Mute Muharebesi

(Hicret 'in 8. yılı Cemaziyelevvel ayı / Milâdî 629)

Peygamber Efendimiz, sâdece büyük devletlerin hükümdarlarını mektuplar ve elçiler göndererek İslâm'a davet etmekle kalmamış, aynı zamanda onlara peyk ve tâbi durumunda bulunanlara da elçi
ve mektuplar vasıtasıyla İslâm'ı tebliğ etmişti.
Busra (şimdiki Havran) Valisine de, ashabtan Haris b. Umeyr el Ezdî Hazretlerini nâmei hümâyunla göndermişti.
Busra, o sırada bir beylik idi.

Valisi ve ahalisi ırkan Arap oldukları hâlde, dinen Hıristiyan ve siyaseten de Bizans'a tâbi bulunuyorlardı.

Elçi Haris Hazretleri, Dimaşk nahiyelerinden Belka'a bağlı Mute köyüne varınca, Bizans Kayserinin Şam valilerinden olan Şürahbil b. Amrû'l Gassanî'nin yanına çıkartılmıştı.

Şürahbil, Hz. Haris'in Peygamberimizin elçisi olduğunu öğrendiği hâlde, onu hunharca öldürmüştü.
Elçisinin şehid edildiğini haber alan Resûli Zîşan, pek ziyade müteessir oldu.
Sahabei Güzin de fazlasıyla üzüldü.
Zîra, o âna kadar Resûli Kibriya Efendimizin hiçbir elçisi öldürülmemişti.

Haris, Hz. Resûlullah'ın şehid edilen ilk ve son elçisidir.

Bu bakımdan, bu vahşîce cinayet çok büyük bir mânâ taşıyordu. Doğrudan doğruya Hz. Resûlullah'ı ve Müslümanları gönülden rencide eden çirkin bir hâdiseydi.
Şürahbil, bu alçakça davranışıyla, İslâm'a karşı olan derin kin ve düşmanlığını ortaya koyduğu gibi, devletler arasında carî
"Elçiye zeval olmaz." temel prensibini de ihlâl etmişti.
Hâdiseyi değerlendiren Resûli Ekrem Efendimiz, derhâl bir ordu teşkil etti; üç bin mücâhidden meydana gelen bu ordunun başına da, kendi âzadlısı olan Zeyd b. Harise'yi tâyin etti.
Resûli Ekrem, Zeyd b. Harise'yi kumandan tâyin ettiğini belirttikten sonra da, "Zeyd şehid olursa, yerine Cafer b. Ebû Tâlib geçsin!
Cafer şehid olursa, Müslümanlar aralarında münasip birini kendilerine kumandan seçsin!" diye buyurdu.
Feraset sahibi Müslümanlar, bu ifadelerdeki ince mânâyı kavramışlardı.
Gözyaşları arasında, "Yâ Resûlallah, keski sağ kalsalar da kendilerinden faydalansak!" derken, Hz. Resûlullah hiçbir cevap vermeyip sustu.
Ya, sırasıyla kumandanlığa geçecek olanlar?..
Onlar da akıbetlerinin Hz. Resûlullah'ın bu yüce sözlerinde gizli olduğunu bildikleri hâlde, yola çıkmada zerre kadar tereddüt göstermediler, emri Peygamberî'ye ruhu canla itaat ettiler.
Evet, onlar, bile bile ölüme koşuyorlardı!
Ama bu ölüm, normal ölümlerden farklı olacaktı ve bu ölüm, onları hayat mertebelerinin en yükseğine ulaştıracaktı: şehidlik… Gönüllerinde yatan tek gaye, İ'lâyı Kelimetullah; ruhlarını saran tek arzu ise, şehâdet idi.
İşte, onları coşkun bir hava içinde sefere çıkaran gaye ve arzu bu idi!

İSLÂM ORDUSUNUN MEDİNE'DEN UĞURLANIŞI

Üç bin kişilik İslâm Ordusu, bir vücut hâline gelmiş, harekete hazır bekliyordu. O sırada Peygamber Efendimiz, beyaz bir sancak bağlayıp Komutan Hz. Zeyd'e verdi ve, "Haris b. Umeyr'in öldürüldüğü yere kadar gidiniz. Orada bulunanlara İslâm'ı teklif ediniz.
Kabul ederlerse ne âlâ; etmezlerse, Allah'ın yardımına güvenerek onlarla çarpışınız!" diye emretti.
Bu tavsiyeden bile, İslâm Ordusunun intikam duygusundan uzak, İslâm'ı teklif etmek gibi ulvî bir gayeyle yola çıkarıldığını
pekâlâ anlamak mümkündür!
Mücâhidleri uğurlamaya Resûli Ekrem'le birlikte birçok
Müslüman da Seniyyetû'l Veda'ya [Veda Yokuşuna] kadar gelmişti. Resûli Ekrem burada durdu ve mücâhidlere, "Ben, size, Allah'ın emirlerini yerine getirmenizi, yasaklarından uzak kalmanızı, Müslümanlardan yanınızda bulunanlara karşı hayırlı olmanızı ve iyi davranmanızı tavsiye ederim.
Allah yolunda Allah'ın ismiyle savaşınız!
Ganimet mallara hıyanet etmeyiniz!
Ahde vefasızlık göstermeyiniz!
Küçük çocukları öldürmeyiniz!
Kadınları, yaşlanmış pîri fânileri katletmeyiniz!
Ağaçları kesip yakmayınız!
Evleri yıkmayınız!
Orada, Nasranîlerin kiliselerinde, halktan uzaklaşmış, kendilerini tamamen ibâdete vermiş birtakım kimseler bulacaksınız.
Sakın onlara dokunmayınız!" diye emir ve tavsiyede bulunduktan sonra, ordunun komutanı Hz. Zeyd b. Harise'ye şunları emretti: "Müşriklerden düşmanınla karşılaştığın zaman, onları üç husustan birine davet et! Hangisini kabul ederlerse, onlara dokunma!
"Sonra, onları Muhacirler yurdu olan Medine'ye hicrete davet et! Dâvetine icabet ederlerse, Muhacirlerin sahip oldukları haklara kendilerinin de sahip olacaklarını ve onların mükellef bulundukları vazifelerle kendilerinin de mükellef olacaklarını bildir!
"Eğer, Müslüman olup yurtlarında oturmayı isterlerse, Müslümanlardan göçebe Araplar gibi olacaklarını ve onlar hakkında uygulanan İlâhî hükmün kendileri hakkında da uygulanacağını, harb ganimetlerinden kendilerine bir şey verilmeyeceğini ve ganimetten ancak Müslümanların yanında muharebe etmiş olanların faydalanacaklarını haber ver!
"Eğer Müslüman olmaya yanaşmazlarsa, onları cizye vermeye davet et! Onlardan, bunu kabul edenlere dokunma!
Cizye vermeye de yanaşmazlarsa, Allah'ın yardımına sığınarak onlarla çarpış! "Eğer muhasara ettiğin kale veya şehir halkı, kendilerini Allah'ın hükmüne göre teslim almanı senden isterlerse, onları Allah'ın hükmüne göre teslim alma; fakat, kendi hükmüne göre teslim al! Çünkü sen, Allah'ın, onlar hakkındaki hükmüne isabet edip etmeyeceğini bilemezsin! "Eğer muhasara altına aldığın kale veya şehir halkı, senden, kendileri için Allah'ın ve Resulünün emanını isterlerse, sen, onlara Allah ve Resulü adına eman verme!
Fakat, kendi emanını, babanın emanını ve arkadaşlarının emanını ver! Çünkü, siz, kendinizin ve babalarınızın vermiş olduğu eman sözünü bozacak olursanız, bu, Allah ve Resulü adına vermiş olduğunuz eman sözünü bozmanızdan, sizin için günahça daha hafiftir."
Bu emir ve tavsiyelerinden sonra Resûli Kibriya Efendimiz, mücâhidlerle vedalaştı. Orduyu uğurlamak için gelen
Müslümanlar da, "Allah, sizleri her türlü tehlikeden korusun,
yine sağ salim geri çevirsin!" diye dua ettiler.
Medine'ye dönen Resûli Kibriya Efendimizi ise, Abdullah b. Ravaha (r.a.), "Geride kalan, hurmalıkta kendisine veda ettiğim zâta; o en hayırlı uğurlayıcıya, en hayırlı dosta selâm olsun!"diyerek selâmladı. Artık, İslâm Ordusu göz ve gönül yaşları arasında Medine'den uğurlanmıştı. Hz. Fahri Âlem'in bizzat kendi eliyle verdiği
beyaz sancak, başlar üzerinde ihtişamla dalgalanıyordu.
Sinedeki yürekler, Hz. Resûlullah'ın sunduğu sözler, verdiği öz ve ruh ile atıyordu. Çölün saf, uçsuz bucaksız sînesine süzülen bu mücâhidler, kimlere ve hangi diyara gidiyordu?
Görünüşe bakılırsa, Suriye hududunda bulunan, reisliğini
Şürahbil b. Amr'ın yaptığı beylikle hesaplaşmaya gidiyordu.
Fakat, hayır!.. Bu, işin sâdece dış görünüşü idi.
Hakikatte ise, koca bir Bizans İmparatorluğunun gururlu,
kibirli ordusuyla hesaplaşmaya gidiyordu!

ŞÜRAHBİL'İN HAZIRLANMASI

Göğüsleri heyecan ve cihada karşı aşkla dolu mücâhidler, uçsuz bucaksız kum denizini at ve deve sırtında aşmaya çalışarak yollarına devam ediyorlardı. Bu sırada Şürahbil'in kulağına, "İslâm Ordusunun Medine'den hareket ettiği" haberi ulaştı. Şürahbil, hazırlanmakta gecikmedi. Kayser Heraklius'a haber uçurarak, kendisinden yardım dileğinde bulundu. Bu arada, Vadi'l Kura'ya gelip konmuş bulunan İslâm Ordusuna karşı da, kardeşi kumandasında bir askerî kuvveti öncü olarak gönderdi. Mücâhidler, vuku bulan çatışmada
Komutan Sedus'u öldürdüler, birliğini de bozguna uğrattılar.
Bu bozgun, Şürahbil'in gözünü korkuttu.
İlk saldırıyı başarıyla önleyen İslâm Ordusu, Vadi'l Kura'dan ayrılarak Şam topraklarından Maan'a gelip konakladılar.
Mücâhidler, burada korkunç bir haberle irkildiler:
"Bizans İmparatoru Heraklius, Rumlardan 100 bin askerin başına geçmiş, güneye doğru yürüyormuş.
Harb âlet ve malzemeleri bakımından ordusu son derece mükemmelmiş!" Kulakları çınlatan bu haber yalan değildi.
Yalan olmadığı için de, Hz. Zeyd, mücâhidlerin görüşlerini öğrenmek istedi. Konuşanların ekserisi şu görüşteydi: "Resûlullah'a (a.s.m.) yazı yazıp düşmanımızın sayısını bildirelim; bize savaşacak er göndersin ya da bu yolda yapmak istediği şeyi bize emretmesini isteyelim!"
O zamana kadar konuşmayan, hep susup dinleyen biri vardı ki, konuşma sırası ona gelmişti.
Bu, hem büyük bir şâir, hem de emsalsiz bir kahraman olan
Abdullah b. Ravaha idi.
Komutan Zeyd Hazretlerinin bu husustaki sorusuna,
"Vallahi, sizin şimdi istemediğiniz şey, arzulayıp o arzuyla yola çıktığınız şehidliktir! Biz, insanlarla, ne sayıca, ne de at ve süvarice çokluk olduğumuz için değil, Allah'ın bizi şereflendirdiği
şu din kuvvetiyle savaşıyoruz.!
Gidiniz, çarpışınız!
Bunda muhakkak iki iyilikten biri vardır:
Ya şehidlik ya zafer!.."
 diye kahramanca cevap verdi.
Mücâhidler, bu samimî ve yürekten sözleri, sanki Abdullah b. Ravaha'dan değil de, bir başka âlemden kendilerine bir seslenişmiş gibi dinliyorlardı. îman ve cihad aşkıyla yanan içler, bu sözlerle birden nurânî birer alev hâlini aldı ve "Vallahi, Ravaha'nın oğlu doğru söylüyor!" diyerek, cesaretle düşmana doğru yol almaya başladılar.

HESAPLAŞMANIN BAŞLAMASI

Tarih, Hicret'in 8. yılı, Cemaziyelevvel ayını gösteriyordu.
Yer, Mute Meydanı idi.
Bir tarafta 100 bini aşan gururlu ve intizamlı Hıristiyan Bizans Ordusu; diğer tarafta, üç bin kişilik, görünüşte hasmına kıyasla gayet az ve harb malzemelerinden mahrum Hz. Zeyd kumandasındaki İslâm Ordusu… Birincisinde her şey var, bir tek şey yok; ikincisinde ise düşmana nisbetle hiçbir şey yok, sâdece bir tek şey var: îman… Uğrunda her şeylerini feda etmek duygusuyla harekete geçen, dinlerinin sahibi Allah'a îman ve O'nun yardımına olan itimat!
Zahire bakılıp hüküm vermeye kalkıldığı takdirde görünen manzara garib bir durum arzediyordu.
Kıyas kabul etmeyecek bir çokluk ve azlık karşı karşıyaydı.
Nitekim, Bizans İmparatoru Heraklius, karşısında bir avuç insanı görünce, hâdiseye bu kadar ehemmiyet verişinin mânâsız düştüğünü ve onları bir anda yok edeceğini düşünmüş olacak ki, kendisini tutamayarak kahkahalar savurdu.
Sonra da bu kadar zahmet ve külfete mânâsızca sebebiyet verdiği için Şürahbil'i de tekdir etti. Ne var ki, Kayser, iki şeyi birbirine karıştırıyordu: Görünüş ile hakikati…
Evet, görünüşte gerçekten Bizans Ordusu gözleri kamaştırıcı bir haşmete sahipti; ama hakikatte bu haşmetli görünüş
altında cılız ve sönük bir ruh vardı.
 İki taraf, artık birbirlerini iyice görmüş ve süzmüşlerdi;
bundan sonra bekleyip durmak manasızdı.
İslâm Ordusunun kumandanı Hz. Zeyd b. Harise, Resûli Kibriya'nın teslim ettiği ak sancağı omuzlayarak ortaya atıldı.
Çarpışma, şimşek çakışları sür'atinde başladı.
Bir anda yerler kana bulandı.
Tekbir sesleri, kılıç şakırtıları, at kişnemeleri,
yaralı feryadları ve harb naraları birbirine karıştı.
Hz. Zeyd'in Şehâdeti Bir elinde beyaz sancak, düşmanla göğüs göğüse, kahramanca çarpışan büyük kumandan Hz. Zeyd, Bizanslıların mızrak darbelerine mâruz kaldı ve vücudu delik deşik oldu.
 Ayakta duracak gücü kaybeden bu büyük insan, mukaddes gayesine kendisini seve seve feda etmenin manevî haz ve huzuru içinde yere düşüp şehâdet mertebesine ulaştı.
Sancak, sahibini bekliyordu.
Hz. Zeyd'in şehid olduğunu gören, Hz. Resûlullah'ın talimatı gereği sancağın yeni sahibi, yeni kumandan Hz. Cafer, bir ok sür'atinde sıçrayarak o mübarek ak sancağı kaptığı gibi omuzladı.
Düşman kalabalığını ve kudurgan saldırışını hiçe sayarak, safları arasına elde ak sancak, cesur ve yiğitçe daldı.
Zeyd'in şanlı, şerefli akıbetine uğrayacağını
bile bile kılıç sallamaya devam etti.
Düşman kalabalıkmış; olsun!
Kuvvetliymiş; ne çıkar?
Yiğit, her şeye rağmen kendi vazifesini yapacaktır.
Zâten yiğitlik, verilen vazifeyi hakkıyle yerine getirmek değil de nedir? Hem şehid olsa neyi kaybedecektir? Dünya hayatını mı?.. Olsun; ebedî bir hayat var ya!.. Dünya hayatını verip, ebedî hayatta imrenilecek mertebeler kazanmak az şey mi? Hz. Cafer de Şehid Düştü Kumandan Hz. Cafer gibi, her mücâhid aynı duygu, aynı heyecan ve aynı kutsî gaye ile düşman ordusuna saldırıyordu. İslâm Ordusunda kartal cesareti, düşman askerinde karga ürkekliği vardı. Durum ne olursa olsun, İslâm Ordusu kârlı çıkacaktı.
Galib olursa, hem maddî hem manevî zaferi elde etmiş olacaklar; mağlûb olup şehid olurlarsa, manevî zaferi şanlı, şerefli bir destan hâlinde elde edeceklerdi. Bunun için korkuları, telâşları, endişe ve tereddütleri yoktu. Dost gözler yanında düşman gözler de, yeni kahraman kumandanın üzerinden ayrılmıyordu. Bu ürkek ve mütereddit gözler, bu kahramanın cesaretli saldırışına, önüne geleni biçmesine, karşısına çıkanı kırıp geçirmesine hayret ve şaşkınlıkla bakıyordu. Ne var ki, Hz. Cafer'in de mukadder akıbeti yaklaşıyordu. İnen hain bir kılıç darbesi, sağ kolunu bileğinden kesti. Bu sefer şanlı sancağı, sol eline aldı. Ama fazla sürmeden bu kolu da kesildi.
Eğer alabilirse, manzarayı hayâlinizde canlandırınız ve bu büyük kahramanın İ'lâyı Kelimetullah uğrunda gösterdiği gayreti,
hamiyeti hayranlıkla seyrediniz.
Bu eşsiz kahraman, Resuller Resulünün teslim ettiği İslâm'ın izzetini, ordunun şerefini temsil eden mübarek sancağı yere düşürmemek için, bileklerinden aşağısı yere düşmüş kollarıyla sarıldı.
Artık düşman saldırısına karşı koyacak durumu yoktu.
O anda tek gayesi, o şanlı ve şerefli bayrağı
yere düşürmeden üçüncü ele teslim etmekti.
İlâhî Yarabbi!..
Bu ne haşmetli îman, bu ne büyük ideal, bu ne kutsî gaye,
bu ne ulvî gayret ve hamiyyet!
Bizim şu anda havsalamıza sığdıramadığımız hâdiseyi
Hz. Cafer (r.a.) bizzat yaşıyordu; evet, bizzat yaşıyordu.
Bu haşmetli manzara, haliyle fazla devam etmedi ve düşmandan gelen kılıç darbeleri Hz. Cafer'i de Hz. Zeyd'in kavuştuğu şehidlik mertebesine çıkardı.
Henüz o sıra 41 yaşında bulunan bu İslâm kahramanının vücuduna baktıklarında, 90'dan ziyade mızrak, ok ve kılıç yarası görüyorlardı.
Sancak, Abdullah b. Ravaha 'nın Omuzunda Kumandanlık sırası Abdullah b. Ravaha Hazretlerine gelmişti.
Atının üzerinde, ak sancak omuzunda, düşmana karşı ilerledi. Kötülüğü emreden nefis, bu vaziyette iken bile onu vesvese ve tereddütler tuzağına düşürmek istiyordu. Hz. Abdullah, iki düşman arasında kalmıştı. Biri Bizans askerleri, diğeri hiçbir zaman yanından ayrılmayan nefsi… Ama o, bu iki düşmana karşı da gereği gibi mücadele veriyordu. Bir taraftan düşmana saldırırken, diğer taraftan en büyük düşmanı olan nefsine şöyle diyordu: "Ey nefsim!.. Ben, seni kendime boyun eğdireceğim diye yemin ettim. Sen buna ya kendiliğinden razı olursun ya da bunu sana zorla kabul ettiririm! Müslümanlar, toplanmışlar, bağırıyorlar. İçlerinden 'İnnâ lillah ve innâ ileyhi raciûn.' diyen ağlamaklı sesler yükseliyor. Anladığım kadarıyla, sen pek Cennet'ten hoşlanmamış görünüyorsun!
Yıllardır, hâlâ itminana ermemişsin!
Ey nefsim, sen şimdi öldürülmezsen, daha hiç ölmeyecek misin ki?.. İşte, ölüm gelip çattı; arzu etmediğin hâlde!.. Eğer o iki kişinin yaptığını yapar, şehidliği tercih edersen, en isabetli işi yapmış olursun! Eğer gecikirsen, bedbaht olursun!"
Nefsini mağlûb eden Hz. Abdullah,
kahramanca bir çarpışma gösteriyordu.
Bir ara bir kılıç darbesiyle kesilen parmağı sallanmaya başladı.
Yüreği Allah ve Resûlullah muhabbetiyle çarpan bu büyük insan, atından yere indi; parmağının üstüne ayağıyla bastı ve sallanan kısmı koparttıktan sonra tekrar atına atlayarak düşman saflarına bir arslan gibi daldı. Kalbini kaplayan îman feyz ve cesareti, âdeta vücudunda ağrı, sızı ve acıma nâmına ne varsa hepsini alıp götürmüştü.
Hz. Abdullah, kahramanca çarpıştıktan sonra,
bir ara geri dönüp atından indi.
Üç günden beri ağzına tek lokma almamıştı.
O sırada biri kendisine üzeri etli bir kemik sundu.
Üç günden beri ağzına aldığı ilk lokma olacaktı bu…
Ama nerde? Henüz etli kemiği azıcık ısırmıştı ki,
Müslümanların bulunduğu tarafta bir gürültü ve kargaşa koptu.
Hz. Abdullah, elindeki kemiği bir tarafa fırlattı ve kendi kendine,
"Sen hâlâ dünyada boğazla meşgulsün!"
diyerek kılıcını sıyırdığı gibi çarpışmaya katıldı.
Bu çarpışma neticesinde Hz. Abdullah da
arzuladığı yüce makama erişti.

İSLÂM ORDUSUNUN DAĞILMASI

Üst üste üç kahraman kumandanını şehid veren ve başsız kalan İslâm Ordusu, düşman karşısında dağıldı.
Mücâhidler bir an için geri çekilmek veya muharebeye devam etmek arasında tereddüt gösterdiler.
Bu arada birkaç mücâhid şehid oldu.
Bütün bunlara rağmen, Hz. Resûlullah'ın
azız sancağı yere düşmüş değildi
 Onu, Abdullah b. Ravaha şehid olunca,
Ebû'l Yeser Ka'b b. Umeyr eline alarak mücâhidlerden
Sabit b. Akrem'e vermişti.
Bu sahabî de onu alır almaz ordunun önüne koşmuş ve bayrağı yere dikerek Müslümanları bir araya toplanmaya çağırmıştı. Mücâhidlerin her biri bir taraftan gelerek bu merkez tarafında toplanıyorlardı. Sancağı elinde tutan sahabî Sabit b. Akrem, toplananlara,
"Ey mücâhidler topluluğu!.. Aranızdan birini kendinize kumandan seçiniz ve onun etrafında toplanınız!" diye seslendi.
Mücâhidler, "Biz, seni kumandan seçtik, biz sana razıyız!" dediler.
Ne var ki, Sabit Hazretlerinin, gözü bir başkasındaydı:
Orduya, İslâm'daki sadâkat ve samimiyetini ispatlamak babında gönüllü olarak katılmış olan yeni
Müslümanlardan Hâlid b. Velid'di bu!..
"Ben bu işi yapamam!" diyen Sabit b. Akrem, gözünü diktiği
Hz. Hâlid'e, "Ey Ebû Süleyman!..
Gelip, alsana şu sancağı!.." diye seslendi.
Ne var ki, saygılı ve duygulu bir kahraman olan Hz. Hâlid,
bayrağın bu yaşlı muhterem zâtta kalmasını istiyordu:
"Ben, bu sancağı senden alamam.
Sen buna benden daha lâyıksın! Çünkü, benden daha yaşlı ve
Bedir Savaşında da bulunmuşsun!"
Evet, Hz. Hâlid'in söylediklerinin hepsi doğru idi.
Ama o an, o saat, çok yaşlanmış olanı veya herhangi bir şeye katılmadan dolayı kazanılmış çok şerefi istemiyordu.
O an ve o durum, İslâm Ordusunu bu en tehlikeli durum karşısında kurtaracak liyakat arıyor ve ancak onu istiyordu.
Bunun gayet iyi idrakinde olan Sabit b. Akrem (r.a.), teklifini
Hz. Hâlid'e tekrarladı: "Al, Resûlullah'ın şu bayrağını!..
Ben onu sana vermek üzere aldım.
Sen çarpışma hususunda, savaş konusunda benden daha bilgili ve maharetlisin!" Sonra da Hz. Hâlid'in cevap vermesine fırsat vermeden Müslümanlara dönerek, "Hâlid'i kumandan seçmek hususunda görüş ve söz birliği ediyor musunuz?" diye seslendi.
Gözlerini bu kahraman sahabînin üzerinden ayırmayan mücâhidler, hep bir ağızdan "Evet!.." dediler.
Bunun üzerine de Hz. Hâlid, Hz. Resûlullah'ın sancağını eline alıp büyük bir hürmetle öptü ve atına atlayarak
yüzünü düşmana doğru çevirdi.
Artık kumandan, Hz. Hâlid'di!

Peygamber Efendimizin, Muharebe Safhalarını Haber Vermesi

Bütün bunlar olup biterken, Resûli Kibriya Efendimiz, harbe iştirak etmeyen ashabıyla birlikte Medine'de bulunuyordu.
Medine neresi, Mute neresi?..
Aradaki mesafe bin kilometreden fazla.
Ama bu uzun mesafe, hakikatin göze sahip
Resûli Kibriya için kısaldı ve âdeta harb, gözlerinin önünde cereyan ediyormuşçasına çarpışmanın safahatını ashabına teessür içinde teker teker anlattı: "Zeyd b. Harise sancağı eline aldı ve şehid oldu.
Onun için Allah'tan af dileyiniz!
Sonra sancağı Cafer aldı.
O da şehid oldu.
Onun için de Allah'tan af dileyiniz!
Sonra sancağı Abdullah b. Ravaha aldı.
O da şehid oldu!
Bu kardeşiniz için de Allah'tan af dileyiniz!"
Sonra da, mübarek gözyaşları arasında sözlerine şöyle devam etti: "Abdullah b. Ravaha'dan sonra, sancağı Allah'ın kılıçlarından bir kılıç aldı. İşte, şimdi tandır tutuştu, harb kızıştı!
Allah'ım, sen ona yardım et!"
Bu durum, Cenâbı Hakk'ın müsaadesiyle mucize olarak gaybten bir haber verişti. Gaybın tek bilicisi Yüce Allah, hikmeti gerektirdiğinde sevgili kuluna da bazı şeyleri bildirir, gösterir ve aradaki uzun mesafeleri kaldırıverir

KUMANDAN HÂLİD B. VELİD

Müslümanların başlarına lâyık gördükleri yeni kumandan
Hz. Hâlid, cesaretle atını mahmuzlayıp düşman üzerine yürüdü. Kendisini, yayından kopmuş oklar hâlinde mücâhidler takib ettiler. Müslümanların saldırışı öylesine cesurca ve kahramanca idi ki, düşman bir anda şaşırdı. Neye uğradığının farkına varıncaya kadar da birçok askerini yerde serili gördü.
Akşama yakın cereyan eden bu çarpışmada düşman topluluklarından bazıları bozguna bile uğradı.
Ne var ki, kendini toparlayan düşman, hava kararmaya başladığı sırada toptan hücuma geçince, bu sefer Müslümanlar geri çekilmek zorunda kaldılar.
Hz. Hâlid'in Taktiği Bilindiği gibi, o zamanki muharebeler, şimdiki savaşlar gibi geceli gündüzlü devam etmezdi:
Sabahleyin, herkes işine gücüne gider gibi, asker silâhını kuşanır,
harb meydanına girer, gerektiği kadar çarpışırdı; akşam olunca da, yine herkesin işinden evine dönmesi gibi, ordugâhına dönerdi.
Hz. Hâlid, kumandanlığı akşama yakın almıştı.
Bir iki taarruzdan sonra da hava kararmış ve iki taraf ordugâhına çekilmişti. Hz. Hâlid, büyük bir kahraman olduğu kadar, harb sanatında, düşmanı şaşırtıcı taktikler uygulamakta da son derece mahirdi. Bu sanat ve maharetini kullanması gerekiyordu.
Geceyi hep düşünerek, birtakım plânların ve düşmanı şaşırtacak taktiklerin tasavvuruyla geçirdi.
Gün doğusuyla birlikte İslâm Ordusu da yeni bir tertip ve düzenle düşman karşısına dikildi.
Bunu gören düşman hem hayrete kapıldı, hem de ürkek bir tavra girdi. Ve o zaman, gece İslâm Ordusu safında duydukları gürültülerin, türlü hareket seslerinin mânâsını anlıyorlardı: "Demek ki, Müslümanlara bu gece çok sayıda yardımcı kuvvetler gelmiş.
Baksanıza, şu sağ kanatta görünenler şimdiye
kadar görülmemiş askerlerdir."
Bir gün evvel bir avuç Müslümandan yedikleri kuvvetli bir ağır yumruğun sersemliğini üzerinden atamamış olan düşman, bu değişiklik karşısında bütün bütün korkuya ve endişeye kapılıyor, birbirlerine "Ne yapacağız!" der gibi manâlı bakışlarla bakmaya başlıyorlardı.
Hz. Hâlid, akıllıca bir taktik uygulamıştı:
O gece Müslüman bölüklerin yerini değiştirmiş, sağdakileri sola, soldakileri sağa, öndekileri arkaya, arkadakileri de öne almıştı.
Düşman birlikleri ise, karşılarında yeni sımalar, yeni kıyafetler görünce, Müslümanlara taze kuvvet gelmiş olduğu zanına kapılmışlar ve bunun neticesinde de korku ve telâş havasına girmişlerdi. Kahraman ve maharetli Hz. Hâlid, bu taktiğiyle düşmanın manen sarsıldığını farkedince, vakit kaybetmeden
mücâhidlere hücum emri verdi.
Yeniden harbe girmişçesine şiddetli hücuma geçen mücâhidler,
düşman ordusunu bir anda darmadağın ettiler.
İ'lâyı Kelimetullah uğruna sıyrılan kılıçlar olanca kuvvetle küffar ordusunun üzerine iniyordu.
O, görünüşte azametli, haşmetli düşman ordusu, çâreyi kaçmakta buldu! Sanki çil yavrularının üzerine kartal çullanmıştı.
Allah'ın, Müslümanları nusretiyle sevindirdiği bu parlak günde, kahraman kumandan Hz. Hâlid'in elinde tam yedi kılıç parçalandı. Yedi kılıç parçalanırken, kim bilir kaç kâfiri kırıp geçirmişti! Mücâhidlerin cesaret ve kahramanlığının, uyguladığı taktikle birleşmesi sonucu elde edilen parlak zaferden dolayı
Hz. Hâlid, Yüce Allah'a hamdetti.
Onun hamdine mücâhidler de, kendilerine umulmadık bir anda bu fırsatı ihsan eden Rablerine şükranlarını takdim ederek katıldılar.
Hz. Hâlid'in düşündüğü ve uyguladığı taktik başarıyla neticelenmiş ve mücâhidler, kendilerinin aşağı yukarı
50 misli kadar olan düşman ordusunu sindirmişti.
Ancak, henüz tehlike atlatılmış değildi.
Bu bir avuç Müslümanın, bir daha bu sayıca kalabalık ordunun toplanmasına fırsat verilmeden başarılı bir şekilde geri alınması gerekiyordu. Bunu yapmak için de Hz. Hâlid plânının ikinci kısmını uygulamaya koydu.
O günün gecesi İslâm'ın izzetini, şerefini, sânını koruyarak ordusunu kaldırıp güneye doğru süzüldü.
Zâten, düşman üst üste yediği darbelerden sersemleşmişti.
Bu gidişe sâdece seyirci kaldı, belki de sevindi.
Böylece, Hz. Hâlid'in taktiğinin ikinci kısmı da müsbet netice vermiş ve bir avuç İslâm mücâhidi, düşman diyardan, tereyağından kıl çekercesine geri çektirilerek yok olmaktan kurtarılmıştı.
Bu, Yüce Allah'ın gerçekten büyük bir lûtfu ve inayetinin eseri idi. Yedi gün devam eden çarpışmalarda
İslâm Ordusu sâdece 15 kadar şehid vermişti.

MEDİNE'YE DÖNÜŞ

Hz. Hâlid, Allah'ın yardımıyla mahvolmaktan kurtardığı
ordusuyla Medine'ye doğru yola koyuldu.
Düşman ise, şaşkın şaşkın seyretmekle yetiniyordu.
Sanki oldukları yerde çivilenmişlerdi.
İslâm Ordusunu takib etme cesaretini bulamamaları,
elbette kendileri hesabına büyük bir hezimetti.
Mücâhidler, Medine'ye, parlak bir zaferi kazanmanın
vekar ve haşmetiyle yaklaşıyorlardı.
Bu arada, mücâhidlerden Ya'la b. Ümeyye, önden giderek, henüz ordu Medine'ye varmadan Hz. Resûlullah'ın huzuruna çıktı.
Olup bitenleri anlatmak isteyince Resûli Kibriya,
İstersen, olup bitenleri, ben sana anlatayım!" buyurdu ve harb safahatını olduğu gibi anlattı.
Bu mucize karşısında Hz. Ya'la, "Seni hak din ve kitapla peygamber gönderen Allah'a yemin ederim ki, sen mücâhidlerin hâdiselerinden anlatmadık bir harf bile bırakmadın!"dedi.
Resûli Kibriya Efendimiz ise,
"Allah, yeryüzünü (aradaki mesafeyi) ortadan kaldırdı;
ben de savaş meydanını gözlerimle gördüm!" buyurdu.

Peygamberimizin, Hz. Cafer'in Şehid Olduğunu,
Ailesine Haber Vermesi

Hz. Cafer'in Mute'de şehid olduğu gündü.
Resûli Kibriya Efendimiz, harbin safahatını anlatıp üç kumandanın şehid olduğunu Ashabı Kiram'a haber verdikten sonra,
Hz. Cafer'in evine gitti.
Hz. Cafer'in hanımı Esma binti Ümeys,
her şeyden habersiz, işleriyle meşguldü.
Çocuklarının yüzlerini tertemiz yıkamış, başlarını taramıştı.
Resûli Ekrem Efendimiz, "Ey Esma!..
Cafer'in oğulları nerede?" diye sordu.
Hz. Esmâ'nın hâlâ bir şeyden haberi yoktu.
Çocukları çok seven Hz. Resûlullah'ın bu isteği
altında herhangi bir mânâ aramadı.
Oğullarını tutup yanına getirdi.
Resûli Kibriya Efendimiz, onları bağrına bastı, öptü, kokladı.
Bu esnada kendisini zaptedemeyerek
gözlerinden yaşlar akmaya başladı.
İşte o anda, Hz. Esmâ'nın yüreği dağlanır gibi oldu.
"Yâ Resûlallah," dedi, "anam babam sana feda olsun!
Sen niçin ağlıyorsun? Yoksa Cafer ve arkadaşlarından
sana acı bir haber mi erişti?"
Hz. Resûlullah acı gerçeği teessür içinde haber verdi:
"Evet, onlar bugün şehid oldular!"
Hz. Esmâ'nın gözlerinden bir anda yaşlar seller gibi boşanmaya başladı. Kadınlar, başına toplandılar.
Hz. Resûlullah'ın ona emri şu oldu:Daha sonra Efendimiz, Hânei Saadetine geldi; zevcelerine, "Cafer Ailesi için yemek yapmayı ihmâl etmeyiniz." buyurdu. Bunun üzerine,
Hz. Cafer'in ev halkına üç gün yemek yapılıp yedirildi.
İslâm'da ölünün ev halkı için yapılan ilk yemek budur.
Peygamber Efendimiz, Hz. Cafer için üç günden
sonra ağlamayı da yasakladı.
Resûli Kibriya Efendimiz, Hz. Cafer'in kesilen iki eline karşılık,
Cenâbı Hakk'ın ona iki kanat verdiğini ve Cennet'te, onunla istediği gibi uçup durduğunu haber vermiştir.
Bu sebeple ona "Caferi Tayyar" denilmiştir.

Peygamber Efendimizin, Zeyd b. Harise 'nin Kızının Bakışına Dayanamayıp Ağlaması

Henüz, İslâm Ordusu Mute'den Medine'ye dönmemişti.
Hz. Resûlullah, bir ara, harbte şehid olan
Zeyd b. Harise Hazretlerinin kızını gördü.
Masum kız, Resûli Kibriya'nın mübarek
yüzüne hüzünlü ve ağlamaklı bakıyordu.
Bu manzarayı seyre dayanamayan Efendimiz, şefkat ve merhametinden ağlamaya başladı.
Sa'd b. Ubade Hazretleri, "Yâ Resûlallah, nedir bu?.." diye sordu. Efendimiz izah etti: "Bu, sevgilinin, sevgilisine hasretidir."

İslâm Ordusunun Karşılanışı

Oldukça sıcak bir gündü. Hz. Resûlullah'ın ak sancağının Medine ufuklarında parlamaya başladığı görüldü.
Gelen, artık Zeyd Ordusu değil, "Seyfullahi's Sarim
[Allah'ın Keskin Kılıcı]" unvanının sahibi
Hz. Hâlid b. Velid Ordusu idi.
Tecessüm etmiş ruh ve cesaret âbidesini andıran mücâhidler,
üç kumandan dâhil 15 kadar mücâhidi kaybetmiş olmanın derin hüznü, ama İslâm'a parlak bir zafer kazandırmanın vekar ve sevinci içinde, Medine'ye, semâda süzülen parlak yıldızlar misâli akıyorlardı. Bu sırada Resûli Ekrem, Ashabı Kiram'a,
"Toplanınız da kardeşlerinizi karşılayalım!" buyurdu.
Müslümanlar, kızgın sıcağa rağmen derhâl bu emre itaat edip mücâhidleri karşılamak üzere âdeta Medine'yi tamamen boşalttılar. Kâinatın Efendisi de, bu mücâhidleri karşılamaya çıkıyordu; onlara "Hoş geldiniz." demeye gidiyordu.
Çocuk çocuk herkes onun etrafını yıldız misâli sarmıştı.
Çocukların bineklere bindirilmesini emredip, şehâdet mertebesine erişen Hz. Cafer'in biricik oğlunun da kendisine verilmesini istedi. Getirilen yavruyu, şefkat kahramanı
Kâinatın Efendisi önüne bindirdi; yoluna öylece devam etti.
Medine'nin Cüruf mevkiinde, mücâhidlerle karşılayıcılar birbirlerine kavuştular ve ulvî bir manzara teşkil ettiler.
Bu arada, mücâhidlerin kulağına bazı nahoş sözler geldi:
"Allah yolunda savaşmaktan kaçan kaçaklar!.."
Mücâhidler, işittikleri bu sözlerden üzüntü duydular; durumu
Hz. Resûli Ekrem'e şikâyet ettiler. Kâinatın Efendisi,
"Sizler, Allah yolunda savaşmaktan kaçanlar değil, dönüp dönüp vuruşanlarsınız!" buyurarak onları teselli etti.
Hz. Resûlullah'ın bu sözleri üzerine, Müslümanlar da, mücâhidleri o tür sözleri söyleyerek kınamaktan ve üzmekten vazgeçtiler.