onun emrini yerine getirirler!" dedi.
Ebu Süfyan: "Müslümanlar bir gün bir gecede kaç kere namaz kılarlar?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Beş kere!" dedi.
Ebu Süfyan: "Vallahi, çoktur!" dedi.
Hz. Abbas, sabahleyin, Ebu Süfyan'ı alıp Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına götürdü.
Peygamberimiz Aleyhisselam, onu görünce: "Yazıklar olsun sana ey Ebu Süfyan!
Senin için, Allah'tan başka ilah olmadığını öğrenmen zamanı daha gelmedi mi?!
Yazıklar olsun sana ey Ebu Süfyan!
Ben size dünya mutluluğunu da, ahiret mutluluğunu da sağlay­acak bir din getirmişimdir.
Müslüman olunuz da, selamete eriniz!" buyurdu.
Ebu Süfyan: "İyi amma, Uzzâyı ne yaparım, ondan nasıl vazgeçerim?!" dedi.
O sırada, Hz. Ömer çadırın arkasında bulunuyordu.
Ebu Süfyan'ın söylediği sözü işitince: "Sen onun üzerine işe!
Tersle!" dedi.
Ebu Süfyan: "Senin baban sert ve kaba sözlü idi, sen de sert ve kaba sözlüsün!
Ey Hattab'ın oğlu!
Ben sana gelmedim!
Ben amcamın oğluna geldim.
Onunla konuşuyorum!
Beni bırak da, ben amcamın oğlu ile konuşayım!" dedi.
Sonra da, Peygamberimiz Aleyhisselama: "Babam, anam sana feda olsun!
Usluluk ve yumuşak huylulukta, şereflilikte, akrabalık hakkını
göze­tirlikte senden daha üstünü yoktur!
Vallahi, sanırım ki, Allah'tan başka ilah olmasa gerek!
Çünkü, Allah ile birlikte başka ilah bulunmuş olsaydı, elbette, beni zararlardan korur, yararlardan yararlandırırdı!
Ey Muhammedi Ben İlahımdan yardım diledim.
Sen de Allah'ından yardım diledin.
Vallahi, ben ne zaman seninle karşılaştımsa, senin bana galip geldiğini gördüm!
Eğer benim İlahım gerçek, senin Allah'ın bâtıl ve boş olsaydı, ben sana galip gelirdim!" dedi.
Nihayet, Ebu Süfyan da hakka şehadet getirip Müslüman oldu.
Hz. Abbas, Peygamberimiz Aleyhisselama: "Yâ Rasûlallah!
Ebu Süfyan kavmimizin eşrafından ve yaşlılarındandır.
Ona, kavminin içinde övüneceği birşey lutfetsen olmaz mı?" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Olur!
Kim Ebu Süfyan'ın evine girer, sığınırsa, ona eman verilmiştir!" buyurdu.
Ebu Süfyan: "Benim evime mi??!
Benim evime mi?!" dedi.
Peygamberimiz Al eyhisselam: "Evet!" buyurdu.
Ebu Süfyan: "Benim evimin ne genişliği var ki?" dedi.
Peygamberimiz Al eyhisselam: "Kim Kabe'ye girer, sığınırsa, ona eman verilmiştir!" buyurdu.
Ebu Süfyan: "Kabe'nin ne genişliği var ki?" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam:"Kim Mescid-i Haram'a girer, sığınırsa, ona eman verilmiştir" buyurdu.
Ebu Süfyan: "Mescid-i Haram'ın ne genişliği var ki?" dedi.
Peygamberimiz Al eyhisselam: "Kim silahını elinden bırakırsa, ona eman verilmiştir!
Kim kapısını üzerine kapayıp evinde oturursa, ona eman verilmiştir!" buyurdu.
Ebu Süfyan: "İşte, bu geniştir!" dedi.

Ebu Süfyan'a Dar Geçitte Mücahidlerin Geçişinin Seyrettirilişi

Peygamberimiz Aleyhisselam, Hz. Abbas'ı, Mekke'ye gitmek üzere, boz katırına bindirdi.
O da, Ebu Süfyan'ı terkisine alıp yola çıktı.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Hz. Abbas'ın arkasından adam salıp: "Abbas'a yetişiniz! Kendisini bana geri çeviriniz!" buyurdu.
Elçi Hz. Abbas'a yetişti.
Fakat Hz. Abbas geri dönmek istemedi ve: "Resûlullah Aleyhisselam, acaba Ebu Süfyan'ın Müslüman olduktan sonra, Mekke'ye varınca, oradaki Müslümanların azlığından yararlanarak küfre dönmesinden mi korkuyor ola?" dedi.
Elçi: "Öyleyse, onu burada tut, bırakma!" dedi.
Hz. Abbas da öyle yaptı.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ey Abbas!
Onu vadinin daraldığı, atların sıkışa sıkışa geçtiği dağ boğazının yanında tut da, Müslümanların, Allah ordusunun ihtişamını görsün!" buyurdu. 
Hz. Abbas; Peygamberimiz Aleyhisselamın emri üzere, Ebu Süfyan'ı alıp vadinin daraldığı, afların sıkışı sıkışa geçtiği dağ boğazına doğru götürdü.
Hakîm b. Hizamla Büdeyl b. Verkâ da yanlarında bulunuyordu.
Hz. Abbas, Müslümanların Ebu Süfyan'ı birden vurup öldüreceklerinden korktuğu için, onu bir tepeciğin üzerine oturttu.
Ebu Süfyan, kendisinin durdurulup tutulmakla öldürüleceğini sanarak: "Ey Hâşim oğulları!
Bu, bir gadr (ahde vefasızlık, verilen eman sözünde durmam azlık) değil midir?" dedi.
Hz. Abbas: "Biz, gadreder (ahde vefasızlık gösterir, sözünde durmaz) değiliz.
Peygamber sülâlesinde ahde vefasızlık olmaz!
Hayır!
Benim tarafımdan yapılacak, seninle ilgili işler var!" dedi.
Ebu Süfyan: "O iş ne ise, haydi, önceden, ondan başlasana?" dedi.
Hz. Abbas: "Halid b. Velid'le, Zübeyr b. Avvam yanına geldikleri zaman, anlarsın.
Ebu Süfyan, Erâk yakınındaki dar boğazda durup da oradan geçenleri gördüğü zaman, Hz. Abbas'ın sözünün mânâsını anladı.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Bütün kabileler yanlarındaki silah ve teçhizatlarını kuşanacaklardır" diyerek mücahidlere nida ettir­di.
Mücahidleri savaş düzenine koydu.
Kabileler, başlarında başkan ve kumandanları olduğu halde, bayraklarını çekerek geçmeye başladılar.
Peygamberimiz Aleyhisselam, ilk önce, başlarında Halid b. Velid olduğu halde, Benî Süleymleri gönderdi.
Onlar 1.000 kişi idiler.
İki sancaklarından birini Abbas b. Mirdas es-Sülemî, diğerini Hufaf b. Nüdbe, bayraklarını da Haccac b. llât taşıyordu.
Ebu Süfyan, Hz. Abbas'a: "Kim bunlar?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Halid b. Velid'dir!" dedi.
Ebu Süfyan: "Şu bizim delikanlı mı?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Evet!" dedi.
"Onun yanındaki kimlerdir?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Benî Süleymlerdir!" dedi.
Ebu Süfyan: "Benimle Süleym oğulları arasında ne geçmiş, ne münasebet var ki?
Onlar ne diye buraya gelmişler?!" dedi.
Halid b. Velid Hz. Abbas'la Ebu Süfyan'ın hizasına gelince, üç kere tekbir getirdiler ve geçtiler.
Halid b. Velid'in arkasından, Muhacirlerle kim oldukları pek bilinmeyen Araplardan 500 kişilik askerî birliğin başında Zübeyr b. Avvam geçti.
Zübeyr b. Avvam'da siyah bir bayrak vardı.
Zübeyr b. Avvam, Ebu Süfyan'ın hizasına gelince, üç kere tekbir getirdi, arkadaşları da tekbir getirdiler.
Ebu Süfyan, Hz. Abbas'a: "Kimdir bu?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Zübeyr b. Avvam'dır!" dedi.
Ebu Süfyan: "Senin kızkardeşinin oğlu mu?" diye sordu.
"Evet!" dedi. 
Sonra, 300 kişilik askerî birlik halinde Benî Gıfârlar geçti.
Bayraklarını Ebu Zerri'l-Gıfârî veya İmâ  b. Rahasa taşıyordu.
Bunlar, Ebu Süfyan'ın hizasına gelince üç kere tekbir getirdiler.
Ebu Süfyan, Hz. Abbas'a: "Ey Fadl'ın babası! Ey Abbas! Kim bunlar?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Bunlar, Benî Gıfârlardır!" dedi.
Ebu Süfyan: "Benimle Beni Gıfârlar arasında ne münasebet, geçmiş ne var ki?
Onlar buraya ne diye gelmişler?!" dedi.
Sonra, 400 kişilik bir askerî birlik halinde Eşlemler geçti. 
Kendilerinin iki sancakları bulunuyor, onlardan birini Büreyde b. Husayb, diğerini Naciye b. A'cemü'l-Eslemî taşıyordu.
Bunlar, Ebu Süfyan'ın hizasına gelince, üç kere tekbir getirdiler.
Ebu Süfyan, Hz. Abbas'a: "Kim bunlar?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Onlar İslâmiyete girmiş, Müslüman olmuş bir cemaattirler" dedi.
Sonra, 500 kişilik askerî bir birlik halinde Benî Ka'b b. Amrlar geçti.
Onların bayrağını, Büsr b. Süfyan taşıyordu.
Ebu Süfyan, Hz. Abbas'a: "Kim bunlar?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Benî Ka'b b. Amrlardır!" dedi.
Ebu Süfyan: "Evet! Onlar Muhammed'in müttefikleri ve artlaşmalılandır.
Eşlemlerin kardeşleridir" dedi.
Sonra, 1.000 kişilik askerî bir birlik halinde Müzeyneler geçti.
Yanlarında üç sancak ve 100 at bulunuyordu.
Sancakları Numan b. Mukarrin, Bilal b. Hâris ve Abdullah b. Amr taşıyordu.
Müzeyneler, Ebu Süfyan'ın hizasına gelince, üç kere tekbir getirdiler.
Sonra, 800 kişilik askerî bir birlik halinde Cüheyneler geçti.
Onların başlarında kumandanları ve yanlarında sancakları vardı.
Sancağın birini Ebu Rev'a b. Ma'bed b. Halid, ikincisini Süveyd b. Sahr,üçüncüsünü Rafi' b. Mekîs, dördüncüsünü de Abdullah b. Bedr taşıyordu.
Bunlar, Ebu Süfyan'ın hizasına gelince, üç kere tekbir getirdiler.
Ebu Süfyan Hz. Abbas'a: "Kim bunlar?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Cüheyneler!" dedi.
Sonra, 200 kişilik askerî bir birlik halinde Kinanelerle Damrâlar  ve Sa'd b. Bekrler geçti.
Bunların sancağını Ebu Vâkıd e I-Leysî taşıyordu.
Bunlar, Ebu Süfyan'ın hizasına gelince, üç kere tekbir getirdiler.
Ebu Süfyan: "Kim bunlar?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Benî Bekrler!" dedi.
Ebu Süfyan: "Evet! Vallahi, onlar uğursuz bir halktır.
Muhammed bize onların yüzünden savaş açtı.
Amma, vallahi, bu hususta ne bana danışıldı, ne de benim bundan haberim vardı.
Ben, bunu haber aldığım zaman, hiç de hoş karşılamadım.
Fakat bu mukadder birşeymiş, başımıza geldi!" dedi.
Hz. Abbas: "Muhammed Aleyhisselamın savaş açmasını, Allah senin için hayırlı kılmıştır.
Bu yüzden, hepiniz İslâmiyete girmek fırsatını kazandınız!" dedi. 
Sonra, Benî Leysler, 200 kişilik askerî bir birlik halinde yalnız başlarına geçtiler.
Onların sancağını Sa'd b. Cessâme taşıyordu.
Onlar, Ebu Süfyan'ın hizasına gelince, üç kere tekbir getirdiler.
Ebu Süfyan, Hz. Abbas'a: "Kim bunlar?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Benî Leysler!" dedi.
Sonra, Eşca'lar geçti.
Onlar 300 kişi idiler.
Kendilerinin yanlarında iki sancak vardı.
Sancağın birini Ma'kıl b. Sinan, diğerini de Nuaym b. Mes'ud taşıyordu.
Bunlar, Ebu Süfyan'ın hiza­sına gelince, üç kere tekbir getirdiler.
Ebu Süfyan, Hz. Abbas'a: "Kim bunlar?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Eşca'lar!" dedi.
Ebu Süfyan: "Bunlar, Arapların, Muhammed'e karşı en amansız davrananı idiler!" dedi.
Hz. Abbas: "Allah onların kalblerine İslâmiyet sevgisini düşürdü.
Bu da, Yüce Allah'ın lütuf ve kereminin bir eseridir!" deyince, Ebu Süfyan sustu.
Sonra da: "Muhammed niye geçmedi ki?" dedi.
Hz. Abbas: "O daha geçmedi.
Eğer Muhammed Aleyhisselamın içinde bulunduğu askerî birliği görmüş olsaydın, kendini, karşısın­da hiç kimsenin dayanamayacağı kadar silahlar, erler, atlardan ibaret bir manzara karşısında bulurdun!" dedi.
Ebu Süfyan, Hz. Abbas'a: "Vallahi, ey Fadl'ın babası!
Sanırım ki, öyledir!
Bunca insan topluluklarına sahip ve hakim iken, ona kimin gücü yetebilir ki?" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselamın içinde bulunduğu birlik gelip geçinceye kadar hiçbir kabile geçme­di ki, Ebu Süfyan onların kim olduğunu sormamış, Hz. Abbas da onlan haber verdikçe: "Benimle filan oğulları arasında ne münasebet, ne geçmiş var ki?
Onlar buraya niye gelmişler?!" dememiş olsun.
Ebu Süfyan, hemen her alayın, her taburun, her bölüğün geçişinde: "Muhammed daha geçmedi mi?" diye soruyor, Hz. Abbas da: "Hayır!" diye cevap veriyordu.
Nihayet, Peygamberimiz Aleyhisselamın o tepeden tırnağa kadar silahlanmış cihad ordusu oraya doğru gelirken, atların ayaklarından kalkan tozlar ortalığı karartmakta idi.
Muhacirlerle Ensar mücahidlerinden oluşan bu alayda 2.000  zırh gömlekli vardı.
Hepsi de miğferli idi.
Peygamberimiz Aleyhisselam bayrağını Sa'd b. Ubâde'ye vermiş ve onu alayının önüne geçirmişti.
Ensarın her kabilesine bayraklar, sancaklar verilmiş, her biri zırh gömleklere bürünmüştü.
Gözlerinden başka bir yerleri görünmüyordu.
Hz. Ömer de, sırtına zırh gömlek giyinmişti.
Peygamberimiz Aleyhisselamın alayını o yönetmekte idi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, devesi Kasvâ'nın üzerinde ve Hz. Ebu Bekir'le Useyd b. Hudayr'ın arasında bulunuyor, yanındakilerle konuşuyordu.
Ebu Süfyan, bir benzerini daha görmediği bu mücahidler alayı önünden geçerken:  "Kim bunlar ey Abbas!
Bu, hangi kabile alayı?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Ensardır!" dedi.
Ensarın başında Sa'd b. Ubâde bulunuyor ve onların bayrağını taşıyordu.
Ebu Süfyan'a: "Ey Ebu Süfyan!
Bu gün, en büyük harp günüdür!
Bu gün, Kabe'de kan dökmenin helâl kılındığı bir gündür Allah bugün Kureyş müşriklerini hor ve hakîr kılacaktır!" diyerek bağırdı.
Muhacir mücahidlerin başında Hz. Ali gelip geçti.
Ebu Süfyan: "Ey Abbas! Kim bunlar?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Muhacirlerdir.
Başlarındaki de, Ali b. Ebu Talib'dir!" dedi.
O sırada, Peygamberimiz Aleyhisselam, Muhacirlerle Ensar arasında göründü.
Hz. Abbas: "İşte, Resûlullah Aleyhisselam da geldi!" dedi.
Ebu Süfyan, Hz. Abbas'a: "Ey Abbas!
Bu gün, senin Kabe'yi ve Mekke halkını ve beni himaye edeceğin ne iyi bir gündür!" dedi.
Mücahidler, tepelerinden tırnaklarına kadar silahlara bürünmüşlerdi.
Kendilerinin yalnız gözleri görünmekte idi.
Onlar geçerken, Ebu Süfyan şaşırdı, "Sübhânallah!" dedi ve: "Ey Abbas! Kim bunlar?!" diye sordu.
Hz. Abbas: "Bu, Resûlullah Aleyhisselamın aralarında bulunduğu Muhacirlerle Ensar alayıdır!
Bunlar, Allah yolunda ölüme susamış Muhacirlerle Ensardırlar!" dedi.
Ebu Süfyan, Hz. Abbas'a: "Kardeşinin oğluna pek büyük bir saltanat verilmiş!
Bunlara, hiç kimse dayanamaz ve güç yetiremez!
Vallahi, Fadl'ın babası! Kardeşinin oğlunun saltanatı pek büyümüş!" dedi.
Hz. Abbas: "Ey Ebu Süfyan! Bu (saltanat değil) peygamberliktir!" dedi.
Ebu Süfyan: "Evet!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselamın sancağını Zübeyr b. Avvam taşıyordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam Ebu Süfyan'ın önünden geçerken, Ebu Süfyan: "Yâ Rasûlallah! Sa'd b. Ubâde'nin ne söylediğini bilmiyor musun?" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ne söyledi o?" diye sordu.
Ebu Süfyan: "Şöyle şöyle söyledi" diyerek Sa'd b. Ubâde'nin söylediklerini haber verdi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Sa'd, yanlış söylemiş!
Bu gün, Allah'ın, ezan sesleriyle Kabe'nin şanını yükselteceği bir gündür!
Bu gün, Kabe'nin tevhid örtüsüyle örtüneceği bir gündür!" buyurdu.
Ebu Süfyan: "Allah aşkına, sen kavmini bağışla!
Sen insanların en iyisi, en uslusu, en yumuşak huylusu, en merhametlisi, akrabalık hakkını en çok gözetenisindir!
Yâ Rasûlallah!
Sen kavmini öldürmeyi mi emrettin?" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Hayır!
Ben öyle emretmedim!
Bu gün, merhamet günüdür!
Bu gün, Yüce Allah'ın Kureyşîleri (İslâmiyetle) güçlendireceği, üstünleştireceği bir gündür!" buyurdu.
Peygamberimiz Aleyhisselamın alayı hareket halinde iken, Hz. Ömer saf düzenini, sırasını bozdur­mamak için bağırıyor  ve: "Ahiriniz evvelinize gelip kavuşuncaya kadar yavaş yürüyünüz!" diyerek emirler veriyor, alay çavuşluğu yapıyordu.
Ebu Süfyan, Hz. Abbas'a: "Ey Fadl'ın babası!
Kim bu konuşan?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Ömer b. Hattab!" dedi.
Ebu Süfyan: "Çok az ve önemsiz olan Adiyy oğullarının, vallahi, bundan sonra işi iş!" dedi.
Hz. Abbas: "Ey Ebu Süfyan!
Şüphe yok ki, Allah, dilediği kimseyi dilediği şeyle yükseltir.
Muhakkak ki, Ömer de, İslâmiyetin yükselttiği kişilerdendir" dedi.
Ebu Süfyan: "Gidiver ey Abbas!
Ben hiçbir zaman bugünkü gibi ne bir ordu, ne de birtopluluk gördüm.'' dedi

İslâm Mücahidlerinin Tamamıyla Gelip Zî Tuvâ'daToplanışı 

Mücahid birlikleri, Zî Tuvâ'ya varınca, orada durdular ve Peygamberimiz Aleyhisselamın oraya gelmesini beklediler.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Zî Tuvâ'ya geldi ve orada durdu.
Süvariler her yandan gelip Peygamberimiz Aleyhisselamın çevresinde toplandılar ve Peygamberimiz Aleyhisselamı ortalarına aldılar. 
Kureyş müşrikleri Peygamberimiz Aleyhisselamı sekiz yıl önce Mekke'den ayrılmak zorunda bırakıp, Peygamberimiz Aleyhisselam oradan ayrılırken: "Vallahi, biliyorum ki, sen Allah'ın yarattığı yerlerin en hayırlısı ve Yüce Allah'a da, bana da en sevgilisi olanısın!
Senden zorla çıkarılmamış olsaydım, senin halkın beni senden zorla çıkarmamış olsalardı, senden çıkmaz, ayrılmazdım!" diyerek, duyduğu üzüntüyü açıklamıştı.
O zaman, Yüce Allah, Peygamberimiz Aleyhisselama:
"Her halde, Kur'an'ın tebliğini sana farz kılan Allah, seni yine döneceğin yere (Mekke'ye) döndüre­cektir" buyurmuştu.
Kasas : 85

Yüce Allah sekiz yıl içinde, Kureyş müşriklerini Bedir'de ağır bir hezimete uğratmış; bütün kabilel­erden topladıkları 10.000 kişilik ordular birliğiyle bir ay gece gündüz uğraştıkları Medine muhasarasında Hendek savaşında hiçbir şey yapamadan elleri boş olarak geri çevirmiş; Benî Kaynuka, Benî Nadîr, Benî Kurayza ve Hayber Yahudileri gibi güçlü ve azılı İslâm düşmanlarını da ortadan kaldırmış ve en sonunda Mekke'yi fethettirip kendisini sevdiği yurduna döndüreceği hakkında yapmış olduğu va'dini de yerine getirmek üzere Peygamberini Mekke'nin başucuna getirmiş; ve Peygamberimiz Aleyhisselam'ın mübarek gönlü bütün bunlardan dolayı Yüce Allah'a karşı minnet ve şükran duygularıyla dolup taşmış bulunuyordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Zî Tuvâ'da, hayvanının üzerinde, başını Allah'a karşı tevazu ile önüne doğru eğdi.
O derecede eğdi ki, sakalının ucu devenin semerine değiyor  ve:
"Ey Allah'ım! Hayat, ancak ahiret hayatıdır!"diyordu. 

Mekkeli Müşriklerin İslâm Mücahidlerine 
Karşı Koymaya ve Çarpışmaya Hazırlanmaları 

Kureyş müşriklerinin ileri gelenlerinden 
Safvan b. Ümeyye,
İkrime b. Ebu Cehil ve 
Süheyl b. Amr, 
bütün Mekke halkını Peygamberimiz Aleyhisselamla çarpışmaya davet ettiler.
Kureyşîlerle Benî Bekrler ve Huzeyllerden de birçok kimseler, bunların davetine icabet ederek silahlandılar.
Peygamberimiz Aleyhisselamı Mekke'ye harple sokmayacaklarına yemin ettiler ve: "Muhammed'i, Mekke'ye asla sokmayacağız!" dediler.
Yanlarına Ehâbîş  ile Benî Haris b. Abdi Menatları ve Huzeylleri de aldılar.
Çarpışmak üzere, Handeme mevkiinde toplandılar. 

Mücahidlerin Savaş ve Mekke'yi Fetih Düzenine Konulması ve KumandanlaraHarekât Hakkında Talimat Verilişi

Peygamberimiz Aleyhisselam, Mekkelilerin sataşmaya hazırlandıklarını haber alınca, İslâm mücahidlerini savaş düzenine koydu.
Mücahidleri: Sağ kol, sol kol, kalb ve öncü birliği olmak üzere, dörde ayırdı.
Zübeyr b. Avvam'ı sol kol birliklerinin başına geçirdi.
Bunlar, Muhacirlerle onların süvarilerinden oluşan birliklerdi.
Zübeyr b. Avvam'a; Mekke'ye Küdâ mevkiinden girmesini, bayrağını Mekke'nin yukarısındaki Hacun mevkiine dikmesini emretti.
Kendisine: "Bayrağı dikmeni emrettiğim yerden, ben gelinceye kadar ayrılma!" buyurdu.
Peygamberimiz Aleyhisselam Halid b. Velid'i sol kol birliklerinin kumandanlığına tayin etti.
Bu birlikler; Eşlemler, Süleymler, Gıfarlar, Müzeyneler ve Cüheynelerle diğer Arap kabileleri cemaatlerinden kurulmuştu.  Peygamberimiz Aleyhisselam, Halid b. Velid'e, Mekke'ye aşağı taraftan, Ellît'tan girmesini, bayrağını evlerin yakınına dikmesini emretti. 
Ebu Ubeyde b. Cerrah'ı da, zırhsızların başında, kumandan olarak gönderdi.
Bunlar Mekke vadisinin ortasını tuttular. 
Peygamberimiz Aleyhisselam da, bir askerî birliğin içinde idi.
Ebu Hureyre'yi görünce: "Ebu Hureyre! Bana Ensarı çağır!" buyurdu.
Ensar, Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına koşarak geldiler.
Kureyş müşrikleri, kendilerine muhtelif kabilelerden birtakım serseriler ve tâbiler toplamışlar ve: "Bunları ileri sürelim.
Şayet ellerine birşey geçerse, onlarla beraber oluruz.
İsabet alırlar, ölürlerse, bizden istenileni veririz!" demişlerdi. 
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ey Ensar topluluğu!
Kureyşîlerin evbaşını görüyor musunuz?" diye sordu
Ensar: "Evet!" dediler.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Bakınız!
Yarın onlarla karşılaştığınızda, onları ekin biçer gibi biçmelisiniz!" buyurdu ve eliyle işaret etti de, sağ elini sol elinin üzerine koydu.
Kumandanlara da: "Benimle buluşma yeriniz, Safa tepeciğidir!" buyurdu.
Peygamberimiz Aleyhisselam kumandanlarına Mekke'ye girme emrini verdiği sırada, kendileriyle çarpışmaya kalkışmadıkça, hiç kimse ile çarpışmamalarını;  ancak, aşağıda isimleri yazılı bazı erkek­lerle kadınların  Kâbe'nin örtüsü altına sığınmış olarak bulunsalar bile öldürülmelerini emretmişti: 
1. İkrime b. Ebu Cehil, (kaçtı)
2. Hebbar b. Esved b. Muttalib, (kaçtı)
3. Abdullah b. Sa'd b. Ebi Şerh, (af oldu)
4. Mikyas b. Subabetü'l-Leysî, (öldürüldü)
5. Huveyris b. Nükayz  (öldürüldü)
6. Abdullah b. Hilâl b. Hatal, (öldürüldü)
7. Hind binti Utbe b. Rebia, (af oldu)
8. Sâre (Amr b. Hâşim oğullarının azadlısı), 
9-10.Kurayba ve Fertana (öldürüldü & af oldu)
(Ebu Hatal'ın şarkıcı cariyeleri) 
11. Safvan b. Ümeyye, (kaçtı)
12. Abdullah b.Zibârâ, (kaçtı)
13. Vahşî b. Harb. (af oldu)
14. Haris b. Tulaytıla,  (öldürüldü)
15. Enes b.Züleym ed-Di'lî. (af oldu)

Üsâme b. Zeyd'in Mekke'de Nereye İnileceğini Soruşu ve Peygamberimiz Aleyhisselamın Hayf'a İnileceğini Bildirişi

Üsâme b. Zeyd b. Harise: "Yâ Rasûlallah! Yarın Mekke'de nereye ineceğiz?
Mekke'de nereye, evine mi ineceksin?" diye sordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Akîl bize orada evden barktan birşey mi bıraktı ki?
İnşaallah, Allah fethi nasib edince ineceğimiz yer Hayftır ki, orada Benî Kinanelerle Kureyşîler; Hâşim oğullarıyla Muttalib oğullarına karşı küfür üzerine antlaşmalardı" buyurdu. 

Ebu Kuhâfe'nin İslâm Mücahidlerini Ebu Kubeys Dağından Kızına Gözetletişi

Peygamberimiz Aleyhisselam; Zî Tuvâ'da bulunduğu ve Mekke'ye harekete hazırlandığı sırada, Hz. Ebu Bekir'in babası Ebu Kuhâfe, çocuklarının en küçüğü olan kızına ki, adı Kuraybe idi: "Ey kızcağızım!
Beni Ebu Kubeys dağının üzerine çıkar!" dedi.
Ebu Kuhâfe'nin gözleri görmezdi.
Kuraybe onu Ebu Kubeys dağının üzerine çıkardığı zaman, Ebu Kuhâfe: "Ey kızcağızım!
Bak, neler görüyorsun?" diye sordu.
Kız: "Kapkara bir topluluk görüyorum!" dedi.
Ebu Kuhâfe: "Onlar, süvarilerdir!" dedi.
Kız: "O karaltının önünde giden bir adam görüyorum!" dedi.
Ebu Kuhâfe: "O, orduyu saf düzenine koyan, düzelten alay çavuşudur!" dedi  ve: "Ey kızcağızım! Sen bir daha bak!
Neler görüyorsun?" diye sordu.
Kız: "Vallahi, karaltı dağıldı!" dedi.
Ebu Kuhâfe: "Askerler bölüklere ayrıldı Biliyorum, vallahi,süvarilere emir verildi.
Hemen eve!
Eve dönelim.
Beni acele evime ulaştır!" dedi.
Kuraybe, gördüğü şeylerden korkmaya başlamıştı.
Ebu Kuhâfe: "Ey kızcağızım!
Korkma!
Vallahi, kardeşin Atîk [Hz. Ebu Bekir] Muhammed'in yanındaki ashabının seçkinlerindendir!" diyerek onu teselli ediyordu.
Ebu Kuhâfe daha evine ulaşamadan, süvariler gelip kavuştular Süvarilerden birisi, kızın boğazındaki gümüş gerdanlığı koparıp aldı.

  Ebu Süfyan'la Hakîm b. Hizam'ın Kureyşlileri Uyarmak ve İslâmiyete Davet Etmek Üzere Önden Gönderilişi 

Hz. Abbas, Ebu Süfyan'a: "Yazıklar olsun sana!
Resûlullah Aleyhisselam senin kavminin yanına varıp girmeden önce, sen kavmine yetiş! Onları uyar!" dedi.
Ebu Süfyan, acele Mekke'ye gitti.
Ebu Süfyan'ın yanında da, Hakîm b. Hizam bulunuyordu.
Kendilerinin önden gönderilmeleri, Kureyşlileri uyarıp İslâmiyete davet etmek içindi.
Gönderilirlerken, Peygamberimiz Aleyhisselam, onlara: "Kim Ebu Süfyan'ın evine girer, sığınırsa, ona eman verilmiştir!
Kim Hakîm b. Hizam'ın evine girer, sığınırsa, ona eman verilmiştir!
Kim kapısını üzerine kapatır ve elinden silahını bırakırsa, ona eman verilmiştir!" buyurdu.
Ebu Süfyan'ın evi Mekke'nin yukarı semtinde, Hakîm b. Hizam'ın evi Mekke'nin aşağı semtinde bulunuyordu.
Ebu Süfyan, Mekke'ye varıp evine girmek istediği zaman, karısı Hind: "Arkanda ne haber var?
Allah seni iyilikten ırak etsin!
Sen en kötü bir elçi oldun!?" diyerek ona hakaret etti.
Ebu Süfyan'la Hakîm b. Hizam, Mescid-i Haram'a vardılar.
Ebu Süfyan: "Ey Kureyş topluluğu!
Ey Galib hanedanı!
Müslüman olunuz da, selamete eriniz!Allah sizi onlardan Abbas sayesinde korudu!" diyerek avazı çıktığı kadar bağırmaya başladı.
Kureyş müşrikleri, Ebu Süfyan'a: "Sus!
Kavmine senin gibi kötü elçilik yapanı, Allah iyilikten uzaklaştırsın!" dediler.
Ebu Süfyan'ın karısı Hind binti Utbe, kocası Ebu Süfyan'ın yanına varıp sakalından tuttu.
"Ey Galib hanedanı! Şu kocamış ahmağı, şu elçinizi öldürünüz!
Çünkü, o dininden dön­müştür!
Kavminin ne kötü bir gözeticisidir o!
Allah, Kureyşîlerin senin gibi elçisini hayırdan uzak­laştırsın!" dedi.
Ebu Süfyan, Hind'e: "Sakalımı bırak!
Varlığım Kudret Elinde bulunana andolsun ki; sen ya Müslüman olursun, ya da boynun vurulur!
Sen hemen evine gir!" dedi.
Bunun üzerine, Hind, Ebu Süfyan'ın sakalını bıraktı.
Ebu Süfyan, Kureyş müşriklerine de: "Yazıklar olsun size!
Siz bu tutum ve davranışlarınızla kendi kendinizi aldatmayınız!
O (Muhammed Aleyhisselam), karşısında duramayacağınız, dayanamayacağınız ordular birliğiyle başucunuza gelmiş bulunuyor!
Ben, sizin görmediklerinizi, hiç göremeyeceklerinizi gördüm:
Sayısız erler, atlar, silahlar... gördüm ki, onlara hiç kimsenin gücü yeter değildir!
Kim Ebu Süfyan'ın evine girer, sığınırsa, ona eman verilmiştir!" dedi.
Kureyş müşrikleri: "Allah seni kahretsin! Senin evin bizim için ne kadar yararlı olabilir, hangimizi alabilir?!" dediler.
Ebu Süfyan: "Kim evine girip kapısını üzerine kaparsa, ona da eman verilmiştir!
Kim Mescid-i Haram'a girer, sığınırsa, ona da eman verilmiştir!" dedi.
Bunun üzerine, Mekkeliler, evlerine ve Mescid-i Haram'a dağıldılar.

Hz. Abbas'ın Peygamberimiz Aleyhisselamdan İzin Alarak Mekke'ye Gidişi

Hz. Abbas: "Yâ Rasûlallah!
Kavmin Kureyşîlerin yanına varıp onları uyarmak, Allah'a ve Allah'ın Resûlüne davet etmek üzere bana da izin vermeni istiyorum" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam izin verince, Hz. Abbas: "Yâ Rasûlallah!
Onlara bu hususta neleri ve nasıl söyleyeceğimi, kendilerini tatmin edecek, gönül­lerini yatıştıracak emanın da ne biçimde verileceğini bana açıkla!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Sen, onlara: 'Kim Allah'tan başka ilah olmadığına ve O'nun Bir olup eşi, ortağı olmadığına, Muhammed'in de O'nun kulu ve resûlü olduğuna şehadet ederse, kendisine eman verilmiştir.
Kim silahını elinden bırakıp Kabe'nin yanında oturursa, ona da eman verilmiştir.
Kim kapısını üzerine kapayıp evinde oturursa, ona da eman verilmiştir!' dersin!" buyurdu.
Hz. Abbas Peygamberimiz Aleyhisselamın boz katırına binip Mekke'ye gidince, Peygamberimiz Aleyhisselam: "Babamı benim yanıma geri çeviriniz, babamı benim yanıma geri çeviriniz!
İnsanın amcası babası gibidir.
Ben ona Kureyşlilerin yapılmayacak şeyi yapmalarından korkarım!
Vallahi, ona birşey yapacak olurlarsa, üzerlerinde ateş yakarım!" buyurdu.
Hz. Abbas, Mekke'ye vardı ve: "Ey Mekkeliler!
Müslüman olunuz da, selamete eriniz!
Siz, karşı durmaya güç yetiremeyeceğiniz ordular birliği karşısındasınızdır.
İşte Zübeyr!
Mekke'nin yukarı tarafından geliyor!
İşte Halid!
Mekke'nin aşağı tarafından geliyor! 
Kim silahını elinden bırakırsa, ona eman verilmiştir!" dedi. 

 Halid b. Velid'in Ellît Mevkiinden Mekke'ye Girişi 

Halid b. Velid, Mekke'ye Ellît'tan, Mekke'nin aşağısındaki yoldan girdi.
Kureyş müşrikleri; Benî Bekrlerle Benî Haris b. Abdi Menatları, Huzeylleri ve Ehâbiş'i orada toplamışlar, onlara Mekke'nin aşağısında bulunmalarını ve kendilerine yardımcı olmalarını emretmişler­di.
Halid b. Velid, Handeme dağının dibinde, Safvan b. Ümeyye, İkrime b. Ebu Cehil ve Süheyl b. Amr'ın Müslümanlarla çarpışmak üzere topladıkları bu cemaatle karşılaştı.
Bunlar, Halid b. Velid'in Mekke'ye girmesine engel olmak istediler, silah çektiler
Ok yağdırmaya başladılar ve: "Mekke'ye hiçbir zaman harple giremeyeceksin!" dediler.
Halid b. Velid'e karşı koyanlar, bilhassa, Benî Bekrlerle evbaşlardı.
Halid b. Velid, askerlerine bağırdı: "Onlarla çarpışınız!
Öldürülebilenler öldürülecek!
Bozguna uğrayıp kaçan, öldürülmeyecek!" dedi.
Kaçanların ardlarına düşülüp araştırılmalarını yasakladı.
Onlar, develerin iki sağım süresi arasında, bozgunun en kötüsüyle bozguna uğratıldılar.
Benî Bekrlerden yirmiye yakın, Huzeyllerden de üç veya dört kişi öldürüldü.
Bozguna uğrayanlar, Hazvere çarşısına kadar takip edilerek öldürüldüler.
Pek çokları, oraya buraya kaçıştılar.
Bir kısmı da, dağbaşlarına kaçtı.
Handeme dağına at üzerinde kaçanlar,evler­ine sokulanlar da vardı.
Müslümanlar, kaçanları takip ettiler.
Safvan b. Ümeyye, İkrime b. Ebu Cehil ve Süheyl b. Amr gibi Kureyş müşriklerinin ileri gelenleri de, kaçanlar arasında idi.
Silahlarını Peygamberimiz Aleyhisselam ve ashabı için onarıp Handeme'de Müslümanları yenerek onlardan alacağı esiri karısına hizmetçi yapacağını söyleyen Hımas da, kaça kaça evine cansız düşmüştü!
Karısı: "Yazıklar olsun sana!
Ben seni Muhammed'le çarpışmaktan alıkoymak istememiş miydim?!
Ben sana kaç kere: 'Onunla ne zaman çarpışmışsanız, muhakkak, onun size galebe çaldığını gördüm!' dememiş miy­dim?
Kapamamı istediğin kapımız nedir?" dedi
Hımas: "O, hiç kimseye açılmayacak kapıdır!
Eğer sen Handeme'de bizim halimizi; Safvan'ın nasıl kaçtığını, İkrime'nin nasıl kaçtığını, Ebu Yezid Süheyl b. Amr'in nasıl kocası öldürülmüş ve yetimlerle ayakta kalmış bir kadına döndüğünü, kılıçlarla nasıl karşılanıp vurulduğumuzu, bacak ve kafataslarının nasıl biçildiklerini, onların arkamızdan nasıl homurdandıklannı, haykırdıklarını., görmüş olsaydın, beni kınayacak en küçük söz bile söylemezdin!" dedi.

Ebu Süfyan'la Hakîm b. Hizam'ın Müşriklere Öğüt ve Tavsiyeleri 

Ebu Süfyan'la Hakîm b. Hizam, Kureyş müşriklerine şöyle seslendiler: "Ey Kureyş topluluğu!
Siz ne diye kendinizi boş yere öldürüyorsunuz?!
Kim Ebu Süfyan'ın evine girer, sığınırsa, ona eman verilmiştir!
Kim Hakîm b. Hizam'ın evine girer, sığınırsa, ona eman verilmiştir!
Kim silahını elinden bırakırsa, ona da eman verilmiştir!" diyerek bağırıyorlardı.
Bunun üzerine, halk, evlerine girmek için koşuşup; kapılarını üzerlerine kapamaya, silahlarını yol­lara atmaya, Müslümanlar da atılan silahları almaya başladılar. 

Zübeyr b. Avvam'ın Mekke'ye Yukarı Tarafından Girişi

Peygamberimiz Aleyhisselam; Ebu Süfyan'la Hakîm b. Hizam'ı Mekke'ye gönderdikten sonra, hemen arkalarından, Zübeyr b. Avvam'ı hareket ettirmişti.
Zübeyr b. Avvam; Muhacir süvarileriyle birlikte, Mekke'nin üst tarafından Hacun'a kadar ilerleyip bayrağını oraya, Feth Mescidinin bulunduğu yere dikti.
Mekke'nin yukarı tarafındaki müşriklerden mücahidlere karşı koyan olmadığı için, Zübeyr b. Avvam, çarpışma yapmak zorunda kalmadı. 

Peygamberimiz Aleyhisselamın Mekke'ye Girişi 

Peygamberimiz Aleyhisselam; Hicretin 8. yılında Ramazan ayından 13 gece geçtikten sonra,  Cuma günü, başına siyah bir sarık sardı.
Sarığının bir ucunu, iki omuzunun arasından, arkasına saldı.
Peygamberimiz Aleyhisselam; tepelerinden tırnaklarına kadar silahlanmış mücahidlerin ortasında,Hz. Ebu Bekir'le Useyd b. Hudayr arasında  Zî Tuba'dan hareket edip Ezahir yolundan Mekke'nin üst tarafına doğru ilerledi.
Peygamberimiz Aleyhisselamın taşınan sancağı beyazdı.
Peygamberimiz Aleyhisselam devesinin üzerinde bulunduğu halde Mekke'ye girerken Feth sûresi­ni yüksek sesle okuyor, Allah'a şükür ve tevâzuundan, başını önüne eğmiş bulunuyordu.
Ezâhir yokuşuna çıkınca, kılıç parıltıları gördü ve: "Nedir bu parıltılar?
Halid b. Velid çarpışmaktan men edilmemiş mi idi?!
Ben çarpışmayı yasak­lamamış mı idim?" diye sordu.
"Yâ Rasûlallah!
Sanırız ki; müşrikler Halid b. Velid'le çarpışmaya kalkmışlardır!
Onlar çarpışmayı başlatmamış olsalardı, Halid onlarla çarpışmazdı!" dediler.
O sırada, Kureyşilerden birisi gelip: "Yâ Rasûlallah!
İşte, Halid b. Velid, adam öldürmeye hızla girişti!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Ensardan, yanında bulunan birisine: "Kalk, Halid b. Velid'e git! Kendisine, 'Resûlullah sana Mekke'de hiç kimseyi öldürmemeni sana emrediyor!
Ellerini adam öldürmekten çeksin diyor' de!" buyurdu.
Adam, gidince, Halid b. Velid'e: "Ey Halid! Resûlullah Aleyhisselam, Karşılaştığın, kavuştuğun kimseyi öldürmeni sana emrediyor!
Gücünün yettiğini öldür!  buyuruyor!" dedi.
Bunun üzerine, Halid b. Velid, çarpışmaya ve müşrikleri öldürmeye girişti.
Yetmiş kişi öldürdü.
Ebu Süfyan gelip: "Yâ Rasûlallah!
Kureyş cemaati mahvoldu!
Bundan sonra, Kureyş yok olmuş demektir!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Niçin yok olmuş?!" diye sordu.
Ebu Süfyan: "İşte Halid! Halktan, bulduğunu öldürüyor!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Halid'i bana çağırınız!" buyurdu.
Halid b. Velid'i çağırdılar.
Peygamberimiz Aleyhisselam, ona: "Seni çarpışmaktan men etmiş olduğum halde, sen niçin çarpıştın?!" diye sordu.
Halid b. Velid: "Yâ Rasûlallah!
Önce onlar bizi oka tuttular, bize silah çektiler.
Bizimle çarpışmaya başladılar.
Onlarla çarpışmaktan ellerimi çekmeye imkân bulamadım.
Kendilerini İslâmiyete, halkın gireceği şeye girmeye davet ettim.
Kabul etmediler.
Onlarla çarpış­maktan başka çare bulamadım.
Sonunda, Allah bizi onlara muzaffer kıldı.
Onlar her yere kaçışmaya başladılar" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ey Halid!
Hiç kimseyi öldürmeyesin diye sana haber salmadım mı?
Adam öldürmekten seni men etmedim mi?" diye sordu.
Halid b. Velid: "Hayır!
Öyle değil.
Gücümün yettiğini, ele geçirebildiğimi öldüreyim diye bana haber saldın!
Senin tarafından, filan adam gelip gücümün yettiğini öldürmemi bana emretti!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ensarîyi bana çağır!" buyurdu.
Çağırdılar.
Ona: "Hiç kimseyi öldürmeyeceksin diye Halid'e emretmeni sana emretmemiş mi idim?" diye sordu.
Ensarî: "Evet! Öyle emretmiştin.
Ben senin emrini yerine getirmek istedim, fakat Allah başka türlü olmasını diledi!
Allah'ın dilediği oldu!
Sen bir işin olmasını istedin, Allah da başka bir işin olmasını istedi.
Allah'ın olmasını istediği iş, senin olmasını istediğin işten üstün ve baskın geldi.
Olanı önlemeye güç yetiremedi m!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Allah'ın hüküm ve takdir ettiğinde hayır vardır" buyurdu.
Ensarîye birşey söylemedi.
Sustu.
Sonra da: "Ey Halid!
Artık, hiç kimseyi öldürmeyeceksin değil mi?" buyurdu.
Halid b. Velid: "Evet! Öldürmeyeceğim!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Müşrikleri takipten, araştırmaktan da vazgeç!" buyurdu.
Halid b. Velid: "Öyle yapayım!" dedi.

Peygamberimiz Aleyhisselamın Mekkelilere Eman Verdiğini İlân Ettirişi 

Peygamberimiz Aleyhisselam: "Her kim Ebu Süfyan'ın evine girer, sığınırsa, ona eman verilmiştir! 
Her kim silahını elinden bırakır­sa, ona eman verilmiştir!
Her kim evine girip kapısını üzerine kapatırsa, ona da eman verilmiştir!
Ey Müslümanlar topluluğu!
Artık silah kullanmaktan vazgeçiniz!
Ancak, Huzâalara, Benî Bekrlerin yaptıkları şeydan dolayı, ikindi namazına kadar çarpışmaya müsaade edilmiş, izin verilmiştir!" buyurdu.
Bunun üzerine, Peygamberimiz Aleyhisselamın münâdîsi: "Mekke'de her kim evinin kapısını üzerine kapatır, silah kullanmaktan el çekerse, ona eman ver­ilmiştir!" diyerek seslendi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, aynı zamanda: "Yaralı öldürülmeyecektir!
Arkasına dönüp kaçan takip edilmeyecektir!
Esir alınan da öldürülmeyecektir!" buyurdu  ve: Savaşanlar dışındaki bütün Mekke halkına, onların canlarına, mallarına, çoluk çocuklarına dokunul­mamak üzere de eman verdi.

Ensarın Duydukları Endişelerin Giderilişi 

Peygamberimiz Aleyhisselamın Safâ tepeciğinde Yüce Allah'a dua ile meşgul bulunduğu sırada, Ensardan bazıları: "Allah Resûlullah Aleyhisselama yurdunun fethini nasip etti.
Artık kendileri burada kalır, oturur mu dersiniz?" diyerek aralarında konuştular.
Mekke'de kala­cağını sandılar.
Bazıları da, Peygamberimiz Aleyhisselamın Mekkelilerin canlarına ve mallarına dokunulmaması hakkında emir vermesine bakarak: " kavmine acıması ve yurduna rağbeti ve özlemi tuttu!" diye mırıldandılar.
Peygamberimiz Aleyhisselam, duasını bitirince, onlara:
"Ne konuşuyordunuz?" diye sordu.
"Yâ Rasûlallah! Birşey yok!" dediler.
Peygamberimiz Aleyhisselam sorusunu tekrarladı durdu.
O sırada, Peygamberimiz Aleyhisselama vahiy geldi, onların ne konuştukları kendisine haber verildi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, vahiyden başını kaldırıp: "Ey Ensar cemaati!
Siz, benim için, 'Adamın kavmine acıması, yurduna rağbeti, özlemi tuttu!' diy­erek konuştunuz, değil mi?" diye sordu.
"Evet yâ Rasûlallah!
Böyle söylemiştik!" dediler.
Peygamberimiz Aleyhisselam:
"Benim ismim nedir?!
(Bilmiyor musunuz?!)
Benim ismim nedir?!
(Bilmiyor musunuz?!)
Benim ismim nedir?!
(Bilmiyor musunuz?!)
Ben, Muhammed'im!
Allah'ın kulu ve resûlüyüm!
Ben, Allah'a ve sizlere hicret ettim!
(Benim için) hayat, sizin hayatınızdır!
(Benim için) memat da, sizin mematınızdır!" buyurdu.
Ben (sizinle birlikte olma sözümden dönmekten) Allah'a sığınırım!" buyurdu.
Bunun üzerine, Ensar ağlayıp, "Vallahi, biz, o söylediğimiz sözü sana kıyamadığımız, senden uzak kalmak istemediğimiz için söyledik!" dediler.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Allah ve Resûlü de sizi doğruluyor ve sizi mazur görüyor!"buyurdu

Peygamberimiz Aleyhisselamın Hacun'da Kurulan Çadıra İnişi 

Peygamberimiz Aleyhisselam, Ezâhir'e çıkınca, orada durup Mekke evlerine baktı.
Allah'a hamd ü sena etti.
Çadırının bulunduğu yene bakınca da: "Ey Cabir! İşte, bizim konaklayacağımız orasıdır ki, Kureyşîler orada bizim aleyhimizde, küfür üzerinde anlaşmışlardı!" buyurdu.
Gerçekten de, Benî Kinanelerin Mina'da, Hayf Muhassab diye anılan yurdunda, vaktiyle, Kureyşîlerle Kinane oğulları; Hâşim oğulları ile Muttalib oğulları aleyhinde ve onlarla kız alıp vermemek, alışveriş etmemek üzere aralarında antlaşma yapmışlardı.
Bu boykot, Peygamberimiz Aleyhisselamı kendilerine boyun eğdirinceye kadar sürecekti!
Peygamberimiz Aleyhisselam, Hâşim ve Muttalib oğullarıyla birlikte, Şı'b-ı Ebu Talib'de üç yıl muhasara altında tutulmuştu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Mekke'nin yukarısına gelince, orada konakladı.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Mekke'ye gelirken yukarı tarafından girer, Mekke'den çıkarken de aşağı tarafından çıkardı.
Mekke'nin yukarı tarafı, İbrahim Aleyhisselamın Mekke Hareminde zürriyeti için dua ettiği ve duasının kabul olunduğu, insanları hacca çağırdığı yerdi.
Bunun için, Peygamberimiz Aleyhisselam, Mekke'ye gireceği zaman, yukarı tarafından girmeyi severdi.
Peygamberimiz Aleyhisselama, Hacun'da, deriden bir çadır kurulmuştu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, yanında zevceleri Hz. Ümmü Seleme ve Hz. Meymûne olduğu halde Hacun'a geldi.
Çadırına girdi.
Peygamberimiz Aleyhisselama: "Şı'b-ı Ebu Talib'deki  evine inmeyecek misin?" diye sorulmuştu.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Akîl bize bir ev bark mı bıraktı ki!" buyurmuştu.
Akıl b. Ebu Talib; Peygamberimiz Aleyhisselamın Mekke'deki evi ile kendisinin erkek ve kızkardeşlerinin ve Hâşim oğullarından hicret edenlerin hepsinin evlerini, hicret ettikleri zaman satmıştı.
Peygamberimiz Aleyhisselamın Mekke'de iki evi vardı.
Birisi, içinde doğduğu Şı'b-ı Benî Ali'de  bulu­nan ve annesi Hz. Âmine'den kalan evdi.
Diğeri de, zevcesi Hz. Hatice'nin Safa ile Merve arasında, Attar çarşısının arkasındaki evi idi.
Akîl b. Ebu Talib, Peygamberimiz Aleyhisselamın Medine'ye hicretinden sonra, bu iki eve el koymuştu.
Peygamberimiz Aleyhisselama: "Öyleyse, evinin dışında, Mekke evlerinden birine in!" denildi.
Peygamberimiz Aleyhisselam bundan da çekindi ve: "Ben evlere girmeyeceğim!" buyurdu. 

Abdullah b. Hatal'ın Suçu ve Öldürülüşü  

Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına bir adam gelip:
"Yâ Rasûlallah!
Şu İbn Hatal adındaki kişi, Kabe'nin örtüsüne yapışmış, sığınmış!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Öldürünüz onu!
Nerede bulursanız bulunuz, öldürünüz!" buyurdu.
İbn Hatal, Kabe'nin örtüsü altına sığınmış olarak bulunsalar bile öldürülmeleri emir ve kanları heder edilen kişiler arasında idi.
Devlet başkanınca kanı heder edilip öldürülen kimse için, ne kısas, ne de diyet gerekir.
İbn Hatal, Benî Teym b. Edrem b. Galiblerdendi.
Kendisi, Müslüman olmuş, Medine'ye hicret etmişti.
Peygamberimiz Aleyhisselam onu zekat ve sadaka tahsildarlığı vazifesine tayin etmişti.
İbn Hatal'ın hizmetini gören Müslüman bir kölesi vardı.
Huzâalardandı.
Peygamberimiz Aleyhisselam, bu köleyi de yanına katarak, İbn Hatal'ı tahsilata göndermişti.
Köle, İbn Hatal'ın hizmetini görüyor, yemeğini yapıyordu.
Bunlar, bir konak yerinde konakladılar.
İbn Hatal; kendisi için erkek bir davar kesip yemek yapmasını köleye emretti.
Öğle vakti,  yatıp uyudu.
Uyandığı zaman, kölenin kendisi için yemek yapmadığını gördü
Köle de, uyuyakalmıştı.
İbn Hatal, köleye son derecede kızdı.
Üzerine atılıp, onu döve döve öldürdü.
Öldürdüğü zaman, kendi kendine: "Vallahi, Muhammed'in yanına varırsam, bu suçumdan dolayı beni öldürür!" dedi.
İrtidad etti.
İslâmiyetten, müşrikliğe döndü.
Topladığı zekat ve sadaka mallarını da sürerek Mekke'ye kaçtı.
Mekkeli müşrikler, İbn Hatal'a: "Seni bizim yanımıza geri çeviren nedir?" diye sordukları zaman, İbn Hatal: "Sizin dininizden daha iyisini bulamadım!" dedi,  müşrik olarak kalmakta devam etti.
İbn Hatal tepeden tımağa kadar silahlanmış, uzun kuyruklu bir at üzerinde ve mızrağı elinde olduğu halde Mekke'nin yukarısından çıkıp gelirken, Saîd b. Âs'ın kızları, başörtülerini süvari atlarının yüzlerine sürdüklerini ve Peygamberimiz Aleyhisselamın Mekke'ye girdiğini İbn Hatal'a haber verdiler.
İbn Hatal, onlara: "Fakat, vallahi, göreceksiniz ki, vücutlar kılıç darbelerinden su tutmayan tulumların ağızlarına ben­zemedikçe, onlar Mekke'ye giremeyeceklerdir!" demiş ve Handeme'ye kadar çıkıp gitmişti.
Orada İslâm süvarilerini ve çarpışmalarını görünce içine korku düşmüş, titremeye başlamış, Kabe'ye kadar gidip atından inerek silahlarını çıkarmış, Kabe'nin örtüleri arasına girmişti.
Benî Ka'blardan birisi, İbn Hatal'ın zırhını, zırh altına giydiği gömleğini, miğferini, tulgasını, kılıcını aldı, atına da binip Hacun'a, Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına geldi.
İbn Hatal'ı, Ebu Berzetü'l-Eslemî ile Saîd b. Hureysü'l-Mahzûmî'nin elbirliğiyle öldürdüklerinin bildirildiği gibi yalnız Ebu Berze'nin öldürdüğü de bildirilmiş;  Ebu Berzetü'l-Eslemî ise, onu ken­disinin öldürdüğünü açıklamış: "İbn Hatal'ı Kabe'nin örtüsüne asılmış olduğu halde çıkarıp, Rükünle Makam arasında boynunu vur­dum!" demiştir.
Kanları heder edilip öldürülmeleri emredilenler arasında, İbn Hatal'ın şarkıcı iki kadın kölesi de bulunuyordu.
Bunlardan birinin adı Kureyna, diğerinin adı Kuraybe idi.
İbn Hatal içki içer, Peygamberimiz Aleyhisselamı hicv ve tahkir eden şiirler söyler, onları bunlara okutturdu.
Kureyş müşrikleri de, İbn Hatal'ın ve bu şarkıcı kadınların yanlarına gelirler, içki içerler; İbn Hatal'ın söylediği hiciv şiirleri okutulur, dinlenirdi.
Bu şarkıcı kadınların işleri güçleri, Peygamberimiz Aleyhisselam aleyhinde söylenilen hiciv şiirlerini okumaktı.
Fetih günü, bunlardan birisi, yakalanıp öldürüldü.
Diğeri ise kaçtı.
Sonradan eman dileyip Peygamberimiz Aleyhisselam tarafından eman verilinceye kadar görünmedi.
Eman verilince, Fertana, kılık kıyafet değiştirerek gelip Müslüman oldu. 

Hâris b. Tulaytıla'nın Öldürülüşü 

Benî Huzâalardan Haris b. Tulaytıla da, kanı heder edilip öldürülmesi emrolunanlar arasında idi. Peygamberimiz Aleyhisselam Mekke'de İslâmiyeti yayarken, Haris b. Tulaytıl'a, Peygamberimiz Aleyhisselama ezâ, istihza ve tekzipte en ileri giden ve haklarında:
 "Şimdi, sen ne ile emrolunuyorsan, kafalarını çatlatırcasına, apaçık bildir! Müşriklere aldırış etme! Allah'ın yanında başka bir ilah daha tanıyan o alaycılara muhakkak ki Biz yeteriz! Onlar yakında uğray­acakları akıbetleri öğreneceklerdir! (Hicr: 94-96) mealli âyetler inen azılı müşriklerdendi.
Kendisi, Fetih günü Hz. Ali tarafından öldürülmüştür. 

Huveyris b. Nukayz'ın Öldürülüşü 

Kanı heder edilip öldürülen müşriklerden birisi de, Huveyris b. Nukayz b. Vehb b. Kusayy idi.
Kendisi, Mekke'de Peygamberimiz Aleyhisselama işkence yapan müşriklerdendi.
Huveyris'in sözleri, Peygamberimiz Aleyhisselamın çok ağırına giderdi.
Peygamberimiz Aleyhisselam aleyhinde söylenmiş olan hiciv şiirlerini okur dururdu.
Hz. Abbas Peygamberimiz Aleyhisselamın kızları Hz. Fâtıma ile Ümmü Külsûm'u Mekke'den Medine'ye yollarken, Huveyris onları vurup yere düşürmüştü.
Huveyris Mekke'nin fethi gününde evine kapanmış kapısını kilitlemişti
Hz. Ali varıp sorduğu zaman: "O çöldedir!" denildi.
Kendisinin aranmakta olduğu da, haber verildi.
Hz. Ali Huveyris'in kapısından uzaklaşınca Huveyris evinden çıkıp başka bir eve kaçmak isterken, Hz. Ali arkasından yetişti ve onu vurup öldürdü.

Mıkyes b. Subâbe'nin Öldürülüşü (4)

Kanı heder edilip öldürülmesi emrolunan müşriklerden birisi de, Mıkyes b. Subâbe idi.
Mıkyes'in kardeşi Hâşim b. Subâbe, Müslüman olup Müreysi gazasına katılmıştı. 
Amr b. Avf oğullarından Ubâde b. Sâmit'in ailesinden Evs b. Sabit, onu müşrik sanarak yanlışlıkla vurup öldürmüştü.
Mıkyes b. Subâbe, Medine'ye, Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına gelip Müslüman olmuş ve kardeşinin diyetini istemişti.
Diyet kendisine ödendikten sonra, kardeşini yanlışlıkla öldürmüş bulunan Müslümanı öldürerek müşrikliğe dönmüş ve Mekke'ye kaçmıştı.
Müşrikler, ona: "Sen Muhammed'e tâbi olmuştun.
Seni bize geri çeviren nedir?" diye sordukları zaman, Mıkyes, iki putun yanına gidip başını kazıtmış ve: "Ben sizin dininizden daha iyi, daha eski bir din bulamadım!" demiş, sonra da, neler yaptığını, kardeşini yanlışlıkla öldüren Müslümanı nasıl öldürdüğünü Kureyş müşriklerine övünerek haber ver­mişti.
Fetih günü Mekkeli müşrikler bozguna uğradıkları zaman, Mıkyes b. Subâbe bazı arkadaşlarıyla bir­likte bir yerde gizlice oturup içki içmekte idi.
Nümeyle b. Abdullah el-Kinânî onun yerini öğrendi, gidip kendisini dışarı çağırdı.
Dışarı çıkınca, kılıçla vurup onu öldürdü.
Nümeyle, Mıkyes b. Subâbe'nin amcasının oğlu idi.

Safvan b. Ümeyye'nin Cidde'ye Kaçışı 

Safvan b. Ümeyye; kanlarının dökülmesi helâl sayılan müşriklerden ve Peygamberimiz Aleyhisselamın azılı düşmanlarındandı.
Hudeybiye muahedesinin hükmünü çiğneyerek yüzlerini örtüp Benî Bekrlerle birlikte Huzâaları uyurlarken kılıçtan geçiren Kureyşliler arasında idi.
Mekkelileri Peygamberimiz Aleyhisselamla çarpışmaya ayaklandırıp Handeme'de Halid b. Velid'e karşı koyan üç Kureyşliden biri idi.
Savunma birlikleri Halid b. Velid tarafından bozguna uğratılınca, Safvan b. Ümeyye,Peygamberimiz Aleyhisselamdan korkarak Cidde'ye kaçmıştı.
Oradan gemiye binip Yemen'e gide­cekti.

İkrime b. Ebu Cehil'in Yemen'e Kaçışı 

İkrime b. Ebu Cehil de, kanlarının dökülmesi helâl sayılan müşriklerdendi.
İkrime ve babası Ebu Cehil, Peygamberimiz Aleyhisselamın en katı ve azılı düşmanı idi.
İkrime, Peygamberimiz Aleyhisselama işkencede, düşmanlıkta ve ona karşı açılan kavgaları malî gücü ile desteklemekte babasına benzerdi.
Kendisi, müşriklerin ünlü süvarilerindendi.
Mekkelileri Peygamberimiz Aleyhisselamla çarpışmaya ayaklandırıp Handeme'de Halid b. Velid kuvvetlerine karşı koyan üç Kureyşîden birisiydi.
Hudeybiye muahedesi hükmünü çiğneyerek yüzlerini örtüp Benî Bekr'lerle birlikte Huzâaları uyurlarken kılıçtan geçiren Kureyş müşrikleri arasındaydı.
Müşriklerin savunma birlikleri Halid b. Velid tarafından bozguna uğratılınca, İkrime b. Ebu Cehil de, öldürüleceğinden korkarak Yemen'e kaçtı.

Hebbar b. Esved'in Kaçıp İzini Kaybedişi 

Kanının dökülmesi helâl sayılan müşriklerden Hebbar b. Esved b. Muttalib,  Mekke'de Müslümanlara en ağır işkenceleri yapardı.
Peygamberimiz Aleyhisselamın kızı Hz. Zeyneb'i Medine'ye hicreti sırasında Zi Tuvâ'da yakalamış, hevdeç içinde mızrakla vurarak devesinden kayanın üzerine düşürmüş, karnındaki çocuğunun 
düşme­sine sebep olmuştu.
Hz. Zeyneb hastalanmış, vefatına kadar hastalıktan kurtulamamıştı.
Mekke fethedilince Hebbar kaçmış, ele geçirilememiştir.

Abdullah b. Zibârâ İle Hübeyre b. Ebi Vehb'in Necran'a Kaçmaları 

Abdullah b. Zibârâ da öldürülmesi emredilen müşrikler arasında idi ve halkın Peygamberimiz Aleyhisselama ve ashabına dili ile ve eli ile en sert ve katı davrananı idi.
Müşrikleri Peygamberimiz Aleyhisselamla çarpışmaya kışkırtır dururdu.
Peygamberimiz Aleyhisselam aleyhinde söylediği hiciv şiirleri müşriklerce üstün tutulan güçlü bir şairdi. 
Fetih günü, Ümmü Hani'nin kocası Hübeyre b. Ebi Vehb el-Mahzûmî ile birlikte Necran'a kaçmışlardır.

Abdullah b. Sa'd b. Ebî Serh'in Öldürülmek İçin Aranılışı 

Kabe'nin örtüsü altında bile bulunsa öldürülmesi emredilen  ve kanının dökülmesi helâl sayılan  Abdullah b. Sa'd b. Ebi Şerh, Müslümandı.
Mekke'nin fethinden önce, Medine'ye hicret etmişti.
Peygamberimiz Aleyhisselama inen vahiyleri yazanlar arasında idi.
Abdullah b. Sa'd; Peygamberimiz Aleyhisselama inen vahyi yazdığı sırada: 'El-Kâfirîn' yerine 'ez-zâlimîn,  'Azîzün Hakîmün' yerine 'Alîmün Hakîmün' diye yazmış  ve: "Ben de Muhammed'in söylediği gibi söyleyebilirim!
Muhammed'e gelen şeyin benzeri bana da geliyor!
Muhammed peygamberse ve kendisine vahyolunuyorsa, ben de peygamberim!
Bana da vahyolunuyor!
Allah ona Kufân indiriyorsa, ben de, Allah'ın indirdiğinin benzerini indirebilirim!
Muhammed 'Semian Alîmen' dedi.
Ben de 'Alîmen Hakîmen' dedim!" demeye başladı.
Yaptığı bu ve benzeri sinsice yaygara ve hainliklerin yayılacağını, Medine'de daha fazla kalamaya­cağını anlayan Abdullah b. Sa'd,Müslümanlıktan müşrikliğe, küfre dönerek Mekke'ye kaçtı.
Kureyş müşriklerine: "Kendisi bana Kur'ân'ı yazdırırken 'Azîzün Hakîmün' derdi.
Ben: 'Yoksa 'Alîmün Hakîmün' mü?' diye sorardım.
'Evet! Hepsi de doğrudur derdi.
Sizin dininiz, onun dininden daha iyidir!" dedi.
Abdullah b. Sa'd, bu iddialarında samimî olsaydı; Peygamberimiz Aleyhisselamın Kurrâ ashabın­dan Übeyy b. Ka'b'a Kurân-ı Kerîm'in yedi lehçeye kadar okunmasına melek tarafından müsaade edildiğini bildirdikten sonra, "'Gafûren Rahîmen' desen de olur, 'Semîan Alîmen' desen de olur!" buyurduğunu;  Kurân-ı Kerîm'in Kendisine bütün kâinatın hamd ettiği yegâne hüküm ve hikmet sahibi olan Allah tarafından indirildiği gerçeğini; ve ona hiçbir bâtılın, ne önünden, ne ardından yaklaşamaya­cağı, hatta Peygamberimiz Aleyhisselamın bile ona kendiliğinden birşey karıştıramayacağı, böyle birşeye teşebbüs edecek olsa biranda kalb damarının koparılarak helak edileceği hakkındaki ilahî teminatı gözönünde tutsaydı, şeytana uyup bu vartaya düşmezdi!

Peygamberimiz Aleyhisselamın Mescid-i Haram'a Gelişi ve Kâbe'yi Tavaf Edişi 

Peygamberimiz Aleyhisselam, çadırında yıkandıktan ve halk da sükûnet bulup yatıştıktan sonra, devesi Kasvâyı çadırının kapısına getirterek onun üzerine bindi.
Üsâme b. Zeyd'i yine terkisine aldı.
Hz. Ebu Bekir, Peygamberimiz Aleyhisselamın sağ yanında bulunuyor ve Peygamberimiz Aleyhisselamla konuşuyordu.
Muhacirlerle Ensar, Peygamberimiz Aleyhisselamın önünü, arkasını ve çevresini sarmışlardı.
Bu şekilde ilerlemeye başladılar.
Ebtah'ta, Ebu Uhayha'nın evinin hizasında, Ebu Uhayha'nın kızlarına rastladılar.
Kızlar, başörtü­lerini çıkarıp, onlarla süvari atlarının yüzlerindeki tozları siliyorlardı!
Peygamberimiz Aleyhisselam, onları görünce, Hz. Ebu Bekir'e bakıp gülümsedi.
Hassan b. Sabit'in Kureyş şairlerinden Ebu Süfyan b. Hâris'e karşı söylediği ve bir gün İslâm süvarilerinin doludiz­gin Mekke'ye gireceklerini dile getiren şiirindeki; kadınların başlarındaki başörtülerini çıkarıp onlarla atların yüzlerindeki tozları sileceklerini anlatan beytini hatırladı  ve Hz. Ebu Bekir'e: "Hassan b. Sabit nasıl söylemiş, ne demişti?" diye sordu.
Hz. Ebu Bekir de, Peygamberimiz Aleyhisselama o beyti okudu.
Nihayet, Müslümanlarla birlikte Kabe'ye gelip kavuştular.
Peygamberimiz Aleyhisselam, devesinin üzerinde, Hacerü'l-Esved rüknüne kadar vardı.
Elinde bulunan ucu eğri değnekle işaret ederek Hacerü'l-Esved'i istilam etti ve tekbir getirdi.
Müslümanlar da, hep birlikte tekbir getirmeye başladılar.
Mekke tekbir sesleriyle sarsıldı!
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Susunuz!" diye işaret etti.
O sırada, müşrikler, dağların başlarına çıkmış, bakıyorlardı.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Kasvâ'nın üzerinde bulunduğu ve Muhammed b. Mesleme de Kasvâ'nın yularından tutmuş olduğu halde, Kabe'yi tavafa başladı.
Tavafın yedi devresini yaptı.
Her devrede, Hacerü'l-Esved rüknüne geldikçe, elindeki değnekle işaret ederek onu istilam etti.
Tavafın yedinci devresini yapıp tavafı tamamlayınca, Kasvâ'dan indi.
Ma'mer b. Abdullah b. Nadle, gelip Kasvâ'yı dışarı çıkardı.
Bundan sonra, Peygamberimiz Aleyhisselam, Makam-ı İbrahim'e vardı.
Orada iki rekat tavaf namazı kılıp Zemzem kuyusuna geldi ve: "Eğer bana uyulmayacak ve Abdulmuttalib oğullarının Zemzem suyunu çekme hizmetine üşüşülüp kendileri bu hizmetten alıkonulmuş olmayacak olsaydı, Zemzem kuyusundan bir kova da kendim çekerdim!" buyurdu.
Hz. Abbas, Zemzem kuyusundan bir kova çekti, Peygamberimiz Aleyhisselam ondan içti.
Bunu Ebu Süfyan'ın (b. Haris) çektiği de rivayet edilir.
Peygamberimiz Aleyhisselam, o kovadan, içtiği gibi, abdest de aldı.
Abdest alırken, Müslümanlar üşüşüp dökülen abdest suyunu yüzlerine sürüyorlar, yere bir damla bile düşürmüyorlardı.
Müşrikler, bunu görünce: "Biz hiçbir zaman böyle bir hükümdar ne gördük, ne de işittik!" dediler, şaşıp kaldılar.
Peygamberimiz Aleyhisselam, bundan sonra, Safa tepeceğine gidip Kabe'yi görünceye kadar onun üzerine çıktı.
Ellerini kaldırdı.
Allah'a hamd ü sena ve istediği dualarla dua etmeye başladı.

Fadâle'nin Kötü Niyetini Değiştiren ve İmanını Berkiştiren Bir Hadise

Peygamberimiz Aleyhisselam Kabe'yi tavaf ederken Fadâle b. Umeyr b. Mülevvah el-Leysî öldürmek maksadıyla Peygamberimiz Aleyhisselama yaklaşınca, Peygamberimiz Aleyhisselam ona doğru vardı ve: "Sen Fadâle misin?" diye sordu.
Fadâle: "Evet! Fadâle'yim yâ Rasûlallah!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Sen içinden ne geçiriyordun?" diye sordu.
Fadâle: "Hiçbir şey düşünmüyordum!
Allah'ı zikirle meşgul oluyordum!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, güldü ve: "Allah'tan af ve yarlıganmak dile!" buyurdu.
Sonra, elini onun göğsüne koyunca, kalbi yatıştı, imanı berkişti.
Fadâle: "Vallahi, göğsümden elini kaldırdığı zaman, Allah'ın yarattıklarından, bana ondan daha sevgili olan birşey yoktu!" demiştir. 

Ebu Süfyan b. Harb'in İçinden Geçirdiği Bir Kuruntudan Dolayı Uyarılışı  

Ebu Süfyan b. Harb Mescid-i Haram'da oturuyorken, Peygamberimiz Aleyhisselamın önde, Müslümanların da arkasından Peygamberimiz Aleyhisselamın izince yürüdüklerini görünce: "Muhammed için askerler toplasam mı, şu adamla yine çarpışmaya dönsem mi, ne yapsam ki?!" diye içinden kurmaya başlamıştı.
O sırada, Peygamberimiz Aleyhisselam gelip onun başucuna dikildi ve iki küreği arasına eliyle vurarak: "Allah o zaman da yine seni hor, hakir kılar!" buyurdu.
Ebu Süfyan, başını kaldırıp, başucuna Peygamberimiz Aleyhisselamın dikildiğini görünce: "Şu ana kadar, senin gerçekten peygamber olduğuna kanaat getirememiştim.
İçimden geçirdiğim kuruntulardan dolayı Allah'a tevbe ediyor, O'ndan yarlıganmak diliyorum!" dedi. 

Peygamberimiz Aleyhisselamın Kâbe'nin Anahtarını Getirtmesi

Peygamberimiz Aleyhisselaım, Mescid-i Haram'ın bir köşesinde oturdu.
Mücahidler de, Peygamberimiz Aleyhisselamın çevresinde oturdular.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Kabe'nin anahtarını getirmesi için, Bilal-i Habeşî'yi Osman b. Talha'ya gönderdi.
Bilal-i Habeşî, Osman'a gidip: "Resûlullah Aleyhisselam Kabe'nin anahtarını getirmeni sana emrediyor" dedi.
Osman b. Talha, "Olur!" diyerek, anası Sülâfe binti Sa'd'ın yanına gitti.
Bilal-i Habeşî, dönüp onun "Olur!" dediğini Peygamberimiz Aleyhisselama haber verdi ve oradaki mücahidlerin yanına oturdu.
Osman b. Talha, anasına-ki, o zaman anahtar onun yanında bulunuyordu- "Ey anacığım! Anahtarı bana ver!
Resûlullah Aleyhisselam bana adam gönderdi ve onu kendisine getirmemi emretti" dedi.
Sülâfe: "Kavminin şereflendiği, övündüğü birşeyi götürüp elinle teslim etmenden Allah'a sığınırım!
O, bu anahtarı, sizden alınca, hiçbir zaman size vermeyecektir!" dedi.
Osman b. Talha: "Vallahi, ya onu bana verirsin, ya da başka biri gelip onu senden zorla alır!" dedi.
Bunun üzerine Sülâfe, anahtarı belindeki uçkurunun içine sokup:
"Hangi adam buraya elini sokacak, onu alabilecek?!
Hayır!
Lât ve Uzzâya andolsun ki; anahtarı ona hiçbir zaman vermeyeceğim!" dedi.
Osman b. Talha: "Eğer sen bana emrolunan şeyi yapmaz, anahtarı vermezsen, ben de, kardeşim de öldürülürüm!" dedi.
Onların böylece konuştukları sırada, dışarıdan Hz. Ebu Bekir'le Hz. Ömer'in sesi duyuldu
Osman b. Talha'nın geciktiğini görünce, Hz. Ömer "Ey Osman! Yanıma çık!" diyerek seslendi.
Bunun üzerine, Osman'ın anası: "Ey oğulcuğum!
Al anahtarı!
Çünkü, onu benden senin alman, Teym oğullarından Ebu Bekir'in ve Adiyy oğullarından Ömer'in almasından daha iyi gelir!" dedi.
Osman b. Talha'nın gelmesi gecikince, Peygamberimiz Aleyhisselam ayağa kalkıp beklemeye ve sıkıntısından terlemeye başladı ve: "Osman'ın anasının, 'O sizden bu anahtarı alınca, artık hiçbir zaman onu size vermeyecektir!' dediğini sanıyorum" buyurdu.
Osman b. Talha anahtarı anasından alıp Peygamberimiz Aleyhisselama getirdi.
Onu uzatırken, Hz. Abbas ayağa kalktı ve: "Yâ Rasûlallah!
Babam, anam sana feda olsun!
Bunu, benim üzerimde, sikâye hizmetiyle birleştir!" deyince, Osman b. Talha elini geri çekti.
Bunun üzerine, Peygamberimiz Aleyhisselam:
"Ey Osman!
Anahtan bana getir, ver!" buyurdu.
Osman b. Talha: "Bunu sana Allah emaneti olarak veriyorum!" dedi.

 Kâbe Çevresindeki Putların Yıktırılışı 

Kabe'nin çevresinde, tapılmak üzere dikilmiş, kurşunla berkitilmiş 360 put bulunuyordu.
Bunlar, Arap kabilelerine ait olup, zaman zaman gelinir, ziyaret edilir, kendileri için kurbanlar kesilirdi.
Cebrail Aleyhisselam, Peygamberimiz Aleyhisselama: "Asanı eline alıp dokun onlara!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, elindeki asa ile putlara birer birer dokunuyor ve: "Hak geldi, bâtıl yok olup gitti!
Hak geldi.
Yok olan bâtıl, ne yoktan birşey var edebilir, ne de yok olanı diriltebilir!" buyuruyordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam asâ ile dokundukça, putlar yüzlerinin ve arkalarının üzerlerine düşüy­orlardı!
Onlardan; Peygamberimiz Aleyhisselamın yüzüne işaret ettiği put kafasının üzerine, kafasına dokunduğu da yüzünün üzerine yıkılıyordu !
Dokunulup da yere yıkılmadık put kalmadı.

Bilal-i Habeşî'nin Kâbe Üzerinde Ezan Okumasından Müşriklerin Tedirgin Olmaları 

Peygamberimiz Aleyhisselam; öğle vakti girince, Kabe'nin üzerine çıkıp ezan okumasını, Bilal-i Habeşî'ye emretti.
Kureyş müşriklerinin ileri gelenlerinden birçokları, öldürülmelerinden korkarak dağların başlarına kaçmışlar ve gizlenmişlerdi.
Onlardan, eman dileyen bazılarına da eman verilmiş bulunuyordu.
Ezan okunduğu sırada, Ebu Süfyan b. Harb, Attâb b. Esîd, Haris b. Hişam ve daha başkaları, Kabe'nin yanında oturuyorlardı.
Bilal-i Habeşî sesini olanca gücüyle yükselterek ezan okumaya başladı.
Kureyşlilerden bazıları: "Ey Allah'ın kulları!
Kabe'nin üzerinde ezan okumak, bu kara köleye mi düştü?!" dediler.
Bazısı da, Allah'ın ona gazab edeceğini ve bu işi değiştireceğini söylediler.
"Eşhedü enne Muhammederresûlullah = Şehâdet ederim ki, Muhammed Allah'ın resûlüdür!" şehadeti üzerine, Ebu Cehil'in kızı Cüveyriyye: "Hayatıma yemin ederim ki; senin adın, sanın yükseldi!
Namazı kılarız, amma, vallahi, sevdiklerimizi öldürenleri hiçbir zaman sevmeyeceğiz!
Muhammed'e gelen peygamberlik, babama da gelmişti!
Fakat, o bunu reddetmiş, kavmine aykırı davranmak istememişti!" dedi.
Halid b. Esîd: "Kim bu seslenen?" diye sordu.
"Bilal b.Rebah!" dediler.
Halid b. Esîd: "Ebu Bekir'in Habeşli kölesi mi?" diye sordu.
"Evet!" dediler.
Halid b. Esîd: "Nerede sesleniyor?" diye sordu.
"Kabe'nin üzerinde!" dediler.
Halid b. Esîd: "Onu Kabe'nin üzerine Ebu Talha oğulları mı çıkardı?" diye sordu.
"Evet!" dediler.
Halid b. Esîd: "O neler söylüyor?" diye sordu.
"'Eşhedü en lâ ilahe illallah ve eşhedü enne Muhammeden resûlullah=Şehadet ederim ki; Allah'tan başka hiçbir ilah yoktur!
Yine şehadet ederim ki; Muhammed Allah'ın kulu ve resûlüdür!' diyor" dediler.
Halid b. Esîd: "Allah'a şükürler olsun ki; babam Üseyd'i [Esîd'i] öldürdü de, ona bu günü göstermemek, şu hoşlanmayacağı sesi 
işittirmemek lutfunda bulundu!" dedi.
Esîd, Mekke'nin fethinden bir gün önce ölmüştü.
Haris b. Hişam: "Vallahi, onun gerçekten peygamber olduğunu bilseydim, muhakkak, kendisine tâbi olurdum!" dedi.
Haris b. Hişam'a: "Muhammed'in putları adamlara nasıl kırdırdığını ve şu kara köleyi Kabe'nin üzerinde nasıl bağırt­tığını görmüyor musun?" denildiği zaman da: "Eğer Allah böyle olmasını istemeseydi, elbette onu değiştirirdi!" dedi.
Hakem b. Ebi'l-Âs: "Vallahi, bu, büyük bir hadisedir: Benî Cumahların kölesi çıksın da, Ebu Talhalara ait Beytullah üzerinde anırsın!?
Olur şey değil!" dedi.
Süheyl b. Amr: "Eğer Allah buna gazaplanırsa, muhakkak, onu değiştirir!
Eğer buna razı olursa, onu yerleştirir!" dedi.
Ebu Süfyan b. Harb ise: "Ben birşey söylemeyeceğim!
Eğer birşey söyleyecek olursam, şu kumlar, söylediğimi Muhammed'e haber verirler!" dedi.
Cebrail Aleyhisselam, gelip, bunların söylediklerini Peygamberimiz Aleyhisselama haber verdi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, onların yanına varıp üzerlerine dikildi ve: "Ben sizin söylediklerinizi biliyorum.
Ey filan!
Sen şöyle söyledin!
Ey filan!
Sen şöyle söyledin!
Ey filan!
Sen de şöyle söyledin!" buyurarak, onların söylediklerini kendilerine birer birer haber verdi.
Ebu Süfyan: "Yâ Rasûlallah!
İyi ki, ben birşey söylemedim!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam gülümsedi.
Haris b. Hişam ile Attâb b. Esîd: "Biz şehadet ederiz ki; sen Allah'ın Resûlüsün!
Çünkü, vallahi, bu söylediklerimize, yanımızdakilerden başka hiç kimse vâkıf değildi!
Söylediklerimiz, sana herhalde Allah tarafından haber verilmiştir!" dediler.

Yıkılan Putların Kırılacaklarının Kırılışı ve Yakılacaklarının Yakılışı 

Peygamberimiz Aleyhisselam; öğle namazını kıldıktan sonra, Kabe çevresindeki bütün putların biraraya toplanarak yakılacak olanlarının yakılmasını, kırılacak olanların kırılmasını emretti, emri yerine getirildi.
Bu hususta söylenen bir şiirde: "Sen Mekke'nin fethinde putları kırdıkları gün, Muhammed (Aleyhisselam)ı ve ordusunu bir görseydin, Allah'ın nurunun nasıl parıldadığını, şirkin, küfrün yüzünü karanlıkların nasıl bürüdüğünü görürdün!" denilmiştir. 

Peygamberimiz Aleyhisselamın Ümmü Hani'nin Evinde Fetih Namazı Kılışı 

Putların yıkılışı, kırılışı sırasında, Peygamberimiz Aleyhisselamın saçı, sakalı çok tozlanmıştı.
Peygamberimiz Aleyhisselam, amcası Ebu Talib'in kızı Ümmü Hani'nin evine gitti. 
Orada, Hz. Fâtıma'nın getirdiği örtü ile siperlenerek yıkandı.
Ümmü Hani de; Peygamberimiz Aleyhisselamın, Fetih günü olan Cuma günü evine gelip guslettik­ten sonra sekiz rekat namaz kıldığını bildirmiştir.
Bu namaz, fetih namazı idi.
Kumandanlar bir memleketi, bir kaleyi fethettikleri zaman, 
bu namazı kılarlardı.
Sa'd b. Ebi Vakkas da, Medâin'i fethettiği ve Kisrâ'nın eyvanına girdiği zaman, orada bu namazı kılmıştı.
Fetih namazı sekiz rekat olup, bunda ne selamla aralarını ayırma, ne imamla birlikte (cemaatla) kılma, ne de açıktan kıraat vardır.
Taberî'ye göre, bu namaz sünnettir.
Peygamberimiz Aleyhisselamın kıldığı sekiz rekattan ikisi, Mekke'nin fethine şükür içindi.
İkisi, kuşluk namazına başlangıçtı.
Dördü de, öteden beri kılageldiği kuşluk namazı idi.
Peygamberimiz Aleyhisselam Ümmü Hani'nin evine vardığı zaman, Ümmü Hani: "Yâ Rasûlallah!
Kocamdan, akrabam olan bazı kimseler, bana sığınmış bulunuyorlar.
Ali b. Ebu Talib ise, Allah yolunda hiçbir kınayıcının kınamasına kulak asmayacağını söylemiştir.
Ali'nin bunların yerini öğrenip kendilerini öldüreceğinden korkuyorum.
Ümmü Hani'nin evine girenlere, sığınanlara, Allah'ın Kelamını dinleyip Resûlüne iman edinceye kadar eman verildiğini açıklasan?" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ümmü Hani'nin eman verdiğine, biz de eman verdik!" buyurdu.
Sonra da, Ümmü Hani'ye: "Senin yanında, yiyebileceğimiz birşey var mı?" diye sordu.
Ümmü Hani: "Yanımda kuru ekmek kırıntılarından başka birşey yok!
Onu da sana sunmaya utanırım!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Onu getir, suyun içine ufala!
Tuz da getir!" buyurdu ve: "Biraz da katık var mı?" diye sordu.
Ümmü Hani: "Yâ Rasûlallah!
Yanımda sirkeden başka birşey yok!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Getir onu!" buyurdu, yemeğinin üzerine döküp yedikten sonra, Yüce Allah'a şükretti.
Ümmü Haniye de: "Ne güzel katıktır sirke!
Ey Ümmü Hani!
Sirke bulunan ev yoksul olmaz!" buyurdu.

Mücahidlerin Fetih Gecesini Zikir ve İbadetle Geçirmeleri 

Mücahidler, Mekke'yi fethettikleri günün gecesinde, sabaha kadar tekbir, tehlil getirmekten, Kabe'yi tavaftan geri durmadılar.
Bunu gören Ebu Süfyan, karısı Hind'e: "Sen bunun Allah'tan olduğu kanaatinde misin?" diye sordu.
Hind: "Evet!
Bu, Allah tarafından olan bir iştir!" dedi.
Ertesi günü, sabaha çıkınca, Ebu Süfyan erkenden Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına geldi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, ona: "Sen Hind'e, 'Bunun Allah'tan olduğu kanaatinde misin?'diye sordun.
O da, 'Evet!
Bu, Allah tarafın­dan olan bir iştir!' dedi" buyurdu.
Ebu Süfyan: "Şehadet ederim ki; Sen Allah'ın Resûlüsün!
Varlığım Kudret Elinde bulunan Allah'a andolsun ki; bu sözümü Allah ile, Hind'den başka, insanlar­dan hiçbir kimse işitmemiştir!" dedi. 

Kâbe'nin İçindekiler ve Peygamberimiz Aleyhisselamın Kâbe'ye Girişi

Müşriklerin nazarında, putların en büyüğü olan Hübel putu, Kabe'ye hediye edilen şeylerin konulduğu kuyunun başında dikili bulunuyordu.
Bu put, kırmızı akikten yapılmıştı ve insan şeklinde idi.
Kureyşîler ona altından bir el yaptırmışlardı.
Hübel; Benî Bekrlerin, Maliklerin, Milkânların, Kinanelerle Kureyşîlerin putu idi .
Seferden dönen bir kimse, Kabe'yi tavaf edip Hübel'in yanında tıraş olduktan sonra ev halkının yanına varırdı.
Amr b. Luhayy, Hübel'i Mekke'ye getirip dikmiş ve ona tapmalarını, tazimde bulunmalarını halka emretmiştir.
Kader ve nasip oklarının çekim işi de, Hübel'in yanında, görevlisi tarafından yapılırdı.
Kureyş eşrafından Safvan b. Ümeyye, bu işe bakardı.
Kabe'nin içinde, Hübel putundan başka, İbrahim Aleyhisselamın kestiği koçun iki boynuzu da bulunuyordu.
O zaman, Kabe'nin altı direği vardı.
Bunlar iki sıra halinde idi.
Direkler yaldızla süslenmişti.
Kapıya doğru olan direkte Hz. Meryem'le kucağında İsa Aleyhisselamın sureti; Öteki direklerde de, peygamberlerin, meleklerin ve oklarla fal çeken ihtiyar bir adam şeklinde İbrahim Aleyhisselamın sureti, bir koç veya bir koç başı ile ağaçlar çizilmiş bulunuyordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Kabe anahtarcısı Osman b. Talha'dan anahtarı eline alıp Kabe'yi açtı.
Kabe'nin içinde putları; meleklerin ve meleklerden başkalarının. İbrahim Aleyhisselamın, İsmail Aleyhisselamın eliyle fal çeker bir şekilde tasvir edilmiş olduğunu görünce:
 "Allah bunları yapanları kahretsin!
Büyüğümüzü fal oku çeker bir halde tasvir etmişler!
İbrahim'in hal ve şanında fal okları çekmek yoktur!
Vallahi, o puta tapanlar da bilirlerdi ki, bu iki peygamber hiçbir zaman fal okları çekmemişlerdir!" buyurdu ve:
 "İbrahim, ne bir Yahudi, ne de bir Hıristiyandı.
Fakat, o, Allah'ı bir tanıyan, dosdoğru bir Müslümandı.
Müşriklerden değildi o!"
(Âl-i İmran: 67) mealli âyeti okudu.
Kabe'nin içindeki putları çıkarmasını ve suretleri gidermesini Hz. Ömer'e emretti.
Hz. Ömer, Kabe'ye girip, silmedik suret, kırmadık heykel bırakmadı.
Ancak, İbrahim Aleyhisselamın suretine dokunmadı.
İbrahim Aleyhisselam, çok yaşlı ve fal oku çeker bir biçimde çizilmişti.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Kabe'nin içine girip İbrahim Aleyhisselamın çizilmiş resminin çizilmediğini görünce:
"Ey Ömer! Ben sana, 'Hiçbir suret bırakmayacaksın!
Hepsini silip yok edeceksin!' diye emir ver­medim mi?!" buyurdu.
Hz. Ömer: "O, İbrahim'in sureti idi!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Sil onu da!" buyurdu.
Hz. Ömer, Kabe'de, bezle silip yok etmedik suret bırakmadı.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Kabe'nin kapısının üzerlerine kapatılmasını emretti; kapatıldı.
Kabe'nin içinde, uzunca bir müddet kaldılar.
Kabe'nin, Abdullah b. Zübeyr zamanında yıkılıp yaptırılmasından önceki durumuna göre;  Peygamberimiz Aleyhisselam Kabe'nin altı direğinden ikisi sağında, biri solunda, üçü de arkasında kalacak  ve Kabe'nin kapısı arkasına gelecek şekilde, ön sıradaki iki direk arasında, yeşil mermerin bulunduğu yamacındaki duvarla aralarında üç zira kadar aralık kalan yerde durup  iki rekat namaz kıldı.
Abdullah b. Ömer de, Kabe'ye girince, Kabe'nin kapısı arkasına gelmek üzere, yamacındaki duvara üç zira kalıncaya kadar ilerleyip, Bilal-i Habeşî'nin: "Resûlullah Aleyhisselam burada kıldı" diye gösterdiği yerde kılardı.
Kabe'nin içine girmek ve iki rekat namaz kılmak, müstehabdır.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Kabe'nin içinde namaz kıldıktan,
Kabe'nin her köşesini dolaşarak tekbir getirdikten, teşbih ve dua ettikten içeride uzunca bir müddet kaldıktan sonra, kapı açıldı.
Bilal-i Habeşî, kapının arkasında, ayakta durmakta idi.
İçeriye ilk dalan, Abdullah b. Ömer oldu.
Bilal-i Habeşî'yi kapının arkasında bulup, ona Peygamberimiz Aleyhisselamın nerede namaz kıldığını sordu, fakat kaç rekat kıldığını sormayı unuttu.
Bilal-i Habeşî, Peygamberimiz Aleyhisselamın namaz kıldığı yeri ona haber verdi.
O sırada, Kureyşîler Mescid-i Haram'a dolmuşlar,Kabe'nin çevresinde oturmuşlardı.
Peygamberimiz Aleyhisselamın ne yapacağını merakla bekliyorlardı.
Peygamberimiz Aleyhisselam Kabe'nin kapısının eşiğinde ayakta duruyor kapının sövelerine iki eliyle tutunuyordu.
Gün, fethin ikinci günü idi. 

Peygamberimiz Aleyhisselamın Birinci Fetih Hutbesi 

Peygamberimiz Aleyhisselam, üç kere tekbir getirdikten sonra:
"Hamd, Allah'a mahsustur.
Allah'tan başka ilah yoktur.
Yalnız O vardır.
O'nun hiçbir eşi, ortağı yoktur!
O, va'dini yerine getirdi.
Kuluna yardım etti.
Toplanan düşmanları, tek başına, bozguna uğrattı!
İyi biliniz ki; Cahiliye çağına ait olup, övünme vesilesi edinilegelen herşey, kan, mal dâvaları... bunların hepsi, şu ayaklarımın altında kalmış, kaldırılmıştır!
Ancak, Beytullah perdedarlığı (hicâbe) hizmeti ile hacılara su dağıtma (sikâye) hizmeti, bunun dışındadır.
Eski kan dâvaları kaldırılmış olmakla birlikte, bundan sonra bir cinayet vuku bulacak olursa, bilesiniz ki: Kamçı ve sopa ile yapılan ve yarı kasıtlı sayılan hata cinayetine ağır diyet ödenmesi gerekir ki, bu da, içlerinden kırkının karınlarında yavruları bulunmak şartıyla, yüz devedir.
Ey Kureyş cemaati!
Muhakkak ki, Allah, Cahiliye gururunu,Cahiliye atalarıyla (soy soplarıyla) övünüp büyüklenmeyi sizden kaldırmıştır!
Bütün insanlar Âdem'den, Âdem de topraktan yaratılmıştır.
İnsanlar iki kısım, iki sınıftır.
Bir kısmı mü'min ve müttakîdir; Allah katında değerli ve şereflidir.
Diğer kısmı ise azgındır, yaramazdır.
Bunlar, Allah katında da değersiz ve şerefsizdir!
Nitekim, Yüce Allah:  'Ey insanlar! Gerçekten, Biz, sizi bir erkekle bir kadından yarattık.
Birbirinizle tanışasınız diye, sizi büyük büyük topluluklara, küçük küçük kabilelere ayırdık.
Şüphe yok ki, sizin Allah katında en değerliniz, en şerefliniz, Allahtan en çok sakınanınızdır.
Allah herşeyi hakkıyla Bilen, herşeyden haberdar olandır!' buyuruyor.
Ey Kureyş cemaati!
Ey Mekkeliler!
Ne dersiniz?
Şimdi, hakkınızda benim ne yapacağımı sanırsınız?" diye sordu.
Kureyşîler "Biz, senin hayır ve iyilik yapacağını sanır ve 'Sen hayır yapacaksın!' deriz.
Sen, kerem ve iyilik sahibi bir kardeş; kerem ve iyilik sahibi bir kardeş oğlusun!
Gücün yetti, iyi davran!" dediler.
Bunun üzerine, Peygamberimiz Aleyhisselam:
"Benim halimle sizin haliniz, Yusuf (Aleyhisselam)ın kardeşlerine dediği gibi olacaktır.
Yusuf (Aleyhisselam)ın kardeşlerine dediği gibi, ben de: 
'Size bugün hiçbir başa kakma ve ayıplama yoktur!
Allah sizi yarlıgasın!
O, Esirgeyicilerin En Esirgeyicisidir!'
[Yusuf: 92] diyorum.
Gidiniz!
Sizler, azad ve serbestsiniz!" buyurdu.
Yüce Allah o Kureyş müşriklerini eline düşürmüş, kendisine boyun eğdirmiş iken Peygamberimiz Aleyhisselam böylece onları bağışlamış, azadlamış, serbest bırakmıştır.
Bunun içindir ki, Mekkelilere"Tulekâ=Azadlanmışlar" adı vehimiştir.
Mekke fethedilip Peygamberimiz Aleyhisselam Kureyşîlerden Safvan b. Ümeyye'ye, Ebu Sütyan b. Harb'e, Haris b. Hişam'a haber saldığı gün, Hz. Ömer, kendi kendine: "Allah onlara hakim olma fırsatını bize vermiş bulunuyor.
Onların yapmış oldukları kötülükleri anlatayım, başlarına kakayım!" demişti.
Peygamberimiz Aleyhisselam onlara söylediklerini söyleyince, Hz. Ömer "Benden istemeyerek sâdır olan sözden pişmanlık duydum ve Resûlullah Aleyhisselamdan utandım!" demiştir.

Peygamberimiz Aleyhisselamınİkinci Fetih Hutbesi 

Peygamberimiz Aleyhisselam, yine Fethin ikinci günü,  öğle namazından sonra, Kabe'nin merdiveninde, arkası Kabe'ye dayalı olarak Allah'a hamdü senada bulunduktan sonra,  halka şöyle hitab etti: "Ey insanlar! Şüphe yok ki, Allah, göklerle yeri, güneş ile ayı yarattığı gün, Mekke'yi de haram ve dokunulmaz kılmıştır!
Burası, Allah'ın haram ve dokunulmaz kıldığı bir bölgedir.
Kıyamet gününe kadar da, haram ve dokunulmaz olarak kalacaktır!
Mekke'yi haram ve dokunulmaz kılan, Allah'tır.
Onu insanlar Harem kılmamışlardır.
Mekke'nin ganimetlerinden hiçbir şey bize helâl olmamıştır. 
Allah'a ve ahiret gününe inanan bir kimse için, Mekke Hareminde kan dökmek, ağaç kesmek helâl olmaz!
Mekke'de kan dökmek benden önce hiçbir kimse için helâl olmadığı gibi, benden sonra da, hiçbir kimse için helâl olmayacaktır.
Bana da, ancak, gündüzün belli bir saatinde helâl kılınmıştır.
Ki, bu da, Mekkelilerin ilahî gaz­abı haketmiş olmalarından ileri gelmiştir.
Şüphe yok ki, Fil'i Mekke'ye girmekten alıkoyan, tutan, Allahtır.
Mekkeliler üzerine, Resûlullah ile mü'minler de, ancak bir kez salınmışlardır.
İyi bilin ki; şu saatte Mekke benim için bile haramdır!
Mekke'nin bugünkü haramlığı, dünkü haramlığı haline dönmüştür!
Bu söylediklerimi, burada bulunanlar, burada bulunmayanlara ulaştırsın!
Şayet size biri çıkıp: 'Resûlullah burada çarpışma yapmıştı!' diyerek ruhsat yoluna kaçacak olursa, ona: 'Yüce Allah yalnız Resûlüne helâl kılmış, izin vermişti.
Size helâl kılmamış, izin vermemiştir!' deyiniz!
Mekke'nin av hayvanları ürkütülmez, kaçınılmaz!
Mekke'nin dikeni bile kesilmez!
Mekke'nin ağacına balta vurulmaz!
Yerdeki yitiği, uzanılıp alınmaz!
Meğerki, sahibini aramak için ola.
Mekke'nin yeşil otları biçilmez!" buyurdu.
Hz. Abbas: "Yâ Rasûlallah!
İzhırdan başka!' buyur!
Onu yasak dışında tut!
Çünkü, o, evlerimiz ve kabirlerimiz için gereklidir" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, kısa bir müddet sustuktan sonra: "İzhırdan başka!  Çünkü, onu biçmek helâldir.
Ey Huzâa cemaati!
Siz de artık adam öldürmekten ellerinizi çekiniz!
Ne yararı varsa, pek çok adam öldürülmüştür!
Üstelik, Hüzeyllerin adamını da siz öldürdünüz!
Vallahi, onun diyetini (siz ödemezseniz), ben ödeyeceğim!
Şu bulunduğum yerdeki andan sonra, kim öldürülürse, öldürülenin ailesi için, iki şeyden birini seçmek vardır Ya öldürenin kısas olarak öldürülmesini, Ya da öldürülenin diyetini (kan bedelini) ister!
Hiç şüphesiz, insanların Allah'a karşı en saygısızı, en taşkını, Allah'ın Hareminde adam öldüren, yahut kendi katilinden başkasını öldüren, ya da Cahiliye çağındaki öcünü almak için adam öldürendir!" buyurdu.
O sırada, adamın birisi ayağa kalktı ve: "Filan, benim oğlumdur.
Onun anası ile yatıp kalkmıştım!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, hitabesine şöyle devam etti:
"İslâmiyette insanın babasından veya baba tarafından akrabasından başkasına intisap etmesi diye birşey yoktur!
Cahiliye çağının kötü işleri silinip gitmiştir!
Doğan çocuk, döşeğin sahibine aittir!
Zânîye, esleb vardır!" buyurdu.
"Esleb nedir?" diye sorulunca, Peygamberimiz Aleyhisselam: "Mahrumluk demektir" buyurdu ve hitabesine şöyle devam etti:
"İddiasını isbatlamak için delil getirmek davacıya, yemin de inkâr edene düşer.
Ey insanlar!
Cahiliye çağında birtakım antlaşmalar yapılırdı.
Cahiliye çağında yapılmış olan antlaş­malara riayet ediniz!
İslâmiyet ona kuvvetten başka birşey eklemez.
İslâmiyette ne Cahiliye antlaşması vardır, ne de fetihten sonra hicret!
Fakat, cihad ve cihada niyet vardır.
Seferber edilmek istendiğiniz vakit, hemen seferber olunuz!
İslâmiyette Cahiliye çağı antlaşması ihdas etmeyiniz!
Müslüman Müslümanın kardeşidir.
Bütün Müslümanlar kardeştirler.
Müslümanlar, kendilerinden olmayanlara (düşmanlara) karşı bir eldirler; elbirliğiyle, topluca hareket ederler
Müslümanların kanları birbirine eşittir.
Zimmetlerini, onların en hafifleri, en uzaktakileri bile yerine getirmeye gayret ederler.
İyi biliniz ki; ne bir kâfir için bir mü'min ve Müslüman öldürülür, ne de onlardan taahhüt sahibi olan­ların taahhütlerinden dolayı, harbî olan kâfirler için öldürülürler.
Kâfirin diyeti, Müslüman diyetinin yarısıdır.
İyi biliniz ki; İslâmiyette değiş-tokuş yolu ile evlenme yoktur!
Kadın ne halasının, ne de teyzesinin üzerine nikahlanıp biraraya getirilebilir.
Kocasının izni olmadıkça onun malından birşey vermesi, kadın için helâl, caiz değildir.
Kadın, yanında bir mahremi bulunmadıkça, üç günlük yola gidemez.
İyi bilesiniz ki; vâris için, vasiyyete gerek yoktur!
Ayrı din sahipleri, birbirlerine vâris olamazlar.
Parmakların her birisinde diyet, onar onar devedir.
Kemiği görünen derin yaralardan her birisinde diyet, beşer beşer devedir.
Sabah namazından sonra, güneş doğuncaya kadar, namaz yoktur.
Zekat ve sadakaları teslim almak için, hayvanları bir yerden başka bir yere sürdürüp götürtmek yok­tur.
Zekat ve sadakalar, ancak, mal sahiplerinin yurtlarında teslim alınacaktır.
Sizi iki günün orucundan nehyederim: Biri Kurban Bayramı günü, diğeri de Ramazan Bayramı günü orucudur.
Sizi iki biçim giyimden de men ederim: Hiçbiriniz, ne ud, edeb yerleri açıkta kalacak biçimde sırt ve baldırlarını sarık ve benzeri bir bez parçasıyla sarsın, sarınsın!
Ne de, iki yanı kaldırılıp omuzlara atılın­ca ud, edeb yerleri açılacak biçimde bir atkıya bürünsün!
Ben size ancak anlayacağınız, tutacağınız yolu gösterdim!" buyurdu.
Yemen halkından Ebu Şah adında bir zât kalkıp: "Yâ Rasûlallah! Bunları, benim için, yazınız!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, ashabına: "Onun için, yazınız!" buyurdu
"Ebu Şah için yazdıkları nelerdi?" diye sorulunca, Evzâî: "Onun için, dinlemiş olduğu hutbe yazıldı" demiştir. 

Peygamberimiz Aleyhisselamın Hicâbe ve Sikâye Hızmetlerini Eski Görevlilerine Vermesi 

Peygamberimiz Aleyhisselam, hutbesini bitirdikten sonra, Mescid-i Haram'ın bir köşesine varıp otur­du.
Kabe'nin anahtarını elinde tutuyordu.
Hicâbe (Kabe'nin kayyımlığı) hizmetini Osman b. Talha'dan, sikâye (hacılara su dağıtıcılığı) hizme­tini de Hz. Abbas'tan geri almış bulunuyordu.
Hz. Abbas, Peygamberimiz Aleyhisselama elini uzatarak: "Yâ Rasûlallah! Babam, anam sana feda olsun! Hicâbe ile sikâye vazifelerini bizim üzerimizde birleştir!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ben size halkın Beytullah'a göndereceği örtü gibi şeylerden geçiminizi sağlayacağınız şeyi değil, hacıların su ihtiyaçlarını karşılamak üzere servetinizden harcayarak bu yüzden hayra ereceğiniz zah­metli şeyi veriyorum!" buyurdu ve sikâye vazifesini Hz. Abbas'a yeniden verdi.
Hz. Abbas'ın Taifte üzüm bağı vardı.
Gerek İslâmiyetten önce, gerek sonra, oradan kuru üzüm taşır, sunulacak Zemzemlerin içine ondan atılarak, hacılara ikram edilirdi.
Hz. Abbas'tan sonra, İbn Abbas da, onun oğlu da, ondan sonrakilerde, hep böyle yaparlardı.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Osman nerede?" diye sordu.
"Bana Osman'ı çağırınız!" buyurdu.
Hz. Osman (b. Affan), ayağa kalktı.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Bana Osman'ı çağırınız!" buyurarak emrini tekrarladı.
Bunun üzerine, Osman b. Talha ayağa kalktı
Peygamberimiz Aleyhisselam: 
"Şüphe yok ki, Allah, emanetleri ehil olanlara vermenizi, insanlar arasında hükmettiğiniz zaman, adaletle hükmetmenizi emreder"
(Nisa: 58) mealli âyeti okuyarak: "Ey Ebu Talha oğulları!
Yüce Allah'ın emanetini, sizde temelli kalmak ve dürüst hareket etmek üzere alınız!
Onu, zalim olmadıkça, hiç kimse elinizden alamaz!
Ey Osman!
Yüce Allah size Beytini (Kabe'sini) emanet ediyor!
Yüce Allah'ın emânetini alınız!
Ey Osman!
İşte, anahtarını al!
Bu gün, iyilik ve ahde vefa günüdür!" buyurdu.
Osman b. Talha anahtarı alıp gittiği sırada, Peygamberimiz Aleyhisselam arkasından ona seslendi.
Osman b. Talha dönüp gelince: "Sana vaktiyle söylemiş olduğum şey vuku bulmadı mı?" diye sordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Hicretten önce, Mekke'de bulunduğu sırada Osman b. Talha'yı İslâmiyete davet etmişti.
O zaman, Osman b. Talha: "Yâ Muhammedi Sen kavminin dinine aykırı davranmış ve ortaya yeni bir din çıkarmış bulunuyor­sun!
Doğrusu, benim sana tâbi olacağımı umman, şaşılacak şeydir!" demiş; Peygamberimiz Aleyhisselam bir gün de halk ile birlikte Kabe'nin içine girmek isteyince, Kabe'nin kayyımı olan Osman b. Talha Peygamberimiz Aleyhisselama karşı çok kaba ve katı davranmış, Kabe'ye girmesine engel olmuştu.
Peygamberimiz Aleyhisselam onun bu uygunsuz davranışını sükûnetle karşılamış ve: "Ey Osman!
Umarım ki; bir gün sen beni bu anahtarı nereye istersem koyacağım, kime istersem vereceğim bir mevkide de göreceksin!" buyurmuştu.
Osman b. Talha: "O zaman Kureyş mahvolmuş, kıymetten düşmüş olur!" demişti.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Bilakis, asıl o zaman Kureyş yaşayacak ve kıymetlenecektir!" buyurmuştu.
Osman b. Talha, vaktiyle kendisinin Peygamberimiz Aleyhisselama söylemiş olduğu sözünü ve Peygamberimiz Aleyhisselamın da kendisine söylemiş olduğu sözü hatırladı ve: "Şehadet ederim ki; sen, hiç şüphesiz, Allah'ın Resûlüsün!" dedi.

Ebu Ahmed'in Müşrikler Tarafından Gaspedilen Evleri Karşılığında 
Cennette Verilecek Köşke Razı Oluşu
Ebu Ahmed b. Cahş, Ebu Süfyan b. Harb'in damadı idi.

Peygamberimiz Aleyhisselamın Karşısında Titremeye Başlayan Adamı Teskin Edişi 

Fetih günü, Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına bir adam gelip konuşurken, kendisini birden bir titreme tutmuş, titremeye başlamıştı.
Peygamberimiz Aleyhisselam, ona: "Sakin ve ebsem ol!
Ben bir hükümdar, bir kral değilim!
Ben, ancak, güneşte kurutulmuş et parçaları yiyerek geçinmiş olan Kureyşîlerden bir kadının oğluyumdur" buyurdu

Mekkelilerin Peygamberimiz Aleyhisselama İslâmiyet Üzerine Bey'atları 

Peygamberimiz Aleyhisselam Mekkelileri İslâmiyet üzerine bey'at yapmaya davet etti.
Mekkeliler Peygamberimiz Aleyhisselama bey'at için toplanınca, Peygamberimiz Aleyhisselam Safa tepeciğinin üzerinde oturdu.
Hz. Ömer, Peygamberimiz Aleyhisselamın berisinde durdu ve halkın ellerini tutup, güçleri yettiği kadar Allah'ın ve Allah'ın Resûlünün buyruklarını dinleyecekleri ve itaat edecekleri hakkında, Peygamberimiz Aleyhisselama birer birer bey'atlarını aldı.
Peygamberimiz Aleyhisselamın bey'at almak üzere Mekke'nin yukarısındaki Sûku'l-Ganm'de,  Kam-ı Müskala yanında oturduğu da rivayet edilir.
Erkek kadın, büyük küçük bütün Mekkeliler, bey'at için geldiler.
Allah'a iman, Allahtan başka hiçbir ilah olmadığına ve Muhammed Aleyhisselamın Allah'ın kulu ve resûlü olduğuna şehadet etmek suretiyle, Peygamberimiz Aleyhisselama İslâmiyet üzer­ine bey'at ettiler.
Yüce Allah, hepsinden razı olsun!
Bey'at alınırken, Hz. Ömer, Peygamberimiz Aleyhisselamın buyruklarını bey'at edeceklere ulaştır­makta ve duyurmakta idi.
Bu bey'at, erkeklerin bey'atı idi.
Mücaşi' b. Mes'ud derki: "Mekke fethedildikten sonra, kardeşimle birlikle, Peygamber Aleyhisselamın yanına gittim ve: 'Yâ Rasûlallah! Medine'ye hicret etmek üzere bey'at için kardeşimi sana getirdim!' dedim.
Resûlullah Aleyhisselam: 'Artık, hicretin hükmü daha önce hicret edenlere ait olarak geçti.
Mekke'nin fethinden sonra, hicret yoktur!' buyurdu.
Kendisine: 'Öyleyse, hangi şey üzerine bey'atmı alacaksın?' diye sordum.
'İslâmiyet, iman ve cihad üzerine!' buyurdu." 

Ebu Kuhâfe'nin Peygamberimiz Aleyhisselama Getirilip Bey'at Ettirilişi 

Hz. Ebu Bekir, babası Ebu Kuhâfe'nin elinden tutup yedenek Mescid-i Haram'a getirdi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, onu görünce: "Şeyhi evinde bıraksaydın, buraya kadar emendirmeseydin de, kendisinin yanına ben varsaydım olmaz mıydı?" buyurdu.
Hz. Ebu Bekir: "Yâ Rasûlallah!
Senin ona kadar yürümenden, onun sana kadar yürüyüp gelmesi, daha lâyık, daha uygundur!" dedi.
Ebu Kuhâfe gelince, Peygamberimiz Aleyhisselam, önüne oturtup onun göğsünü sığadı.
Sonra da, ona: "Ey Ebu Kuhâfe!
Müslüman ol, selamete er!" buyurdu.
Ebu Kuhâfe hemen Müslüman oldu, şehadet getirdi.
Allah ondan razı olsun!  

Ebu Leheb'in Oğulları Utbe ve Muattib'in Getirtilip Bey'at Ettirilişi 

Peygamberimiz Aleyhisselam, amcası Hz. Abbas'a: "Kardeşin Ebu Leheb'in iki oğlu Utbe ve Muattib nerede kaldılar?
Onları göremedim!?" diye sordu.
Hz. Abbas: "Herhalde, Kureyş müşriklerinden uzaklara çekip gidenlerle birlikte onlarda gidip uzaklaşmışlardır!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Onları bulup bana getir!" buyurdu.
Hz. Abbas, hayvanına binip onları getirmeye gitti ve getirdi.
Peygamberimiz Aleyhisselam onları Müslümanlığa davet edince, onlar Müslüman oldular.
Peygamberimiz Aleyhisselam, onların Müslüman olmalarına çok sevindi.
Ellerinden tutup onları Mültezem'e götürdü.
Onlar için Allah'a dua ettikten sonra döndü.
Peygamberimiz Aleyhisselamın yüzünde sevinç görünüyordu.
Hz. Abbas: "Yâ Rasûlallah!
Allah seni sevindirsin!
Yüzünde sevinç görüyorum?" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Evet! Amcamın şu oğullarını benim için bağışlamasını Rabbimden diledim.
O da bağışladı!" buyur­du. 

Mekkeli Kadınların Peygamberimiz Aleyhisselama Bey'at Ettirilişi

Kureyş erkeklerinin bey'atları bitince, Kureyş kadınları takım takım gelip Peygamberimiz Aleyhisselama bey'at ettiler.
Ümmü Hani binti Ebu Talib, Ümmü Habib binti Âs b. Ümeyye, Ervâ binti Ebi'l-lys (Âs), Âtike binti Ebi'l-lys ile, Affan b. Ebi'l-lys'ın kızı, gelip ilk bey'at eden kadınlar arasındaydı.
Ebu Süfyan b. Harb'in karısı Hind binti Utbe, İkrime b. Ebu Cehil'in karısı Ümmü Hakîm binti Haris b. Hişam, Safvan b. Ümeyye'nin karısı Begüm binti Muazzel, Fâhite binti Velid b. Mugîre, Hind Reyta binti Münebbih b. Haccac ve daha bazı Kureyş kadınları da, toplanarak, on kişilik birtakım halinde bey'at için Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına geldiler.
Peygamberimiz Aleyhisselamın yanında, zevcesi ile, kızı Hz. Fâtıma ve Abdulmuttalib oğulları kadınlarından bazıları da bulunuyordu.
Hz. Ömer; erkeklerin bey'atlarında olduğu gibi, Peygamberimiz Aleyhisselamın buyruklarını kadın­lara tebliğ edip ulaştırarak, onların da bey'atlarını aldı.
Ebu Süfyan b. Harb'in karısı Hind binti Utbe'nin de dediği gibi, bey'at sırasında Peygamberimiz Aleyhisselam Safa tepeciği üzerinde, Hz. Ömer de Peygamberimiz Aleyhisselamın berisinde bulunuyor, bey'at için buyurduklarını kadınlara ulaştırıyor, duyuruyordu.

Hind ve Kızkardeşinin Peygamberimiz Aleyhisselamla Konuşmaları 

Hind binti Utbe, kocası Ebu Süfyan'a: "Ben gidip Muhammed'e bey'at etmek istiyorum!" deyince, Ebu Süfyan: "Ben senin dün bu sözünü yalanlar davranışta bulunduğunu görmüştüm!?" dedi.
Hind: "Vallahi, şu Mescidde, bu geceden öncesine kadar, (Müslümanların yaptıkları gibi) Allah'a hakkıyla ibadet yapıldığını görmedim!
Vallahi, onlar geceyi namaz kılarak geçiriyorlar!" dedi.
Ebu Süfyan: "Sen yapacağın şeyi muhakkak yaparsın!
Kavminden bir adamı yanına al da, bey'at etmeye onun­la birlikte git!" dedi.
Hind, tanınmamak için peçelenmiş, kılık kıyafet değiştirmişti. Tanınacağından, tanınırsa öldürüleceğinden korkuyor, Peygamberimiz Aleyhisselamdan uzakça duruyor, kendisini tanıtmamaya çalışıyordu.
Hind, kanının dökülmesi mubah sayılanlar arasında idi
Hind: "Yâ Rasûlallah!
El tutuşup sana bey'at edelim mi?" diye sordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ben kadınlarla el tutuşmam!
Benim yüz kadına birden hitab etmem, her kadına ayrı ayrı hitab etmem gibidir" buyurdu.
Peygamberimiz Aleyhisselam kadınlarla ancak sözle bey'at yapardı.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Hz. Ömer'e: "Söyle onlara: 'Allah'a hiçbir şeyi eş, ortak tutmamak üzere Resûlullaha bey'at edecekler!'" buyur­du.
Hind'in yanındaki Kureyş kadınları sustular, konuşmaktan kaçındılar.
Hind: "Vallahi, biz, kadın erkek bizler, putlara tapıp duruyorduk.
Senin erkeklerden almadığını gördüğümüz bir taahhüdü sen bizden alıyorsun!
Erkeklerden istemediğin bir taahhüdü kadınlardan ne diye istiyorsun?
Her ne ise, biz, söylememizi istediğin şeyi de söyleyeceğiz!
Ben iyice anlamışımdır ki; Allah ile birlikte başka mabudlar da olsaydı, başımıza gelenlerden bizi korurlardı!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam Hind'e baktı ve Hz. Ömer'e: "Söyle onlara: Hırsızlık da etmeyecekler!" buyurdu
Hind: 'Yâ Rasûlallah! (Kocam) Ebu Süfyan, pinti ve cimri bir adamdır!
Vallahi, ben, onun haberi olmadan, malından birşeyler çalıyordum!
Bu, benim için, helâl midir, değil midir; bilmiyorum.
Ebu Süfyan ne bana, ne de oğluma yeteri kadar birşey vermiyor!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Onun malından, kendine ve oğluna yetecek kadar birşey alabilirsin!" buyurdu.
Ebu Süfyan: "Senin geçmişteki çaldığın, geçti gitti.
Gelecekte çalacağın da, sana helâl olsun!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam gülümsedi, Hind'i yanına çağırdı  ve: "Demek, sen Hind binti Utbe'sin hâ?!" buyurdu.
Hind: "Evet! Allah'a şükürler olsun ki; kendisi için seçip beğendiği dinini üstün kılmıştır.
Ey Muhammed!
Muhakkak ki, bana rahmetin dokunacaktır!
Ben şimdi Allah'a inanmış bir kadınım!" dedi ve yüzünden peçesini açtı.
"Ben Hind binti Utbe'yim!
Allah geçmişleri bağışlar.
Sen de benim geçmişlerimi bağışla ki, Allah da seni bağışlasın!" dedi
Peygamberimiz Aleyhisselam, Hind'e: "Hoşgeldin!" buyurdu.
Hind: "Vallahi yâ Rasûlallah!
Dün, yeryüzünde senin çadırındakiler kadar zillete ve hakarete uğramasını özlediğim bir çadır halkı yoktu!
Bugün, sabaha çıkınca, senin çadırındakiler kadar izzet ve şerefe ermesini özlediğim bir çadır halkı yoktur!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Bu hal sende daha da çoğalsa gerektir!" buyurdu.
Fâtıma binti Utbe de: "Senin çadırın ve içindekiler kadar kin duyduğum ve Allah'ın yağmalatmasını arzuladığım bir çadır yoktu!
Fakat, şimdi bana senin çadırın ve içindekiler kadar sevdiğim ve Allah'ın mamur ve mübarek kıl­masını özlediğim bir çadır yoktur!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Öyledir!
Vallahi, ben kendisine çocuklarından, ana ve babalarından daha sevgili olmadıkça, hiçbiriniz, gerçekten iman etmiş olmazsınız!" buyurdu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Hz. Ömer'e döndü ve: "Söyle onlara: Zina etmeyecekler!" buyurdu.
Hind: "Yâ Rasûlallah!
Hür kadın zina eder mi hiç?!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Hayır!
Vallahi, hür bir kadın zina edemez!" buyurduktan sonra, Hz. Ömer'e: "Söyle onlara: Çocuklarını da öldürmeyecekler!" buyurdu.
Hind: "Vallahi, küçük iken, onları biz büyüttük, yetiştirdik.
Büyük iken, onları siz öldürdünüz
Sen bize Bedir günü öldürmedik çocuk bıraktın mı ki  onları öldürelim?!
Her ne ise, bu, sizin ve onların bileceği bir iş!" dedi.
Hz. Ömer, Hind'in: "Sen bize Bedir günü öldürmedik çocuk bıraktın mı ki?" sözüne o kadar güldü ki, az kalsın arkası­na devrilecekti!
Peygamberimiz Aleyhisselam ise, sadece gülümsedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Hz. Ömer'e: "Söyle onlara: Elleriyle ayakları arasından bir iftira düzüp getirmeyecekler!" buyurdu.
Hind: "Vallahi, iftira çok kötü birşeydir.
Bize ancak doğru yol ve ahlâkî faziletler emrolunuyor! dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Hz. Ömer'e: "Söyle onlara: Allah'a tâat ve kulluk sayılan işlerde Resûlullaha muhalefet ve itaatsizlik etmeyecek­lerdir!" buyurdu.
Hind: "Vallahi, şu meclisimizde, hakkımızdaki herhangi birşeyde sana itaatsizlik ve muhalefet edelim diye oturmadık!
Babam, anam sana feda olsun!
Sen bizi ne kadar şerefli, ne kadar güzel şeylere davet ettin!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam onlara Kur'ân-ı Kerîm okudu. 

Hind'in Peygamberimiz Aleyhisselama Oğlak Kebabı Hediye Edişi ve Koyunlarının ve Kuzulayıcılarının Bereketlenişi 

Mekke Evlerindeki Putların Kırılışı ve Bazı Şeylerin Yasaklanışı 

Mekke'de, umumî putlardan başka, her ailenin kendi evinde taptığı özel bir putu da vardı.
Bir kimse, yola çıkmak istediği ve hayvanına bineceği zaman, puta el yüz sürer; bu, onun yola çık­madan önce yapacağı iş olurdu.
Yoldan döndüğü zaman da, yine, puta el yüz sürer; bu, onun döndükten sonra, daha ailesini görme­den yaptığı ilk iş olurdu.
Yüce Allah, Muhammed Aleyhisselamı tevhid akidesiyle peygamber olarak gönderdiği zaman, Kureyşliler "Bütün ilahları bir tek ilah mı yapıyor?!
Doğrusu, bu, şaşılacak şey!" demişlerdi.
Cübeyr b. Mut'im der ki: "Mekke'nin fethedildiği günlerde, Resûlullah Aleyhisselamın münâdîsi (seslenicisi): 'Allah'a iman eden kişi, evinde kırmadık, yakmadık put bırakmasın!
Putların parası da haramdır!' diyerek seslendi.
Bundan önce, Mekke'de, onlara tapıldığını, çöl Araplarının onları satın alıp çadırlarına götürdük­lerini görürdüm.
Kureyşîlerden, evlerinde bir putu bulunmayan, evlerine girerken, evlerinden çıkarken ona teberrüken el sürmeyen kimse yoktu.
Mekke'de nida edildikten sonra, yeni Müslümanlar evlerindeki putları kırdılar."
Peygamberimiz Aleyhisselam, Mekke'de içkileri de döktürdü.
İçki küplerini kırdırdı.
İçki ve put alım satımını,  içki ve put, domuz, ölmüş hayvan eti bedelini yemeyi, kâhinlere ücret vermeyi... de yasakladı.

Mekkeli Çocuklar İçin Peygamberimiz Aleyhisselama Dua Ettirilişi 

Velid b. Ukbe der ki: "Resûlullah Aleyhisselam Mekke'yi fethettiği zaman, Mekkeliler çocuklarını Resûlullaha götürüyor, Resûlullah Aleyhisselam da onların başlarını sıvazlıyor, okşuyor, kendilerine dua ediyordu.

Peygamberimiz Aleyhisselamın Süheyl b. Amr'a Eman Verişi

Mekkelileri Peygamberimiz Aleyhisselamla çarpışmaya ayaklandırıp Handeme'de Halid b. Velid'e karşı koyan üç Kureyşliden birisi Süheyl b. Amr idi. 
Kendisi; yaptıkları muahede hükmünü çiğneyerek yüzlerini örtüp Benî Bekr'lerle birlikte Huzâaları uyurken kılıçtan geçiren Kureyşliler arasında idi.
Süheyl b. Amr der ki: "Resûlullah Aleyhisselam Mekke'ye girip hakim olduğu zaman, kendimi evime attım, kapımı üzer­ime kapattım!
Benim için Muhammed'den eman istesin diye, oğluma haber saldım.
Öldürülmeyeceğimden emin değildim: Muhammed'le ashabına karşı olan tutum ve davranışlarımı hatırladım.
Onlar katındaki duru­mumu düşündüm.
Benden daha kötü davranışlı bir kimse yoktu:
Resûlullah Aleyhisselamla hiç kimse karşılaşmazken, Hudeybiye günü ben karşılaşmış, muahedenameyi de zorlayıp istediğim biçimde yazdırmıştım.
Bedir ve Uhud savaşlarına ve Kureyşlilerin ona karşı olan her hareketine katılmıştım!..."
Abdullah b. Süheyl, babası için, Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına geldi ve: "Yâ Rasûlallah! Ona eman verecek misin?" diye sordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Evet! Ona Allah'ın emanı ile eman verilmiştir!
Evinden dışarı çıksın!" buyurduktan sonra, çevresinde bulunanlara: "Kim Süheyl b. Amr'a rastlarsa, ona dokunmasın!
Ona sert bakışla da bakmasın ki, o dışarı çıka­bilsin!
Andolsun ki; Süheyl, aklı ve şerefi olan bir adamdır.
Süheyl gibi kişiler, İslâmiyeti tanımaz ve takdir etmez olamazlar.
O, şimdiye kadar üzerinde durduğu şeylerin kendisi için hiç de yararlı olmadığını görmüş ve anlamış bulunuyordur!" buyurdu.
Abdullah b. Süheyl, babasının yanına gidip, Peygamberimiz Aleyhisselamın söylediklerini ona haber verdi.
Süheyl b. Amr: "Vallahi, o küçükken de, büyükken de, iyi, dürüst ve yararlı idi" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına gidip gelmeye başladı.
Peygamberimiz Aleyhisselamla birlikte, Huneyn gazasına gitti ve Ci'râne'ye gelince Müslüman oldu.
Allah ondan razı olsun!

Huvaytıb b. Abduluzzâ'nın Müslüman Oluşu 

Huvaytıb b. Abduluzzâ, Hudeybiye muahede ve musalahası yazısına şahit olduğu ve imzasını koy­duğu halde, bu muahede hükmünü çiğneyerek yüzünü kapatıp Benî Sekilerle birlikte Huzâaları uyurken kılıçtan geçiren Kureyşliler arasında idi.
Huvaytıb b. Abduluzzâ der ki: "...
Fetih yılı, Resûlullah Aleyhisselam Mekke'ye girince, son derecede korktum.
Hemen evimden dışarı çıktım.
Ev halkımı, içinde emniyette olabilecekleri yerlere dağıttım.
Kendim de, Avf'ın bahçesine kadar gittim.
Bahçeye girdiğim zaman, orada Ebu Zerri'l-Gıfârî ile karşılaştım.
Kendisiyle aramızda dostluk vardı.
Dostluk ise, tabiî ki, temelli olarak birbirlerini korumayı gerektirir. Onu görür görmez, kaçtım.
Bana: 'Ebu Muhammedi  diyerek seslendi.
'Buyur!' dedim.
Bana: 'Senin neyin var?
Sen ne için kaçıyorsun?' diye sordu.
Ona: 'Korkum var!' dedim.
Bana: 'Senin için korku yok!
Yüce Allah'ın emanıyla, sana eman verilmiştir!
Gel!' dedi.
Hemen, dönüp yanına vardım, selam verdim.
'Sana eman verilmiştir.
İstersen seni Resûlullah Aleyhisselamın huzuruna çıkarayım, istersen  evine kadar git!  dedi.
Kendisine: 'Benim için, evime kadar gitmeye imkân var mı ki?
Vallahi, evime sağ olarak kavuşacağımı san­mıyorum!
Ya yolda yakalanır, öldürülürüm, ya da evimde iken yanıma girilir, öldürülürüm ev halkım da, dağınık yerlerdedir' dedim.
Bana: 'Haydi, sen ev halkını bir yerde topla!
Seni evine ulaştırıncaya kadar, seninle birlikte geleceğim!' dedi ve benimle birlikte geldi.
Gelirken de: 'Huvaytıb'a eman verilmiştir!
Ona saldırılmayacak, dokunulmayacaktır!' diyerek sesleniyordu.
Ebu Zer, beni evime ulaştırdıktan sonra, dönüp Resûlullah Aleyhisselama gitti.
Durumu kendisine arzetti.
Resûlullah Aleyhisselam: 'Mekkelilerden, öldürülmelerini emrettiğim kimseler dışındaki herkese eman vermiş değil miydik?!' buyurdu.
Bunun üzerine, öldürülmeyeceğime iyice kanaat getirdim.
Ev halkımı da evlerine geri çevirdim.
Ebu Zer yanıma tekrar geldi ve bana: 'Ebu Muhammedi Sen her yerde geçip gittin!
Daha ne zamana kadar ve nereye kadar geçip gide­ceksin?!
Sen hayırlardan birçoğunu kaçırdın!
Geride kalan daha birçok hayır var!
Hemen Resûlullah Aleyhisselama git, Müslüman ol, selamete er!
Resûlullah Aleyhisselam insanların en iyisi, insanların akrabalık haklarını en çok gözeteni, insan­ların en hayırlısı, en ağırbaşlısı, en uslusu, en yumuşak huylusudur.
Onun şerefi, senin de şerefindir.
Onun güçlülüğü, üstünlüğü, senin de güçlülüğün, üstünlüğündür!' dedi.
Ebu Zer'e: 'Öyleyse, ben seninle birlikte çıkar, ona giderim' dedim.
Hemen, onunla birlikte yola çıkıp Ebtah'ta bulunan Resûlullahın yanına vardım.
Ebu Bekir ve Ömer de, onun yanında bulunuyordu.
Resûlullah Aleyhisselamın başucunda durdum.
Ebu Zer'e: 'Ona selam verileceği zaman ne söylenir?' diye sordum.
Ebu Zer: 'Esselâmu aleyke eyyühennebiyyü ve rahmetullâhi ve berekâtüh = Allah'ın selamı, rahmet ve bereketleri üzerine olsun ey peygamber, de!' dedi.
Resûlullaha böyle söyleyerek selam verdim.
Resûlullah da: 'Ve aleykesselâm Huvaytıb! = Senin üzerine de olsun Huvaytıb!' buyurdu.
Hemen: 'Eşhedü en lâ ilahe illallah ve enneke Resûlullah=Şehadet ederim ki; Allah'tan başka hiçbir ilah yok­tur!
Hiç şüphesiz, sen de Allah'ın Resûlüsün!' dedim.
Bunun üzerine, Resûlullah Aleyhisselam:
'Hamd olsun o Allah'a ki, seni hidayete, doğru yola erdirdi! buyurdu ve Müslüman olmama sevin­di. "
Allah ondan razı olsun! 

İkrime b. Ebu Cehil'e Eman Verilişi ve Kendisinin Müslüman Oluşu 

İkrime b. Ebu Cehil'in zevcesi Ümmü Hakîım binti Haris, akıllı bir kadındı.
Mekke fethedildiği zaman, içlerinde Hind binti Utbe'nin de bulunduğu, Kureyş kadınlarından on kişi­lik bir topluluk halinde gelip Peygamberimiz Aleyhisselama bey'at ederek Müslüman olduktan sonra: "Yâ Rasûlallah! İkrime senden korkarak kaçtı.
Kendisini senin öldüreceğinden korkuyor.
Ona eman versen?" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ona eman verilmiştir!" buyurdu.
Ümmü Hakîm Hatun, kocası için Peygamberimiz Aleyhisselamdan eman alınca, onu aramaya gidip getirmek için de izin istedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam izin verdi.
Ümmü Hakim, Rumî uşağını yanına alarak yola çıktı.
Yolda uşağı ona sarkıntılığa yeltendi.
Ümmü Hakîm, Âkke halkından bir cemaatin yanına varıncaya kadar onu oyaladı.
Orada, uşağına karşı onlardan yardım istedi.
Onlar da uşağı iple sımsıkı bağladılar.
Ümmü Hakîm, İkrimeye, Tihâme sahillerinden bir sahilde, gemiye bindiği bir sırada yetişti.
İkrime der ki: "Gemiye binip Habeşe'ye kavuşmak istiyordum.
Binmek için, geminin yanına vardım.
Gemici, bana: 'Ey Allah'ın kulu!
Allah'a şerik koşulan şeyleri bırakıp Allah'ı bir tanımadıkça gemime binme!
Bunu yapmazsan, geminin içinde helak olacağımızdan korkarım!' dedi.
Kendisine: 'Allah'a şerik koşulan şeyleri bırakıp Allah'ı bir tanımayan hiç kimse gemiye binemez mi?' diye sor­dum.
Gemici: 'Evet! Allah'a karşı ihlaslı olmadıkça, hiç kimse gemiye binemez!' dedi."
İkrime gemide oturduğu yerden seslice Lâtve Uzzâ adını anınca, gemici: "Şurada hiç kimsenin Allahtan başka hiçbir şeye dua etmesi caiz ve doğru olamaz!
Allah'a karşı ihlaslı ol!
Başkasını araya karıştırma!" dedi.
İkrime: "Peki! Ne diyeyim?" diye sordu.
Gemici: "'Allah'tan başka ilah yoktur!' de!
Çünkü, burada Allah'tan başkası yarar vermez!" dedi.
İkrime: "Galiba, bu, Muhammed'in bizi imana davet ettiği İlah olsa gerekli  Halbuki, ben bu yüzden kaçmıştım!
Muhammed'in getirip kabul etmeye bizi davet ettiği ve üzerinde anlasam ayarak kendisinden ayrıldığım şey de budur!
Vallahi, o denizde İlahımız ise, muhakkak, karada da İlahımızdır!
Vallahi, o denizde bir olursa, her halde, karada da birdir!" dedi.
O sırada, çıkan fırtına gemiyi altüst ediyordu!
Gemici, gemi halkına: "İlahınıza ihlaslı olunuz: O'ndan başka hiçbir şey, felâketi başımızdan savamaz!" dedi.
İkrime, gemi halkının Allah'a dua ve birliğini ikrar ettiklerini görünce, onlara: "Bunu ne için yapıyorsunuz?" diye sordu.
"Burada Allah'tan başkası yarar vermez!" dediler.
İkrime: "Denizde Allah'a ihlaslı olmadıkça beni hiçbir şey kurtaramazsa, karada da ondan başkası kurtara­maz!
Ey Allah'ım! Boynumun borcu olsun: Eğer sen beni içinde bulunduğum tehlikeden kurtarırsan, Muhammed'e gidip elimi onun eline koyarak bey'at edeyim
Beni geri çeviriniz  Allah'a yemin ederim ki; ben artık Muhammed'in yanına döneceğim!" dedi.
İkrime der ki: "İşte bunun üzerinedir ki, İslâmiyeti anlamaya başladım ve İslâmiyet sevgisi kalbime düştü!"
Ümmü Hakîm de, o sırada, yanlarına varmış bulunuyordu.
İkrime'ye: "Ey amcamın oğlu!
Ben sana insanların akraba haklarını en çok gözeteni, insanların en iyisi ve en hayırlısı olan zâtın yanından geldim!
Kendini boş yere helak etme!
Sen bunun üzerinde dur!
Sonunda gerçeği kavrayacak ve anlayacaksın!
Hem, ben senin için  Muhammed Resûlullah Aleyhisselamdan  eman da almış bulunuyorum!
Sen emniyettesin!" dedi.
İkrime: "Sen bu işi yapabildin mi?" diye sordu.
Ümmü Hakîm: "Evet! Ben kendisiyle konuştum.
Sana eman verdi" dedi.
İkrime: "Rumî uşağının bir kötülüğü ile karşılaştın mı?" diye sordu.
Ümmü Hakîm onun kendisine yapmak istediği kötülüğü haber verince, İkrime vurup onu öldürdü.
Ümmü Hakîm, İkrime'nin temas isteğini: "Sen kâfirsin!
Ben Müslüman bir kadınım!" diyerek reddetti.
İkrime: "Seni benden geri durduran şey, herhalde, büyük birşey olsa gerek!" dedi.
İkrime, Ümmü Hakîm ile birlikte Mekke'ye döndü.
Mekke'ye yaklaştıkları sırada, Peygamberimiz Aleyhisselam, ashabına: "İkrime, sizin yanınıza, mü'min ve muhacir olarak geliyor!
Sakın, onun babasına kötü söz söylemeyiniz!
Çünkü, ölüye kötü söz söylemek diriyi üzer, ölüye birşey erişmez!" buyurdu.
İkrime Peygamberimiz Aleyhisselamın çadırının kapısına gelip eriştiği, Peygamberimiz Aleyhisselam onu gördüğü zaman, onun gelişine sevincinden dolayı hemen sıçrayıp ayağa kalktı ve yanına doğru vardı
Onu kucakladı.
Ona üç kere:  "Hoşgeldin süvari muhacir!" buyurdu.
Sonra, oturdu.
İkrime ile Ümmü Hakîm de, Peygamberimiz Aleyhisselamın önüne oturdular.
Ümmü Hakîm'in yüzü peçeli idi.
İkrime: "Yâ Muhammed!
Bu zevcem senin bana eman verdiğini söyledi!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Doğru söylemişin Sana eman verilmiştir!" buyurdu
İkrime: "Yâ Muhammed!
Sen beni nelere davet ediyorsun?" diye sordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ben seni Allah'tan başka hiçbir ilah olmadığına ve benim de Resûlullah olduğuma şehadet etm­eye, Namaz kılmaya, Zekat vermeye, Oruç tutmaya, Haccetmeye, Ve şöyle şöyle yapmaya davet ediyorum!" buyurup, İslâmiyet esaslarını ve İslâm ahlâkını saydı.
İkrime: "Vallahi, sen ancak hak ve gerçek olana, güzel ve iyi birşeye davet ediyorsun!
Vallahi, davet ettiğin şeylere davete başlamadan önce de, sen içimizde sözü en doğru olanımız, iyi­lik yönünden de en iyimizdin!
Ben şehadet ederim ki; Allah'tan başka hiçbir ilah yoktur.
O'nun eşi, ortağı da yoktur!
Yine şehadet ederim ki; Muhammed Allah'ın kulu ve resûlüdür!
Sen ki, Allah'ın kulu ve resûlüsün!
İnsanların en iyisi, en doğrusu ve en vefalısısın!" dedi.
İkrime, bunları söylerken, Peygamberimiz Aleyhisselamdan utandığından dolayı, başını önüne eğmiş bulunuyordu.
İkrime'nin Müslüman oluşu Peygamberimiz Aleyhisselamı sevindindi.
İkrime: "Yâ Rasûlallah!
Bildiğinin hayırlısını bana öğret, işlememi de emret! sen bana hayırlı olan şeyi öğret de, ben onu söyleyeyim" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "'Şehadet ederim ki; Allah'tan başka hiçbir ilah yoktur!
Ve yine şehadet ederim ki; Muhammed Allah'ın kulu ve resûlüdür! dersin!
Allah yolunda cihad edersin!" buyurdu.
İkrime: "Bundan sonra, ne diyeyim?" diye sordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "'Allah'ı şahit tutarım ve burada bulunanları da şahit tutarım ki; ben Müslümanım, muhacirim ve mücahidim dersin!" buyurdu.
İkrime de, öyle söyledi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ben, bugün benden dilediğin şeyi, senden başka kimseye vermediğim şeyi sana vereceğim!"buyurdu.
İkrime: "Yâ Rasûlallah  Sana karşı yaptığım bütün düşmanlıklar, müşrikliğin yayılması ve üstün gelmesi arzusuyla  sana karşı attığım bütün adımlar, sana karşı geldiğim bütün yerler, senin yüzüne karşı veya arkandan sarf ettiğim bütün sözler için bana Allahtan mağfiret dilemeni istiyorum!" dedi.
Bunun üzerine, Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ey Allah'ım!
Onun bana karşı yaptığı büyük düşmanlıklardandı.
Senin yolundan çevirmek maksadıyla  gittiği, içinde erişeceği yere kadar adım attığı ve bununla da Senin nurunu söndürmeyi arzu­ladığı her yerdeki tutum ve davranışlarından doğan günahlarını bağışla!
Onun, aleyhimde, yüzüme karşı veya arkamdan işlediği bütün kötülükleri de bağışla!" diyerek dua etti.
İkrime: "Razı oldum yâ Rasûlallah!
Amma, vallahi, yâ Rasûlallah!
Allah'ın kullarını Allah'ın yolundan çevirmek için harcadığımın iki katını Allah yolunda harcamadıkça, Allah yolundan çevirmek için yaptığım savaşların iki katını da Allah yolunda yapmadıkça, geri durmayacağım!" dedi
Hz. Âişe derki: "Resûlullah Aleyhisselam: 'Uyurken rüyamda Ebu Cehil'in yanıma gelip bana bey'at ettiğini görür gibi oldum!' buyurmuştu. (Ebu Cehil'in yeğeni)
Halid b. Velid, Müslüman olunca: 'Yâ Rasûlallah!
Halid'in Müslüman olmasıyla, Allah senin rüyanı doğruladı' denildi.
Resûlullah Aleyhisselam: 'Muhakkak ki, ondan başkası Müslüman olacaktır!' buyurdu.
Nihayet, İkrime b. Ebu Cehil Müslüman oldu ve bu, Resûlullah Aleyhisselamın rüyasını doğru­ladı ."
Başka bir rivayette de; Peygamberimiz Aleyhisselam rüyasında Cennete girince, orada hoşuna giden bir hurma ağacı görmüştü.
"Bu kimindir?" diye sorup da; "Ebu Cehil'indir!" denilince, bu çok ağırına gitmiş, kendi kendine: "Cennette Ebu Cehil'in hurma ağacı nasıl olabilir?
Vallahi, o hiçbir zaman Cennete giremez!" demişti.
Hz. Ümmü Seleme de: "Resûlullah Aleyhisselam: 'Cennette Ebu Cehil'e ait (olduğu söylenen) bir hurma ağacı gördüm!' buyurmuştu.
İkrime b. Ebu Cehil Müslüman olunca da, bana: 'Ey Ümmü Seleme! Ebu Cehil'e ait (olduğu söylenen) Cennette gördüğüm o hurma ağacı, işte budur!' buyurdu" demişti.
İkrime, Müslüman olduktan sonra, Mekke'de Kureyşîlerin evlerinden hangi evde put bulunduğunu işitirse, hemen gider, onu kırardı.
Halbuki, daha önce Cahiliye çağında put yapıp satanların başı idi.
İkrime iyi bir Müslümandı.
Müslümanların iyilerindendi.
Mushafı eline alır, yüzüne gözüne sürer ve: "Rabbimin Kelamı, Rabbimin Kitabı!" diyerek ağlardı.
Yüce Allah ondan razı olsun! 

Hâris b. Hişam'ın Müslüman Oluşu 

Hâris b. Hişam, Ebu Cehil'in kardeşi ve Halid b. Velid'in de amcasının oğlu idi.
Kureyşilerin eşrafındandı.
Peygamberimiz Aleyhisselam onun Cahiliye çağında konukları ağırladığını, halka yemekler yedirdiğini anar ve: "Allah'ın onu İslâmiyete hidayet etmesini ne kadar arzu ederdim!" buyururdu.
Peygamberimiz Aleyhisselamin amcası Ebu Talib'in kızı ve Hz. Ali'nin kızkardeşi (ablası) Ümmü Hani, Hübeyre b. Ebi Vehb el-Mahzumî'nin nikâhlısı idi.
Akrabasından dolayı kendisine akraba olan Haris b. Hişam ile Züheyrb. Ebi Ümeyye, Mekke'nin fethi günü, Ümmü Hani'nin evine geldiler ve: "Biz senin himayene giriyoruz!" dediler.
Ümmü Hani, onlara: "Olur!" dedi.
O sırada, Hz. Ali atlı ve tepeden tımağa kadar silahlanmış olarak Ümmü Hani'nin evine geldi.
Ümmü Hani, Hz. Ali'yi tanıyamadı.
Ona: "Ben Resûlullah Aleyhisselamın amcasının kızıyım!" dedi.
Hz. Ali miğferini yukarı kaldırıp yüzünü açınca, Ümmü Hani "Kardeşim!" diyerek onu kucakladı, selamladı.
Hz. Ali, Ümmü Hani'nin yanındaki müşrikleri görünce, öldürmek için kılıcını sıyırıp onların üzerler­ine yürüdü ve: "Öldüreceğim onları!" dedi.
Ümmü Hani: "Ey kardeşim!
Sen bana bu işi yapar mısın?!" dedi ve hemen onların üzerlerine bir örtü örttü.
Hz. Ali: "Sen iki müşriği mi koruyorsun?!
Çekil onların yanından!" dedi.
Ümmü Hani: "Vallahi, sen onları öldüremezsin!
Öldürmeye benden başlamadıkça!" dedi.
Bunun üzerine, Hz. Ali birşey yapmadan çıkıp gitti.
Ümmü Hani de, onların üzerlerine kapısını kilitledi ve: "Hiç korkmayınız!" dedi.
Durumu arzetmek üzere, Mekke'nin yukarısındaki Bathâya, Hacun'a kadar gitti.
Peygamberimiz Aleyhisselamı orada bulamadı.
Hz. Fâtıma'yı buldu.
Ona: "Anamın oğlu Ali'nin elinden ne çektiğimi bir bilsen!
Bana kocamdan akraba olan müşriklerden iki kişiyi himayeme almıştım.
Ali öldürmek için kılıcını sıyırıp onların üzerlerine yürüdü!" dedi.
Hz. Fâtıma: "Demek, sen iki müşriği himayene aldın hâ?" dedi.
Hz. Fâtıma'nın bu sözü, Ümmü Hani'ye, Hz. Ali'nin davranışından daha ağır geldi.
O sırada Peygamberimiz Aleyhisselam oraya çıkageldi.
Peygamberimiz Aleyhisselamın üstü başı tozlarım işti.
Peygamberimiz Aleyhisselam, çadırında, bir leğenin içinde yıkandı.
Yıkanıncaya kadar, Hz. Fâtıma da elbisesini Peygamberimiz Aleyhisselamın çevresinde tutarak Peygamberimiz Aleyhisselamı siperledi.
Peygamberimiz Aleyhisselam elbisesini giydi ve sekiz rekat kuşluk namazı kıldı.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Ümmü Hani'yi görünce: "Kim bu?" diye sordu.
Ümmü Hani: "Yâ Rasûlallah!
Ben Ümmü Haniyim!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ey Ümmü Hani Fâhite!
Hoşgeldin!" dedi ve: "Sen ne için geldin?" diye sordu. Ümmü Hani: "Yâ Rasûlallah!
Anamın oğlu Ali'nin elinden ne çektiğimi bir bilsen!
Az kalsın elinden kurtulamaya­caktım!
Kocamdan akrabam ve müşrik olan iki kişiye eman vermiş, kendilerini himayeme almıştım.
Anamın oğlu Ali, üzerlerine yürüyüp onlan öldürmek istedi!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Onun böyle davranması, uygun olmamış!
Senin himayene aldığın, bizim de himayemizdedir!
Senin eman verdiğine, biz de eman vermişizdir!
Onlar öldürülmeyeceklerdir!" buyurdu.
Bunun üzerine, Ümmü Hani hemen evine dönüp durumu onlara bildirdi ve: "İsterseniz burada oturun, isterseniz evlerinize dönün!" dedi.
Onlar, Ümmü Hani'nin evinde iki gün oturduktan sonra, kendi evlerine döndüler.
Haris b. Hişam derki: "Müşriklerin kendisine karşı koydukları her yerde Resûlullah Aleyhisselamın beni de görmüş bulun­masına rağmen bana gösterdiği iyiliği ve merhameti hatırladıkça, beni görmesinden utanır olmuştum.
Mescid-i Haram'a girdiği sırada, kendisine rastladım.
Beni güleryüzle karşıladı.
Yanına varıncaya kadar, ayakta durdu.
Selam verdim ve hemen Cenab-ı Hakk'ın birliğine şehadet getirip Müslüman oldum.
Bunun üzerine, Resûlullah Aleyhisselam; 'Hamd olsun O Allah'a ki, sana doğru yolu gösterdi.
İslâmiyeti nasip etti.
Senin gibi bir adam İslâmiyeti tanımaz ve takdir etmez olamaz!
Vallahi, zannetmem ki, İslâmiyet gibi bir din, tanınmaz ve takdir edilmez olsun!' buyurdu."
Haris b. Hişam; kalbleri İslâmiyete ısındırılmak için kollanılan kişiler arasında iken, Müslümanlığını güzelleştirmiş, ashabın üstünlerinden ve hayırlılarından olmuştur.
Yüce Allah ondan razı olsun!
Haris b. Hişam'ın oğlu Abdurrahman der ki: "Haris b. Hişam: 'Yâ Rasûlallah!
Bana birşey haber ver ki, ona sımsıkı sarılayım?' demişti.
Resûlullah Aleyhisselam, diline eliyle işaret ederek: 'Buna sahip ol!' buyurdu.
Aradan çok geçmeden, onun en az konuşan bir adam olduğunu gördüm.
Halbuki, ondan daha zeki ve anlayışlısı, atıp tutmaya başladığı zaman da ondan şiddetlisi, hiddetlisi yoktur. 

Şair Abdullah b. Zibârâ'nın Necran'dan Gelip Müslüman Oluşu 

Mekke fethedilince, Abdullah b. Zibârâ, öldürüleceğinden korkarak, Ümmü Hani'nin kocası Hübeyre b. Ebi Vehb ile birlikte Necran'a kadar kaçtı ve Necran kalesine girdi.
Orada, kendilerine: "Arkanızdakilerden ne haber var?" diye sordukları zaman: "Kureyşîleri soruyorsanız, Muhammed Mekke'ye girdi.
Kureyşîler de öldürüldüler!
Vallahi, öyle sanıyoruz ki, Muhammed bu kalenize kadarda ilerleyip gelecektir!" dediler.
Belharisler ile Kilablar, kalelerinin bozuk, yıkık yerlerini onardılar ve yaylım hayvanlarını topladılar.
Şair Hassan b. Sabit'in söylemiş olduğu bir tek beyit, Abdullah b. Zibârâyı uyarmaya, umutlandır­maya ve Mekke'ye geri çevirmeye yetti.
Abdullah b. Zibârâ, Hassan b. Sabit'in beytini alıp da Mekke'ye, Peygamberimiz Aleyhisselamin yanına gitmeye hazırlanınca, Hübeyre b. Ebi Vehb: "Ey amcamın oğlu! Sen nereye gitmek istiyorsun?" diye sordu.
Abdullah b. Zibârâ: "Vallahi, Muhammed'in yanına gitmek istiyorum!" dedi.
Hübeyre b. Ebi Vehb: "Ona tâbi olmayı mı istiyorsun?" diye sordu.
Abdullah b. Zibârâ: "Evet! Vallahi!" dedi.
Hübeyre b. Ebi Vehb: "Keşke ben senden başkasını yoldaş edinmiş olsaydım!
Vallahi, zannetmem ki, sen Muhammed'e temelli bağlı kalasın!" dedi.
Abdullah b. Zibârâ: "Bu, senin görüşündür!
İnsanların en hayırlısı ve en iyisi olan amcamın oğlunu bırakıp da, ne için Benî Haris b. Ka'bların yanlarında oturalım?!" dedi.
Necran'dan ayrılıp Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına geldi.
Abdullah b. Zibârâ gelirken, Peygamberimiz Aleyhisselam ashabıyla birlikte oturuyordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, onu görünce: "İşte İbn Zibârâ!
Yüzünde İslâmiyet nuru parlıyor!" buyurdu.
Abdullah b. Zibârâ, Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına gelip ayakta durdu ve: "Selam olsun sana ey Allah'ın Resûlü!
Şehadet ederim ki; Allah'tan başka hiçbir ilah yoktur!
Şüphesiz ki, sen de, O'nun kulu ve resûlüsün!
Hamd olsun O Allah'a ki, beni İslâmiyete hidayet edip kavuşturdu.
Ben, sana karşı, ata, deveye binerek veya yürüyerek düşmanlık yapmaktan geri durmamış; sonra da, senden korkup Necran'a kaçmıştım.
İslâmiyete hiçbir zaman yaklaşmamak istiyordum.
Yüce Allah ise, benim için, istediğimden daha hayırlısını diledi ve onun sevgisini gönlüme düşürünce, içinde yuvarlandığım dalâlet ve sapkınlıkları; hiçbir yarar vermez, kendisine kimin taptığını, kimin tapmadığını bilmez bir taş parçası karşısında akıl sahibinin tapınmasındaki ve ona kurbanlar kesmesindeki manasızlığı ve boşluğu düşünebildim!" dedi ve yapmış olduğu bütün kötülüklerden dolayı Peygamberimiz Aleyhisselamdan özür ve af diledi, özrü kabul edildi. Allah ondan razı olsun!
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Hamd olsun O Allah'a ki, sana İslâmiyeti bahşetti.
Şüphe yok ki, İslâmiyet kendisinden önce yapılanları siler!" buyurdu.
Abdullah b. Zibârâ, İslâm amelleriyle Müslümanlığını güzelleştirdi.
Abdullah b. Zibârâ'nın arkadaşı Hübeyre b. Ebi Vehb ise, Necran'da oturdu.
Orada müşrik olarak ölüp gitti. 

 Abdullah b. Sa'd b. Ebi Serh'in Özür Dileyişi ve Müslümanlığa Dönüşü 

Abdullah b. Sa'd b. Ebi Şerh de, Kabe'nin örtüsü altında bile olsa öldürülmesi emnedilenler,  kanı helâl sayılanlar arasında idi.
Mekke fethedilince, kaçıp Hz. Osman'a sığınmıştı.
Abdullah b. Sa'd'ın annesi, Hz. Osman'ı emzirmişti.
Bunun için, Abdullah b. Sa'd, Hz. Osman'ın sütkardeşi idi.
Abdullah b. Sa'd, Hz. Osman'a: "Ben vallahi seni seçtim.
Beni şurada tut!
Muhammed'e git, benim hakkımda kendisiyle konuş!
Muhammed beni görürse gözlerimi oyar!
Çünkü, benim suçum, suçların en büyüğüdür!
İşlemiş bulunduğum suçtan pişmanlık duymuş, tevbe etmiş bulunuyorum!" dedi.
Hz. Osman: "Hayır!
Ben seni yanıma alır, giderim" dedi.
Abdullah b. Sa'd: "Vallahi, o, beni görecek olursak, muhakkak boynumu vurdurur!
Benim yüzüme bakmaz!
O, benim kanımın dökülmesini helâl saymıştı.
Onun ashabı da, beni öldürmek için, her yerde arıyorlar!" dedi.
Gerçekten de, o her yerde sıkı sıkı aranılıp duruyordu.
Hz. Osman, olağanüstü durum yatışıncaya kadar, Abdullah b. Sa'd'ı sakladı.
Sonra, ona: "Haydi, gel!
Sen benim yanımda git!
İnşaallah, Resûlullah Aleyhisselam seni öldürmez!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Hz. Osman'ın hiçbir dileğini dinlememezlik etmezdi
Hz. Osman, elinden tutup Abdullah b. Sa'd'ı Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına götürdü, önünde durdular ve: "Yâ Rasûlallah! Bunun anası bunu yürütür, beni sırtında taşırdı.
Bunun sütünü keser, beni emzirirdi.
Bunu bırakır, bana iyilik eder, hediye verirdi.
Bunu, anasının benim üzerimdeki iyilikleri için, bana bağışla!
Yâ Rasûlallah!
Halka verdiğin genişliği, emanı, İbn Ebi Serh'e de ver!" dedi ve Abdullah b. Sa'd'ın elini tutup Peygamberimiz Aleyhisselama uzattı.
Peygamberimiz Aleyhisselam, boynunu ve yüzünü ondan başka tarafa çevirdi.
Hz. Osman İbn Ebi Serh'in elini tekrar Peygamberimiz Aleyhisselama uzattı.
Peygamberimiz Aleyhisselam, yine, yüzünü ondan başka tarafa çevirdi.
Hz. Osman İbn Ebi Serh'in elini tekrar Peygamberimiz Aleyhisselama uzattı.
Peygamberimiz Aleyhisselam ondan yüzünü başka tarafa çevirdikçe, Hz. Osman o yana varıp karşısında duruyor ve dileğini tekrarlıyordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam İbn Ebi Serh'ten tekrar tekrar yüz çevirmek, ona eman vermemekle, birisinin hemen kalkıp onun boynunu vurmasını istiyordu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, bu iş için hiç kimsenin kalkmadığını gördü.
Hz. Osman ise, Peygamberimiz Aleyhisselamın başını öptü ve: "Yâ Rasûlallah! Babam, anam sana feda olsun!
Şunun beyatını  al!" diyerek, üzerine düştükçe düştü.
Abdullah b. Sa'd b. Ebi Şerh için af ve eman diledi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, uzunca bir müddet sustuktan sonra: "Olur!" buyurdu.
Başını kaldırıp Abdullah b. Sa'd'a üç kere baktı.
Sonra, bey'atını aldı.
Hz. Osman Abdullah b. Sa'd'la dönüp gittikten sonra, Peygamberimiz Aleyhisselam, çevrelerindeki sahabilerine dönüp:
"Ben ancak bazınız kalkıp onun yanına varsın da boynunu vursun diye sustum.
Bey'atını almaktan ellerimi çektiğimi görünce, eman vermeden, kalkıp o fâsıkı öldürecek, içinizde anlayışlı birkimse yok mu idi?!
Bunu yapmaktan sizi alıkoyan ne idi?!" buyurdu.
Bir Ensarî, İbn Ebi Serh'i, görürse, öldürmeyi adamıştı.
İbn Ebi Şerh Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına Hz. Osman'la geldiği zaman, Ensarî kılıcı elinde, ayakta duruyor; İbn Ebi Serh'i öldürmesi için Peygamberimiz Aleyhisselamın işaretini bekliyordu.
Hz. Osman'ın kayırmasıyla İbn Ebi Şerh kurtulup gidince, Peygamberimiz Aleyhisselam, Ensarîye: "Adağını yerine getirsen olmaz mı idi?!" buyurdu.
Ensarî: "Yâ Rasûlallah! İki elim kılıcımda, ayak üzeri duruyor, onu öldürmek için bana ne zaman işaret ede­ceksiniz diye bekliyordum!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "İşaret, hıyanettir!
Peygamber için, işaret etmek yoktur!" buyurdu.
Daha başkaları da: "Yâ Rasûlallah!
Biz, senin kalbinde olanı bilmiyorduk ki?
Keşke bize gözünle işaret ediverseydin,  onu öldürdük!" dediler.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ben işaretle kimseyi öldürtmem
Peygamber işaretle adam öldürtmez!
Gözucuyla işaret etmek hiçbir peygambere yaraşmaz!" buyurdu.
Abdullah b. Sa'd b. Ebi Şerh, Peygamberimiz Aleyhisselamı gördükçe, utancından kaçar dururdu.
Hz. Osman, Peygamberimiz Aleyhisselama: "Babam, anam sana feda olsun!
Anasının oğlu Abdullah'ın seni her görüşünde senden nasıl kaçtığını bir görseydin!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam gülümsedi ve: "Onun bey'atını almadım mı?
Kendisine eman vermedim mi?" diye sordu.
Hz. Osman: "Evet yâ Rasûlallah!
Fakat, o, Müslüman olduğu zaman işlediği suçun büyüklüğünü düşünüyor da, senin yüzüne bakmaktan utanıyor!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "İslâmiyet kendinden önce işlenmiş olan kötülükleri siler!" buyurdu.
Hz. Osman hemen dönüp bunu Abdullah b. Sa'd'a haber verdi.
Bunun üzerine, Abdullah b. Sa'd, halk ile birlikte Peygamberimiz Aleyhisselama gider, gelir, selam verirdi.
Abdullah b. Sa'd, yeniden Müslüman olduktan sonra, İslâmiyet amelleri ile Müslümanlığını güzelleştirmiş; ölünceye kadar, kendisinde kötü bir tutum ve davranış görülmemiş  sadece hayır ve fazilet, iyi hallilik ve dindarlık görülmüş,  fitneden, daima kaçınır olmuş ve: "Ey Allah'ım! Benim en son amelimi sabah namazı yap!" diyerek dua etmiş durmuştur. Bir gün, abdest alıp sabah namazına durmuş, birinci rekatta Fatiha ile Adiyât sûresini okumuş, ikin­ci rekatın sonunda sağ tarafına selam vermiş, sol tarafına selam verirken ruhu kabzolunmustur.
Allah ondan razı olsun. 

Peygamberimiz Aleyhisselamın Safvan b. Ümeyye'ye Eman Verişi 

Kureyş müşriklerinin ileri gelenlerinden Safvan b. Umeyye; Cidde'den gemiye binip Yemen'e gitmek üzere Mekke'den kaçmış. Şuaybe'ye ulaşmıştı.
Ashabdan Umeyr b. Vehb, Peygamberimiz Aleyhisselama: "Ey Allah'ın Peygamberin  Safvan b. Ümeyye benim kavmimin seyyididir.
Kendisini denize atmak için kaçıp gitmiş bulunuyor.
Senin kendisine eman vermeyeceğinden korkuyor.
Babam, anam sana feda olsun!
Ha ona da eman ver, ne olur?
Allah'ın salât ü selamı senin üzerine olsun!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Ona eman verilmiştir!" buyurdu
Umeyr b. Vehb, Safvan'ın izi sıra yola çıktı ve kendisine yetişti.
Safvan'ın yanında Yesar adındaki uşağından başka kimse yoktu.
Safvan, uşağına: "Yazıklar olsun sana!
Bak, kimi görüyorsun?" diye sordu.
Uşak: "Bu, Umeyr b.Vehb'dir!" dedi.
Safvan: "Ben Umeyrl ne yapayım?
Vallahi, o ancak beni öldürmek maksadıyla gelmiştir.
Kendisi bana karşı Muhammed'e yardım etmiş, onun peşine takılmış bulunuyor!" dedikten sonra, Umeyr'e: "Ey Umeyr! Bana yaptıkların daha yetmedi mi?
Hem borcunu ve ailenin geçimini bana yükledin, hem de gelip beni öldürmek istiyorsun!?" dedi.
Umeyr b. Vehb: "Babam, anam sana feda olsun!
Allah'tan kork, Allahtan kork da, kendini helak etmekten sakın!
İşte, sana Resûlullah Aleyhisselamdan eman da getirmiş bulunuyorum!" dedi.
Safvan: "Yazıklar olsun sana!
Sen benden uzak dur!
Benimle konuşma!
Çünkü, sen yalancısın!
Olmayacak şeyi uyduruyorsun!" dedi.
Umeyr b. Vehb: "Ey Safvan!
Babam, anam sana feda olsun.
Ben, sana, insanların en iyisinin ve akraba haklarını en çok gözeteninin yanından geliyorum!
Resûlullah Aleyhisselam sana eman verdi!" dedi.
Safvan: "Hayır! Vallahi, bana ondan tanıyacağım bir alâmet getirmedikçe, seninle birlikte dönmem!" dedi.
Bunun üzerine, Umeyr b. Vehb, Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına döndü ve: "Yâ Rasûlallah! Safvan'a gittim.
O senden kaçıyor ve kendisini öldürmek istiyordu.
Ona senin eman verdiğini söyledim.
'Bana, ondan, tanıyacağım bir alâmet getirmedikçe, geri dönmem!' dedi.
Yâ Rasûlallah!
Kendisine eman verdiğini anlayacağı bir alâmet ver bana!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Al sarığımı!" buyurdu
Peygamberimiz Aleyhisselamın verdiği sarık, Mekke'ye girerken başına sarmış olduğu, Yemen bezinden sarığı idi.
Umeyr b. Vehb, Safvan'a Peygamberimiz Aleyhisselamının sarığını götürdü ]
Ona: "Ey Safvan!
Babam, anam sana feda olsun!
Ben, sana, insanların en hayırlısının, akraba haklarını en çok gözeteninin, insanların en iyisinin, insanların en sabırlısı, en uslusunun yanından geliyorum.
Amcanın oğlunun şerefi senin şerefindir!
Onun üstünlüğü senin üstünlüğündür.
Onun hükümranlığı senin hükümranlığındır.
O, senin atalarının, babalarının oğludur.
Kendisi hakkındaki tutum ve davranışlarında Allah'tan korkmanı sana hatırlatırım!" dedi.
Safvan: "Ben öldürülmekten korkuyorum!" dedi.
Umeyr b. Vehb: "O seni İslâmiyete davet ediyor.
Kabul edersen ne âlâ!
Kabul etmezsen, sana iki ay mühlet vermiş, tercih hakkı tanımıştır.
O, insanların en vefalısı ve en iyisidir.
Mekke'ye girerken sarınıp bir ucunu arkasına salmış olduğu sarığını sana göndermiştir" dedi ve: "Onu görsen, tanır mısın?" diye sordu.
Safvan "Evet!" deyince Umeyr b. Vehb sarığı çıkarıp ona gösterdi.
Safvan: "Evet! Aynen onun sarığıdır!" dedi  ve Umeyrle birlikte dönüp Mekke'ye geldi.
O sırada, Peygamberimiz Aleyhisselam, Mescid-i Haram'da Müslümanlara ikindi namazını kıldırıy­ordu.
Orada, ayakta durdular.
Safvan, Umeyr b. Vehb'e: "Müslümanlar gece ve gündüzde kaç namaz kılarlar?" diye sordu.
Umeyr b. Vehb: "Beş namaz!" dedi.
Safvan: "Bu namazları onlara Muhammed mi kıldırır?" diye sordu.
Umeyr b. Vehb: "Evet!" dedi
Peygamberimiz Aleyhisselam selam vererek namazını bitirince, Safvan b. Ümeyye, bağırarak: "Ey Muhammed! Umeyr b. Vehb, bana senin sarığını getirdi.
Beni senin yanına gelmeye çağırdığını,İslâmiyet işini kabul edersem ne âlâ, etmezsem bana iki ay mühlet verip tercih hakkı tanıdığını söyledi" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Doğru söylemiş!" buyurdu.
Safvan b. Ümeyye: "Bana bu hususta iki ay mühlet var, tercih hakkı tanı!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Sana bu hususta iki ay değil, dört ay mühlet verilmiş, tercih hakkı tanınmıştır
İn hayvandan!" buyurdu.
Bunun üzerine, Safvan hayvanından indi.

Enes b. Züneym ed-Di'lî'nin Suçunun Affedilişi

Huzâa süvarileri Medine'ye gelerek Kureyşîlerle Benî Bekrlere karşı Peygamberimiz Aleyhisselamın yardım va'dini alıp dönecekleri sırada: "Yâ Rasûlallah! Enes b. Züneymü'd-Di'lî seni şiirle hicv ve tahkir etti!" demişler, Peygamberimiz Aleyhisselam da onun kanını heder ve helâl kılmıştı.
Enes b.Züneym, bunu haber alınca, söylediği uzun bir şiirle Peygamberimiz Aleyhisselamdan özür ve af diledi.
Benî Bekrlerden Nüfâse oğullarının lideri Nevfel b. Muaviyetü'd-Di'lî bu hususta Peygamberimiz Aleyhisselamla konuşup: "Yâ Rasûlallah! Sen affetmekte insanların başında gelirsin!
Bizden hiçbir kimse, sana düşmanlık ve eziyet yapmamıştır.
Biz cehalet içinde bulunuyor, neyi tutacağımızı, neyi bırakacağımızı bilmiyorduk.
Nihayet, Allah bizi mahv ve helak olmaktan senin sayende doğru yola hidayet etti.
Huzâa süvarileri onun aleyhinde sana çok yalan söylemişler!" dedi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Bırak Huzâa süvarilerini!
Biz Tihâme'de, yakından veya uzaktan, bize Huzâalardan daha çok iyiliği dokunan bir kimse görmedik!" buyurdu.
Nevfel b. Muaviye sustu.
Susunca, Peygamberimiz Aleyhisselam: "Affettim onu!" buyurdu.
Nevfel b. Muaviye: "Babam, anam sana feda olsun!" dedi.

Peygamberimiz Aleyhisselamın Ordu İhtiyacı İçin Mekkeli Üç Zenginden Ödünç Para Alışı

Mekke fethedilince, Peygamberimiz Aleyhisselam: "Mekke'nin ganimetlerinden hiçbir şey bize helâl kılınmıştır!" buyurduğu için, Mekke'den ganimet olarak birşey alınmamıştı.
İslâm ordusunun zarurî ihtiyaçlarını karşılamak gerekiyor ve bu da, bir hayli paraya bağlı bulunuyordu.
Bunun için, Peygamberimiz Aleyhisselam, Mekke zenginlerinden kıntar Safvan b. Ümeyye'den ödünç ve borç olarak 50.000 dirhem,
Abdullah b. Ebi Rebia'dan 40.000 dirhem,
Huvaytıb b. Abduluzzâ'dan da 40.000 dirhem gümüş para isteyip aldı.
Bunu, muhtaç olan mücahidler arasından bölüştürdü.
İhtiyaçlarına göre: her birine 50 dirhem veya daha az ya da daha çok düştü.
Benî Cezîme harekâtının tazminatını da bununla karşıladı.
Peygamberimiz Aleyhisselam; Mekkelilere olan bu borcunu, Hevâzin savaşı ganimetinden tamamıyla ödemişti ve: "Ödüncün karşılığı, ancak, onu ödemek ve teşekkür etmektir!" buyurmuştur.

İşkence ile Dininden Döndürülen Cebr'in Yeniden Müslüman Oluşu

Cebr, Yahudi olup, Abduddar oğullarının kölesi idi.
Abdullah b. Sa'd b. Ebi Şerh Müslümanlıktan dönüp Mekke'ye kaçınca, daha evine girmeden, Cebrin Müslüman olduğunu efendilerine haber vermiş; onlar da, Cebr'i işkencenin en ağırına uğratarak, söyletmek istediklerini zorla söyletmişler, onu Müslümanlıktan döndürmüşlerdi.
Peygamberimiz Aleyhisselam Mekke'yi fethettiği zaman, Cebr gelip başından geçenleri Peygamberimiz Aleyhisselama anlattı ve buna da Abdullah b. Sa'd b. Ebi Serh'in sebeb olduğunu haber verdi.
Peygamberimiz Aleyhisselam Cebr'i efendilerinden satın alıp azad etti.
Kendisini Benî Âmirlerden şerefli bir kadınla da evlendirdi.
Kendisine geçimlik de verdi.

Mekke'nin Fethinde Haram Kılınan, Yasaklanan Şeyler

Cabir b. Abdullah'ın bildirdiğine göre; Peygamberimiz Aleyhisselam, Fetih yılında, Mekke'de: "Hiç şüphe yok ki; Allah ve Resûlü hamrı (şarabı), Lâşeyi, Domuzu, Putları satmayı haram kıldı!" buyurmuştur.
"Yâ Rasûlallah!
Ölü hayvanların iç yağlarının hükmünden bize haber ver.
Çünkü, onlarla gemiler boyanıyor, deriler yağlanıyor.
Halk onlardan kandil yakıyor" denildi.
Peygamberimiz Aleyhisselam: "Hayır! O da haramdır.
Allah Yahudilerin belâsını versin!
Allah kendilerine ölü hayvanların iç yağlarını haram kılınca, onu erittikten sonra satıp, parasını yediler!" buyurdu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Mekke'nin fethinde kadınlarla muta suretiyle belirli ve kısa bir süre için evlenmeyi de yasakladı.

Peygamberimiz Aleyhisselamın Mekke'de Kaldığı Müddetçe Namazlarını Seferî Olarak Kıldığı, Kıldırdığı

Peygamberimiz Aleyhisselam, Mekke'de Hacun'daki çadırında kalmakta ve herzaman için Mescid-i Haram'a gidip gelmekte idi.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Mekke'de kaldığı müddetçe de, dört rekatlı farzları seferî olarak, kısaltıp ikişer rekat kılmış ve kıldırmıştır.

Saîd b. Saîd'in Mekke Çarşısı Müfettişliğine Tayin Edilişi

Peygamberimiz Aleyhisselaım, Mekke'yi fethettiği zaman, Saîd b. Saîd b. As'ı Mekke çarşısına müfettiş olarak tayin etti.

Mekke Çevresindeki Putların Yok Edilmeleri İçin Birlikler Gönderilişi

Peygamberimiz Aleyhisselam; Mekke'yi fethettikten sonra, Ramazan'ın yirmisine rastlayan Cuma günü, her tarafa askerî birlikler gönderdi ve İslâmiyete uymayan herşeyi değiştirmelerini onlara emretti.
1. Hişam b. Âs, 200 kişilik bir birlikle Yelemlem taraflarına,
2. Halid b. Saîd b. As, 300 kişilik bir birlikle Ürene taraflarına,
3. Halid b. Velid, arkadaşlarından 30 kişilik bir süvari birliğiyle Uzzâ putuna gitti.
Halid b. Velid Uzzâ Putunu Kesti
Amr b. Âs Süva' Putunu Yıktı
Sa'd b. Zeyd el-Eşhelî Menat Putunu Yıktı

Amr b. Selimetü'l-Cermî'nin Müslüman ve Küçük Yaşta Kavminin İmamı Oluşu

Amr b. Selimetü'l-Cermî der ki: "Biz, halkın yol uğrağı olan bir su başında bulunuyorduk.
Gelen geçen kervanlar,Resûlullah Aleyhisselamın yanından dönen insanlar bize uğrarlardı.
Biz de, onlara: 'Ne oluyor insanlara?
Ne oluyor insanlara?
Ne yapıyor şu zât?
Ne oldu şu iş? diye sorardık.
Onlar da: Kendisini Allah'ın peygamber olarak gönderdiği ve kendisine şu şu âyet veya sûreleri vahyettiği söyleniyor! derlerdi.
Ben de, onların yanına sokulur o kelamları (Kur'ân-ı Kerîm âyet veya sûrelerini)dinler, ezberlerdim.
Onlardan, dinleyip de ezberlemediğim yoktu.
Böylece, Kur'ân-ı Kerîm'den pek çok âyet ve sûreleri ezberlemiştim.
Sanki, onlar kalbime yapışmış bulunuyordu.
Arap kabileleri halkı, Müslüman olmak için, Mekke'nin fethini bekliyorlar ve: 'Onu kavmi olan Kureyşîlerle başbaşa bırakınız!
Eğer o kavmine galebe çalarsa, kendisi, hiç şüphesiz, gerçekten peygamberdir!' diyorlardı.
Mekke, fâtihleri tarafından fethedilince, bütün Arap cemaatleri Müslüman olmaya koşuştular.
Temsilci olarak bir adam geliyor ve: 'Yâ Rasûlallah!
Ben filan oğullarının elçisi ve temsilcisiyim.
Müslüman olmak için sana geldim!' diyordu.
Babam Selime de, kavmimle birlikte, Müslüman olmaya koştu.
Allah'ın oturmasını dilediği kadar, Resûlullahın yanında oturdu.
Sonra da: 'Bize namazı kim kıldıracak?' diye sordular.
Resûlullah Aleyhisselam: 'Sizin Kur'ân'ı en çok bileniniz size imamlık etsin, namazınızı kaldırsın!' buyurdu.
Babam, Resûlullah Aleyhisselamın yanından dönüp gelince, kabile halkına: 'Vallahi, ben size gerçekten peygamber olan bir zâtın yanından geliyorum ki, o, şöyle şöyle yapmanızı size emrediyor, şundan şundan da sizi nehyediyor.
'Filan namazı şu vakitte, filan namazı şu vakitte kılacaksınız!
Namaz vakti gelince, biriniz ezan okusun ve Kur'ân'ı en çok bileniniz de, size imamlık etsin!' buyurdu' dedi.
Kabile halkı, baktılar İçlerinde Kur'ân'ı benden çok bilen bir kimse bulamadılar.
Çünkü, ben, Kur'ân'ı, uğrayan kervan halkından dinleyip ezberlemiş bulunuyordum.
Bunun için, kabile halkı beni önlerine, imamlığa geçirdiler.
Halbuki, ben o zaman altı yedi yaşlarında idim.
Bahreyn kumaşından, bana bir gömlek (cübbe) biçip diktiler.

Halid b. Velid'in Benî Cezîmelere Gönderilişi

Peygamberimiz Aleyhisselam; Allah'a imana davet etmek üzere, Mekke çevresindeki bazı kabilelere askerî birlikler göndermişti.
Halid b. Velid, Uzzâ'yı yıkıp Mekke'ye dönünce, Peygamberimiz Aleyhisselam onu da Muhacirler ile Ensar ve Benî Süleymden 350 kişilik askerî bir birliğin başına geçirerek Benî Cezîmelere gönderdi.
Halid b. Velid onları sadece İslâmiyete davetle iktifa edecek, çarpışma yapmayacaktı.
Halid b. Velid, askerleriyle birlikte Benî Cezîmelerin yurduna varıp dayandı.
Benî Cezîmeler, Müslümanları görünce, silahlandılar.
Çarpışmaya kalktılar, karşı koymanın en şiddetlisiyle karşı koydular.
Halid b. Velid; ikindi, akşam ve yatsı namazlarına kadar bekledi.
Ezan sesi işitilmeyince, üzerlerine saldırdı.
Onlardan, öldürülenler öldürüldü.
Esir edilenler de esir edildiler.
Benî Cezîmeler, sonradan, kendilerinin Müslüman olduklarını iddia ettiler.
"Biz Müslüman bir cemaatiz, namaz kılıp duruyoruz!
Muhammed'in peygamberliğini doğrulamış, meydanlarımızda mescidler yapmış bulunuyoruz, oralarda ezanlar da okuyoruz!" dediler.
Halid b. Velid: "Ya üzerindeki silahlar ne oluyor?" diye sordu.enî Cezîmeler "Araplardan bir cemaatle aramızda düşmanlık vardır.
Sizin onlar olduğunuzu sandık, korktuk!
Kendimizi İslâmiyete karşı olanlardan koruyalım diye silahlarımızı üzerimize aldık!" dediler.
Halid b. Velid onların mazeretlerini kabul etmedi.
Gerçekten Müslüman olduklarına kanaat getiremedi.
"Silahı, çarpışmayı bırakınız Tüm insanlar Müslüman olmuşlardır" dedi.
İçlerinden, Cahdem adındaki kişi: "Yazıklar olsun size ey Cezîme oğulları!
Vallahi, bu, Halid'dir!
Muhammed, Müslüman olduğunu söyleyip duran bir kimseyi araştırmaz.
Halbuki, biz, Müslüman olduğumuzu söylüyoruz.
Bu Halid, Müslümanlara yapılmak istenilmeyen şeyi bize yapmak istiyor!
O, silahlı iken bize yapamayacağı şeyi, bize esirlikte yapacak!
Silahı bırakmanın arkasından esirlik gelecek,esiriliğin arkasından da kılıç, boyunların vurulması gelecek!
Vallahi, ben silahımı elimden hiçbir zaman bırakmam, teslim olmam!" dedi.
Benî Cezîmelerden bir kısmı Cahdem'in görüşünü benimsediler ve Halid b. Velid'e; "Hayır! Vallahi, silahı bırakmanın sonu, ancak öldürülmektir!
Bizim ne sana, ne de yanındakilere güvenimiz vardır!" dediler.
Halid b. Velid: "Teslim olmadıkça, sizin için eman yoktur!" dedi.
Benî Cezîmelerden bazıları ise, Cahdem'e: "Ey Cahdem! Sen bizim kanlarımızın dökülmesini mi istiyorsun?!
Halk teslim oldular ve silahlarını bıraktılar.
Savaş bırakıldı.
Halk emniyet ve selamete erdi.
Sana Allah'ı hatırlatırız!
Bize aykırı davranma!" dediler.
Cahdem, kılıcı bırakmaktan kaçındı
Cahdem'e: "Biz Müslümanız.
Halk teslim olmuştur.
Muhammed, Mekke'yi fethetmiş bulunuyor.
Halid'den ne diye korkacağız?" dediler.
Cahdem: "Amma vallahi, siz, bilmediğiniz, eskiden kalma hınç ve kinlerle tutulup cezalandırılacaksınız!" dedi.
Hep birden üzerine düşünce, Cahdem'e de silahını bıraktırdılar.
Benî Cezîmeler Halid b. Velid'in verdiği eman sözü üzerine silahlarını bırakınca,Halid b. Velid: "Onları esir ediniz!" diye emir verdi.
Cahdem: "Ey kavmim!
O, Müslümanlardan bir kavmi esir etmek mi istiyor?!
O, ancak, yapılmayacak birşeyi yapmak istiyor!
Artık herşey bitti.
Siz bana aykırı davrandınız, sözümü dinlemediniz.
Vallahi, onun yapacağı şey, kılıçtan geçirmektir!" dedi.
Benî Cezîmelerden bir kısmı teslim oldukları zaman, ötekileri etrafa dağılmışlardı.
Halid b. Velid, teslim olan Benî Cezimelerin ellerinin boyunlarına bağlanmasını emretti, bağ­landı.
Elleri boyunlarına bağlanınca, kendileri, Müslümanlardan her birine, birer ikişer teslim edildi.
Cahdem, Halid b. Velid'in Benî Cezîmelere yaptığı muameleyi görünce: "Ey Benî Cezîme!
Başınıza gelen şeyi ben size önceden haber vermiş,sizi uyarmıştım!" dedi.
Benî Cezîmeler, geceyi bağlanmış olarak geçirdiler.
Sabah vakti olunca, Müslümanlarla konuştular; namazlarını kıldıktan sonra, tekrar bağlandılar.
Bunun üzerine, Müslümanlar, aralarında anlaşmazlığa düştüler.
İçlerinden birisi: "Biz onları esir etmek istemiyoruz.
Onları Peygamber Aleyhisselama götüreceğiz!"
Başka birisi: "Bakalım sözümüzü dinleyecek mi?" diyordu.
O sırada, Halid b. Velid: "Herkes, yanındaki esirin kılıçla boynunu vursun!" diyerek seslendi.
Benî Süleymler, ellerindeki her esirin hemen boynunu vurdular.
Muhacirlerle Ensar ise, kendilerine teslim edilmiş olan esirleri saldılar.
Ensardan Seleme der ki: "Halid b. Velid'le birlikte bulunuyordum.
Elimdeki esiri salıp, kendisine: 'Nereyi istersen, oraya git!' dedim.
Ensardan olanlarda, yanlarındaki esirleri saldılar, serbest bıraktılar."
Abdullah b. Ömer de: "Halid, 'Herkes, yanındaki esirin boynunu vursun!' diye seslenince: 'Vallahi, ben esirimi öldürmem!
Arkadaşlarımdan olan kişiler de esirlerini öldürmezler!' dedim.
Esirimi hemen saldım!" demiştir.
Halid b. Velid, Muhacirlerle Ensarın esirleri salmalarına kızdı.
O zaman, Ebu Useydü's-Sâidî, Halid b. Velid'e: 'Allah'tan kork! Vallahi biz Müslüman bir cemaati öldürmeyiz!' dedi.
Halid b. Velid, ona: 'Sen onların Müslüman olduklarını ne biliyorsun?' diye sordu.
Ebu Useydü's-Sâidî: 'Onların Müslüman olduklarını söylediklerini işittik.
Şu mescidler de onların meydanlarında bulunuyor ya!' dedi.
" Ebu Katâde de: "Seher vakti, Halid: 'Herkes, yanında olan esiri öldürsün!' diye seslenince, esirimi saldım!
Halid'e: 'Allah'tan kork!
Sen, bu davranışınla, ancak bir ölüşündür!
Bunlar, hiç şüphesiz, Müslüman bir cemaattirler!' dedim.
Halid b. Velid: 'Ey Ebu Katâde!
Senin onlar hakkında hiçbir bilgin yoktur!' dedi.
Halid, onlar hakkında ancak içinde taşıdığı kin ve peşin hükme göre konuşmuştu" demiştir.

Peygamberimiz Aleyhisselamın Beni Cezimelere Yapılandan Üzüntü Duyuşu ve Allah’a sığınışı

Beni Cezimilerden olup ölümden kurtulan bir adam Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına gelerek başlarına geleni Peygamberimiz Aleyhisselama haber verince Peygamberimiz Aleyhisselam ellerini havaya kaldırıp iki kere: “Allah’ım!
Halid b. Velid’ in yaptığı şeyden beri, uzak olduğumu Sana arzederim!
Diyerek Allaha sığındı.
Sonra da: “Onu zorlayıp bundan vazgeçirecek bir kimse yok mu idi?!” diye sordu.
Haberi getiren zât: “ Evet vardı.
Ak tenli, orta boylu bir adam ona karşı koydu.
Fakat, Halid onu azarladı, o da sustu.
Endamı düzgün olmayan, uzun boylu bir adam da ona karşı koymak istemişti” dedi.
Hz. Ömer: Ya Resûlallah!
İlki benim oğlum, diğeri de Ebu Huzeyfe’nin azadlısı Salim’dir.! dedi.
Rivayete göre; Beni Cezimilerden öldürülenlerin sayısı otuza yakındı.
Peygamberimiz Aleyhisselam Hz. Ali’yi çağırdı ve: “Ey Ali! Şu kavmin (Beni Cezimilerin) yanına git!
İşlerini hallet!
Cahiliye çağındaki davaları ayaklarının altına al, hükümsüz say.” buyurdu.
Peygamberimiz Aleyhisselam, Mekke fethedildiği zaman, Kureyşlilerden Abdullah b. Ebi Rebia ile Safvan b, Ümeyye ve Huvaytıb b. Abdulluzâ’dan, ordu ihtiyacı için, ödünç olarak mühim miktarda para almıştı.
Hz. Ali, yanına bu paralardan mühim miktarda alarak, Beni Cezimilerin yurduna vardı.
Halid b. Velid’ in öldürmüş, öldürtmüş olduğu kimselerin diyetlerini (kan bedelerini) ödedi.
Kan bedelerinden veya iğtinam edilmiş ya da ziyaa uğratılmış köpek yalaklarına varıncaya kadar bütün malların bedellerini kendilerine ödendi.
Onların ödenmedik hiçbir alacakları kalmadı.
Hz. Ali Beni Cezimilerin yurdundan ayrılacağı sırada, onlara: “kan veya mal bedelinden, size ödemediğim bir alacağınız kaldı mı?” diye sordu.
Beni Cezimiler: Hayır! Dediler.
Hz. Ali: “Şu yanımda kalan paraları da, Resûlallah Aleyhisselamın bilmediği ve sizin bilmediğiniz şeylerden dolayı, Resûlallah Aleyhisselam adına size veriyorum!
Dedi, verdi.
Peygamberimiz Aleyhisselamın yanına döndü.
Peygamberimiz Aleyhisselam: “Ey Ali ne yaptın?” diye sorunca, Hz. Ali : Ya Resûlallah! Müslüman bir kavmin yanına vardık.
Onlar meydanlarına mescidler yapmışlar.
Halid’in öldürmüş, öldürtmüş olduğu herkesin diyetlerini diyetlerini ödedim.
Ve köpeklerinin yalaklarına varıncaya kadar onlara ödeme yaptım.
Yanımda bir miktar para artmış, kalmıştı.
Onlara: “Resûlallah Aleyhisselamın bilmediği ve sizin bilmediğiniz şeylere karşılık olarak , Resûlallah Aleyhisselam tarafından size ihsan edilmiştir! dedim.”dedi.
Resûlallah Aleyhisselam: “çok iyi yapmış, isabet etmişsin!
Ben Halid’ e adam öldürtmeyi emretmemiş, ancak onları İslamiyete davet etmesini emretmiştim” buyurdu.

Abdurrahman b. Avf'ın Halid b. Velid'i Kınaması ve Onunla Tartışması

Abdurrahman b. Avf, Halid b. Velid'i çok kınadı ve: "Ey Halid!
Sen Cahiliye çağının işini İslâmiyette işledin!?" deyince, Halid b. Velid: "Ben senin babanın öcünü aldım!
Onları senin babana karşı tutup cezalandırdım!" dedi.
Abdurrahman b. Avf: "Vallahi, yanılıyorsun!
Ben babamın katilini kendi elimle öldürmüşümdür.
Buna Osman b. Affan'ı şahit tutuyorum" dedi ve Hz. Osman'a dönerek: "Allah aşkına söyle!
Babamın katilini benim öldürdüğümü sen bilmiyor musun?" dedi.
Hz. Osman: "Allah için, evet! Biliyorum!" dedi.
Bunun üzerine, Abdurrahman b. Avf, Halid b. Velid'e: "Fakat, sen amcan Fâke b. Mugîre'nin öcünü aldın!
Yazıklar olsun sana ey Halid!
Faraza ben babamın katilini öldürmemiş olsaydım, sen, benim Cahiliye çağındaki babama karşı Müslüman bir kavmi nasıl öldürebilirsin?!" dedi.
Halid b. Velid: "Onların Müslüman olduklarını sana kim haber verdi?" dedi.
Abdurrahman b. Avf: "Senin onları mescidler yapmış, Müslüman olduklarını söyler halde bulduğunu, sonra da onları tutup kılıçtan geçirdiğini, birlik halkının hepsi haberverdiler" dedi
Bunun üzerine, Halid b. Velid, mazeret olarak: "Abdullah b. Huzâfetü's-Sehmî, 'Resûlullah Aleyhisselam; onlar İslâmiyetten kaçınırlarsa kendi­leriyle çarpışmanı sana emretmiştir diyerek bunu bana emretmedikçe, çarpışma yapmadım!" dedi.

Hz. Ömer'in Halid b. Velid'i Kınaması ve Kendisine Tavsiyesi

Hz. Ömer de, Halid b.Velid'e: "Yazıklar olsun sana ey Halid!
Sen Benî Cezîmeleri Cahiliye çağına ait bir işten dolayı tutup cezalandırdın! ?
İslâmiyet kendisinden önceki Cahiliye çağında olan şeyleri yok etmiş değil miydi?" dedi.
Halid b. Velid: "Ey Ebâ Hafs! Vallahi, ben onları ancak haklı olarak tuttum, müşrik olan bir kavim üzerine baskın yaptım, onlar bana karşı koydular.
Onlar karşı koyunca da, kendileriyle çarpışmamak, benim için mümkün olmadı.
Bunun üzerine, onları esir ettim.
Sonra da, kılıçtan geçirdim!" dedi.
Hz. Ömer: "Abdullah b. Ömer'i nasıl bir adam tanırsın?" diye sordu.
Halid b. Velid: "Vallahi, onu salih, iyi bir adam olarak tanırım!" dedi.
Hz. Ömer: "İşte, o, bana, senin haber verdiğinin aksini haber verdi.
Kendisi, bu asker içinde ve senin yanında bulunuyordu!" dedi.
Halid b. Velid: "Allah'tan mağfiret diliyor ve ona tevbe ediyorum!" dedi.
Hz. Ömer: "Yazıklar olsun sana!
Resûlullah Aleyhisselama git de, senin yarlıganmanı Allah'tan dilesin!" dedi ve bu hadiseden dolayı ona kırıldı.
Halid b. Velid, Hz. Osman'la birlikte Abdurrahman b. Avf'a gitti.
Ondan özür diledi ve onun gönlünü aldı.
Ona: "Yâ Ebâ Muhammedi Benim için Allah'tan mağfiret dile!" dedi.